Er is een kogel is door de kerk: de basisschoolkinderen moeten weer naar school. Voor veel kinderen is dit goed nieuws. Ze missen hun vriendjes en vriendinnetjes, worden thuis zo langzamerhand een beetje gaar en het is zéker goed nieuws voor kinderen die het thuis moeilijk hebben! Uit de hoogbegaafdenhoek krijg ik echter ook andere geluiden… Menig hoogbegaafd kind is niet happy op school en thuis ging het nu net een wonderbaarlijk stuk beter met ze. Maar worden ze weer teruggedrongen in het 'standaard stramien' (voor zover je dat in deze tijd standaard kunt noemen). Ik zag dit ook thuis gebeuren [...]

Je strijdt hard voor je kind, net als ik, om het (zwaarwegend) belang van passend onderwijs aan te tonen. Je hebt er alles voor over om je kind(eren) gelukkig te zien. Je hebt vele gesprekken met school en andere mensen om maar duidelijk te maken hoe je kind in elkaar zit, wat hij/zij nodig heeft en dat hij echt ónderprikkeld, maar soms ook gewoon even overprikkeld is. Je verhuist misschien zelfs voor ‘de beste school' en zoekt een coach, psycholoog of orthopedagoog, of begint zelf met een studie om hoogbegaafde kinderen te begeleiden, óf je zoekt het nog hogerop om alles [...]

Ik kan het niet, ik kan het écht niet! Dat is wat ik altijd hoor van mijn uitzonderlijk hoogbegaafde zoon wanneer hij iets moet doen dat hij nog nooit gedaan heeft… Inclusief boze bui of huilbui. En ondanks al onze wijze woorden, adviezen, argumenten, voorbeelden, 'growth mindset preken' en eigen successen blíjft hij maar zeggen: Ik ben zo, dat kan ik niet veranderen! Overal in huis hangen blaadjes met spreuken als: 'Ik kan het nóg niet', 'oefening baart kunst', 'de leerkuil', de befaamde uitspraak van Pippi Langkous: 'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan' [...]

Het leven ís niet leuk… Deze uitspraak deed mijn nu tienjarige zoon kort geleden. Door zijn antwoord op mijn navraag waar die uitspraak op gebaseerd was, bleek eens te meer dat hij intellectueel zijn werkelijke (chronologische) leeftijd ver vooruit is. Dat is ook één van die dingen waardoor hoogbegaafdheid zo lastig te begrijpen en te doorgronden is voor leerkrachten en ook wel voor ouders: die asynchrone ontwikkeling. Even eenvoudig vertaald: hoogbegaafde kinderen vorderen niet gelijkmatig/gelijktijdig op het intellectuele, emotionele en lichamelijke vlak; dat trekt “scheef”. Ergens verwacht je, doordat je bijvoorbeeld al heel diepzinnige filosofische gesprekken met het kind kunt voeren, of omdat hij/zij op [...]