Werkgroep Onderwijs

Coördinator Werkgroep Onderwijs | Bestuurslid Onderwijs & Jeugd

Als moeder van een uitzonderlijk hoogbegaafde jongen is het leven dagelijks een feestje. Tenminste, als je de mensen om je heen mag geloven. Een kind dat alles makkelijk kan, snapt en super snel leert. In onze omgeving, maar zeker ook op scholen zijn er veel misvattingen over wat hoogbegaafdheid nu eigenlijk is. En loop je tegen veel muren aan bij instanties. Hoezo, is hoogbegaafd zijn dan een probleem?

Als klein meisje vond ik de wereld altijd al een beetje vreemd. Ik zei dingen die andere mensen opvatten als naar of gek, terwijl ik oprecht gewoon een vraag stelde. Dat leren mij niet altijd makkelijk afging, zullen mijn ouders graag willen bevestigen. Leren, daar zag ik het nut niet van in. Wat heb ik er nu aan om breuken te leren? Waar en wanneer heb ik dat nu ooit nodig? De weeksluiting met toneel en zang, dat vond ik dan wel weer leuk. Iedere week deed ik met mijn beste vriendin hetzelfde liedje met hetzelfde dansje. Maar iedere week was het nog weer beter dan de vorige keer. Tenminste, dat vonden wij.

Later, toen ik moeder werd en nog weer later, toen de problemen in onderwijsland begonnen, kreeg ik de spiegel voorgehouden. Kwartjes vielen op hun plek en maakten dat ik tegelijk mijn zoon hielp op zijn pad en mijn wonden aan het helen was. En nog steeds zijn er momenten dat ik terug word geworpen in de tijd. Wat een mooie leerschool, naast mijn geweldige vent(je).

Ook in mijn werk ben ik veel met hoogbegaafdheid bezig en leid ik trajecten rondom passend onderwijs. Ook begeleid ik kinderen, ouders en scholen met vraagstukken rondom dit thema. Daarnaast ben ik schrijver en ontwikkel ik producten die ouders kunnen gebruiken in de opvoeding.

Woorden die mij typeren zijn: inspirator, liefdevolle confrontator, blue sky thinker, visionair, betrouwbaar, eerlijk, liefdevol en sportief.

Je kunt mij iedere dag blij maken met een goed stuk chocolade, een uitgebreid diner met een goed gesprek, een lange wandeling en een stevige omhelzing.

Media & Maatschappij

Ik ben getrouwd met Sebastiaan en samen zijn wij ouders van twee hoogbegaafde kinderen. Ik ben vrijwilliger bij de online community van Stichting Hoogbegaafd! en lid van de werkgroep onderwijs. Doordat onze kinderen aan de bovenkant afwijken van het gemiddelde, merken wij hoeveel maatwerk er nodig is en hoe lastig het is om dit binnen het huidige onderwijs op een reguliere basisschool te realiseren. Helaas zijn er ook geen alternatieven in de regio. Hierdoor ligt passend onderwijs niet binnen handbereik.

Onze kinderen zitten gelukkig op een school met wie wij als ouders goed kunnen samenwerken, zodat we samen het beste voor onze kinderen kunnen bieden. Ook hebben mijn man en ik flink wat kennis in huis over hoogbegaafdheid, onderwijs en de ontwikkeling van kinderen. Toch lopen we regelmatig tegen grenzen aan van wetgeving, financiën, inzicht, kennis en tijd. Ons oudste kind is, ondanks de beste bedoelingen, een tijdje thuis komen te zitten. Wanneer een kind van 6 aangeeft nergens meer zin in te hebben, zelfs niet meer in Sinterklaas – dan is er echt iets aan de hand! Gelukkig hebben wij dit samen met school goed kunnen oppakken. Maar een onbezorgde schooltijd zal er voor ons gezin niet inzitten, je blijft kritisch kijken, je vinger aan de pols houden en bijna maandelijks gesprekken met school voeren over hoe het gaat.

Ik wil mij inzetten voor meer begrip voor deze kinderen. Zover afwijken van het gemiddelde is binnen dit onderwijssysteem een last voor ze. En ik besef mij goed dat de mogelijkheden die onze kinderen nu hebben, ook niet voor iedereen zijn weggelegd. En dan vind ik dit al zwaar.

Niet iedere school wil of kan zo intensief samenwerken, gelden aanspreken die eigenlijk ergens anders voor bedoeld waren en ook is elk gezin anders qua financiën, kennis en flexibiliteit. Hoogbegaafde kinderen hebben een oneerlijke start in onze samenleving en ik wil mij inzetten om dat te verbeteren.

Vrijwilliger Werkgroep Onderwijs

Bij hoogbegaafdheid zie je vaak ook een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Het is bij mij dat rechtvaardigheidsgevoel dat maakt dat ik me inzet voor de Werkgroep Onderwijs van de Stichting Hoogbegaafd! Het raakt me dat je als ouder van hoogbegaafde kinderen zo ontzettend hard moet strijden voor passend onderwijs, voor ondersteuning, dat je zoveel extra reistijd hebt, en vaak kosten voor bijvoorbeeld een intelligentie-onderzoek of reiskosten zelf moet betalen. En dan thuis ook nog de prijs moet betalen als je kind op school niet op zijn plek zit. Passend onderwijs vergt ontzettend veel van leerkrachten, maar zij zijn daar niet altijd voor opgeleid.

Gelukkig komt er meer aandacht voor hoogbegaafdheid, ook in de politiek. Dat een relatief groot deel van de thuiszitters hoogbegaafd is, zegt natuurlijk ook veel. Nog te vaak definieert de politiek wel een ambitie (passend onderwijs, of inclusief onderwijs), maar klopt er iets niet in de weg daar naar toe. Daarom pleiten wij voor passende financiering, voor een plek voor hoogbegaafdheid in de lerarenopleiding, en voor goede ondersteuning van ouders. We kijken of het beleid logisch en consequent is en uitpakt zoals het is bedoeld. Het opvoeden van een hoogbegaafd kind kost al genoeg energie, het laatste wat je erbij wilt hebben is eindeloze discussies of wat je kind nodig heeft onder zorg valt (dus de gemeente) of onder onderwijs (samenwerkingsverband). Meestal zit het ertussenin natuurlijk.

Ook met mijn eigen hoogbegaafde kinderen (geboren in 2011 en 2013) heb ik een flinke weg afgelegd. Versnellen, een externe plusklas, na heel lang overleggen een arrangement, voor de een voltijds hoogbegaafdenonderwijs, voor de ander een speciale brugklas voor hoogbegaafden, forse reiskosten, meerdere intelligentie-onderzoeken en extra ondersteuning. Via de spiegel die zij me voorhouden, heb ik ook mezelf beter leren kennen. Ik ontdekte meer over hooggevoeligheid, over het belang van peers, over je anders voelen en niet leren-leren. En over mijn eigen imposter syndrome: het gevoel dat je vast nog wel een keer door de mand gaat vallen. Terwijl mijn loopbaan daar niet bepaald aanleiding voor gaf. Na mijn economiestudie aan de universiteit van Tilburg ben ik 20 jaar werkzaam geweest bij de Rijksoverheid. Bij de ministeries van Financiën, Sociale Zaken en Onderwijs maakte ik overheidsbeleid, adviseerde ik ministers, en stuurde ik teams aan. Die Haagse ervaring kan ik nu inzetten voor de werkgroep: Kamerbrieven lezen, onderzoeksrapporten beoordelen, reacties schrijven wat we er nog aan zouden willen toevoegen, Kamerleden daarop adviseren, erg leuk om te doen. Ook professioneel ben ik hiermee aan de slag gegaan: ik heb de Rijksoverheid vaarwel gezegd en ben de opleiding tot RITHA/-ECHA-practioner gaan volgen aan de Radboud Universiteit. Ik begeleid nu scholen, ouders en leerlingen in de hoop een bijdrage te kunnen leveren aan beter passend onderwijs voor hoogbegaafden.