Een goed opgebouwd gesprek kent in mijn beleving een inleiding, een inhoudelijk stuk en een slot. Ik vind het fantastisch als een gesprek ergens over gaat en wat mij betreft mag een onderwerp goed uitgediept worden, graag zelfs. Meestal is een inleiding goed voor ongeveer 15% van de totale inhoud. Het inhoudelijk stuk, graag met sparren en wisselwerking tussen gesprekspartners erbij, zo’n 75% en het slot 10%.

In gesprekken begin ik vaak vol enthousiasme aan een inleiding, met handgebaren, zorgvuldig gekozen woorden en een stem vol passie en vuur, of met gepaste ingetogenheid, al naargelang. Na amper een paar minuten, komen we aan het einde van de inleiding. Het onderwerp is aangesneden, de lijn ligt uit, het hengelen kan beginnen. Maar er is geen vis die bijt. Waar er tijdens de inleiding nog instemmend geknikt wordt (of beeld ik me dat maar in), volgen nu geen verdere vragen, geen verwachtingsvolle blikken. In tegenstelling tot wat ik zelf beleef, heeft de persoon die tegenover mij zit, er al schoon genoeg van. De inleiding blijkt al allesomvattend te zijn en nog veel meer! Er wordt niet gehengeld, wel wordt een ander frivool, triviaal banaal onderwerp aangesneden, nog voor we aan het vissen beginnen.

De niet-lineaire ontladingscurve van een lithium-ionbatterij, daar vergelijk ik bepaalde gesprekken mee.

Je zou denken dat een batterij altijd lineair en gelijkmatig leegloopt, gelijkmatig van 100% naar 0% zeg maar. Zoals de opbouw van een – voor mij – rustig goed gesprek, van inleiding tot slotstuk. Maar dat is niet zo. Een lithium-ionbatterij behoudt vrij lang ongeveer 100 à 85% van haar nominale voltage, waarna ze op een gegeven moment pijlsnel en onverbiddelijk, de diepte induikt.

Ja, zo voelt het soms. Een plateau van seriële inleidingen, waarbij de gesprekspartner mijn batterij veel te voorbarig over dat kritieke punt heen kegelt, razendsnel en virtueel richting 0. Het verhaal is als de batterij. Van 100% naar 85% in een te korte tijdspanne. En dan linea recta de afgrond in.

Voor ik het goed en wel besef bevind ik mij al in een volgende laad- en ontlaadcyclus. Nog voor de inhoud diepgaand ter sprake komt.

Als een batterij die vroegtijdig opgeladen wordt.

Zo voel ik mij dan.

Gesprekspartners vinden bij wie het knettert en stroomt, volledig lineair ontlaadt en daarna pas opnieuw oplaadt, is zoals de zoektocht naar water in de woestijn: moeilijk, quasi onmogelijk doch noodzakelijk.

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

© Tekst Carolien | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van Epicart | Stichting Hoogbegaafd!