De maatschappij verminkt ons tot de handicaps die ze zo graag uit de weg wil ruimen. Niet beseffend dat het kaderen van mensen een grens opwerpt aan kennis, in de zoektocht naar de Waarheid. Geen besef dat ondervragen minstens net zo schadelijk is als overvragen.
Geen differentiatie naar de groep die floreert in vrijheid, het best presteert wanneer er zo min mogelijk wordt verwacht. Zij die zichzelf klem denken wanneer er niets anders meer bestaat dan regels zonder redenen en verwachtingen zonder geduld. Die niet willen weten wat ze moeten, maar gaandeweg ontdekken wat er kan. Bij wie het resultaat onafhankelijk is van een gestandaardiseerd proces.
Uit angst voor ‘anders’ beoordeelt de maatschappij vanuit een getunnelviseerd ‘hetzelfde’. Strevend naar ruimte, maar de benodigde ruimte niet kunnen vatten, omdat deze zich per definitie buiten het gangbare bevindt, die de ruimte daarom nooit optimaal kan benutten of uitdelen.
En hoe haarfijn de groep dit aanvoelt. En zich uiteindelijk terugtrekt in een noodgedwongen aanpassen als overlevingsmechanisme, terwijl de eigenheid vanbinnen langzaam sterft en het vuur van potentie langzaam dooft. De eigenheid, zwevend en zwervend tot deze een bestemming vindt waar onbevangenheid de boventoon voert in een taal die weinigen spreken.
Wij steunen jou. Steun jij ons ook?
NU DONEREN
© Tekst Sanne Dooren | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van Epicart | Stichting Hoogbegaafd!
Mijn naam is Sanne, een intens levend, creatief, leergierig persoon die sinds kort tot de ontdekking is gekomen dat ook hoogbegaafdheid deel van mij is. Jarenlang ben ik op zoek geweest naar mijn identiteit en de informatie en verhalen rondom hoogbegaafdheid gaven zoveel herkenning, dat het voelde alsof ik eindelijk thuis kwam in mezelf. Ik heb een passie voor schrijven, dichten, psychologie, filosofie en taal. Binnen Stichting Hoogbegaafd! hoop ik me in te zetten voor de ‘#hbemancipatie die deze maatschappij zo nodig heeft’. Ik hoop een steentje bij te dragen aan het geven van een stem aan iedereen die zich niet durft uit te spreken, bang voor afwijzing, vooroordelen of rare blikken die onze teleurstelling in ons anders-zijn alleen maar versterken. Taboes doorbreken, verbinden, verruimen en vernieuwen om zo mensen te inspireren zichzelf in hun volledigheid te durven erkennen en omarmen, in het bijzonder in het stukje hoogbegaafdheid dat ons uniek maakt. We mogen er zijn met onze gekkigheden, obsessies, diepe hersenspinsels over de zin van het leven en kritische vragen over mens en maatschappij. Dat is wat ons ons maakt en wat de wereld, maar belangrijker, wijzelf, verdienen in te zien.
Mooi samengevat!
Beste Sanne,
Ik snap jouw tekst niet! Ik lees de tekst en hoor iemand (ben jij dat?) roepen hoe zielig een hoogbegaafd iemand is en hoe slecht de maatschappij in elkaar steekt.
Als ik dan lees dat je bij de Stichting Hoogbegaafd! hoopt je in te zetten voor de ‘#hbemancipatie die deze maatschappij zo nodig heeft’, vraag ik me af of jouw tekst jouw waarheid is of hoe je je voorstelt onderaan de tekst.
Ik zou in ieder geval het vingerwijzen naar de maatschappij achterwege laten. Daarmee schaadt je de #hbemancipatie alleen maar…
Van de redactie:
Beste Marc,
Als je de tekst niet snapt kun op vriendelijke wijze vragen hoe de schrijfster bepaalde aspecten bedoelt.
Natuurlijk kun je het anders zien, maar de schrijvers op ons platform schrijven vanuit hun belevingswereld en ervaringen over hoogbegaafd zijn en leven.
We hopen dat je respecteert dat we daar op verschillende manieren mee omgaan.
Beste Marc,
Ik snap jouw tekst niet!
Vanuit jouw perceptie iemand verwijten te vingerwijzen door te gaan vingerwijzen?
Wie met 1 vinger naar een ander wijst, wijst met 3 vingers naar zichzelf…
(Inderdaad, ik wijs nu ook naar jou maar mijn rechtvaardigheidsgevoel speelde even op)
“En zich uiteindelijk terugtrekt in een noodgedwongen aanpassen als overlevingsmechanisme, terwijl de eigenheid vanbinnen langzaam sterft en het vuur van potentie langzaam dooft.”
Deze zin raakt me enorm. Dit is waar ik dagelijks mee worstel, in angst dat het leven straks voorbij is zonder dat ik het echt heb kunnen leven zoals ik zou willen.
En wat naar is het eigenlijk, dat kennelijk meer mensen dat gevoel delen….
Heel treffend verwoord Sanne. 100% bij jou.
Prachtige en herkenbare tekst Sanne.
Beste Rolf e.a.
Ik reageer vanuit mijn belevingswereld, maar merk dat er weinig ruimte is voor een afwijkende belevingswereld.
Het aantal vraagtekens dat ik had over de Stichting Hoogbegaafdheid is helaas alleen naar toegenomen.
Met vriendelijke groet,
Marc Bogman