LONGREAD | EEN VERSLAG IN WOORD EN BEELD
Als ik ’s ochtends in de auto stap om mij te begeven naar het Van Der Valk Hotel in De Bilt, waar het eerste symposium van Stichting Hoogbegaafd! zal plaatsvinden, schijnt de zon al. Een goed voorteken wat mij betreft! De weken, zo niet maanden, stonden in het teken van de voorbereidingen: verschillende sprekers werden gevraagd en binnen de stichting waren er veel vrijwilligers bereid om hun bijdrage te leveren. Het harde werken en de degelijke voorbereidingen hebben zijn vruchten afgeworpen! Binnen twee weken waren er geen plaatsen meer beschikbaar en moesten mensen op een wachtlijst worden gezet. Overdonderd door deze snelle ticketverkoop is samen met het management van het hotel gekeken naar een grotere zaal en ook deze extra plaatsen waren binnen een mum van tijd weg!
Nog nagenietend van dit symposium met stuk voor stuk fijne sprekers, een fantastische organisatie en verzorging door het hotel, ga ik een poging wagen om dit gevoel in een verslag te vatten.
Rond twaalf uur druppelen de eerste mensen binnen en worden zij meteen verwend met een lekkere, goed verzorgde lunch. Als ik door de zaal loop vang ik flarden van gesprekken op. Er worden nieuwe connecties gemaakt, maar men komt ook veel bekenden tegen. Een aantal van deze gesprekken heeft dezelfde lading: men verheugt zich op de verhalen van onze sprekers. De stands worden ook meteen bezocht en is er grote interesse in de boeken van de verschillende sprekers, die men daar ook kan kopen.
Als iedereen tegen 13:00 uur een plek in de zaal heeft gevonden, opent organisator en oprichter van Stichting Hoogbegaafd! Alice Karen Burridge dit symposium. Haar openingswoorden zijn voor velen een feest der herkenning. De weg die Alice heeft afgelegd is natuurlijk uniek, maar voor veel hoogbegaafden is het een verhaal met herkenbare elementen. Alice was een meisje dat zich op de basisschool aanpaste en zich altijd anders voelde. Na haar gymnasium is zij aardwetenschappen en biologie gaan studeren. De logische weg was vervolgens om onderzoek te gaan doen. Na jaren in deze wetenschappelijke wereld te hebben rondgelopen en er gepromoveerd te zijn (PhD), merkte zij dat deze wereld niet de hare was.
Ze besloot om een andere afslag te nemen, en wel die van het ondernemerschap. Ze startte haar duurzame tekst- en vertaalbureau Green Writing op haar 29e verjaardag in 2018. Ze richtte begin dat jaar ook officieel Stichting Hoogbegaafd! op, nadat de organisatie al zes jaar actief was. Op die manier kon ze iets wezenlijks voor hoogbegaafden betekenen, namelijk voor verbinding, (h)erkenning en begrip tussen (uitzonderlijk) hoogbegaafden zorgen. Inmiddels zijn er binnen Stichting Hoogbegaafd! vele groepen in het leven geroepen als onderdeel van de online community en worden in verschillende regio’s in Nederland laagdrempelige Samen Zijn bijeenkomsten georganiseerd. Met dit symposium is een volgende en spannende stap gezet om in verbinding te komen met andere hoogbegaafden en elkaar te ontmoeten. Een middag om geïnspireerd en aangemoedigd te worden door de verhalen van hoogbegaafde sprekers. Hoogbegaafd ben je je hele leven lang en het is van belang dat niet alleen in de vroege kindertijd hoogbegaafdheid wordt her- en erkend, maar ook op latere leeftijd, waarbij veel mensen pas later hun hoogbegaafdheid ontdekken. Het is voor deze groep net zo belangrijk om zich in organisaties en in de maatschappij ondersteund en begrepen te worden.
Het symposium was zeker inspirerend voor iedereen die (uitzonderlijk) hoogbegaafd is en het was erg fijn dat de positieve kant van hoogbegaafdheid werd belicht. De sprekers op dit symposium zijn, ieder vanuit hun ervaringen en kennis, ingegaan op de verschillende behoeften van hoogbegaafden.
Na de fijne openingswoorden was het de beurt aan Willy de Heer. Zij heeft, net als Alice overigens, een indrukwekkend C.V. Zo heeft zij de PABO en HBO-verpleegkunde gedaan en in deze sectoren ook veel ervaring opgedaan. Uiteindelijk heeft zij besloten om bestuurskunde te gaan studeren en is ze gepromoveerd aan de faculteit der Rechtsgeleerdheid. Haar dissertatie is in boekvorm verschenen onder de titel Gelijkheid troef in het Nederlandse basisonderwijs: onderzoek naar het onderwijs voor zeer makkelijk lerenden. Dit proefschrift vormde ook de basis voor haar publieksboek Onderwijs aan zeer makkelijk lerenden of hoogbegaafden. De titel is parallel gekozen aan de term zeer moeilijk lerende kinderen. De term hoogbegaafdheid is – en zo merk ik dat ook in de praktijk – nog steeds beladen en berust op veel vooroordelen. Willy noemt deze groep bewust zeer makkelijk lerend om de kans om buitengesloten te worden of bestempeld te worden als ‘nerds’ weg te nemen.
Als Willy naar voren komt, heeft zij een blikje in haar hand en ze schudt hiermee. We horen gerammel….
“Weten jullie hoe vlooien van een vlooiencircus getraind worden?”
Iedere keer als een vlo springt, knalt hij met zijn kop tegen het deksel van het doosje. Na verloop van tijd springt de vlo logischerwijs niet meer zo hoog. Het deksel kan er af en wat nog rest zijn geconditioneerde vlooien, die netjes binnen de gegeven kaders springen. Een prachtige metafoor over hoe deze kinderen van jongs af aan op school geleerd wordt om vooral “gewoon mee te doen” met de rest. En om in plaats daarvan op school afgeremd te worden, niet al mogen lezen, rekenen en schrijven, terwijl het kind dit thuis al volop doet. Het kind ziet bovendien dat de andere kinderen een ander soort tekeningen maken en hierom worden geprezen. Tsja, dan ga je ook maar zo tekenen, ook al weet je dat een hondje er toch echt anders uitziet.
Voor de toehoorders in de zaal is dit een herkenbaar verhaal vanwege hun eigen schoolloopbaan, maar zeker ook vanwege hun kinderen. De strijd en veelal de emotionele rollercoaster begint dan opnieuw. Zij zien hoe hun kind zich op school enorm inhoudt en zich aanpast aan de rest, om vervolgens thuis te exploderen. Tot het moment dat ook op school het gedrag van deze kinderen opvalt en er misdiagnoses op de loer liggen. Ik merk dat dit verhaal heel dichtbij komt en het raakt mij. Als dan vervolgens iemand geëmotioneerd de zaal verlaat, voel ik mij gesteund in mijn gevoel. Ik ben niet de enige ouder met een kind dat het moeilijk heeft en niet past in het systeem zoals dat op dit moment is vormgegeven.
Het aantal hoogbegaafde kinderen dat onderpresteert en belemmerd wordt in hun ontwikkeling is groot. Willy schetst in haar lezing de gevolgen van niet-passend onderwijs op korte- en lange termijn. De problemen stapelen zich op, met motivatieverlies, verveling, sociale en emotionele problemen als gevolg, en met in het ergste geval depressie en psychische stoornissen. Deze problemen komen al bij jonge kinderen tot uiting, en dat dit verregaande consequenties heeft op hun functioneren in hun verdere schoolloopbaan en later in de maatschappij is dan ook geen verrassing. Het is van groot belang dat er meer kennis omtrent hoogbegaafdheid bij leerkrachten en docenten aanwezig is. Met de oprichting van de stichting Kenniscentrum voor Makkelijk Lerenden heeft Willy de Heer als missie om deze groep kinderen het onderwijs te bieden dat aansluit bij hun leerbehoeften, zodat zij hun talenten, persoonlijkheid, geestelijke en verstandelijke vermogens ook op lange termijn zo veel mogelijk kunnen ontplooien.
De volgende spreker is Marcel Visser. Hij is de jongste spreker van deze middag. Hij neemt ons mee in zijn reis naar wijsheid. Op luchtige en met een grote dosis humor vertelt hij over zijn kindertijd en jeugd. Nadat hij geslaagd was voor het tweetalig VWO is hij aan de Technische Universiteit van Eindhoven gaan studeren. Inmiddels spreekt hij zes talen en is hij softwareontwikkelaar.
Als Elisabeth Umans, onze derde spreker, het podium betreedt klinkt er muziek. Een vrolijke deun schalt door de speakers. Als Elisabeth swingend plaats neemt stopt de muziek en begint zij haar lezing met een gedicht. Al gauw verdwijnt de vrolijkheid: Elisabeth draagt geëmotioneerd haar gedicht voor. Deze emotie is ook duidelijk in de zaal voelbaar. Logisch, want ook deze boodschap komt binnen, wederom een herkenbaar verhaal.
Elisabeth is psycholoog en auteur en benadert de hoogbegaafde mens vanuit hoogsensitiviteit, een aspect waar het merendeel van de hoogbegaafden zich ook in herkent. Door haar eigen ervaring, en daarna als moeder van hoogbegaafde kinderen, is zij zich gaan verdiepen in deze materie. De studie psychologie was een logische stap en ze startte daarna haar eigen praktijk om hoogbegaafde en sensitieve mensen te begeleiden. Onlangs verscheen haar boek Hoogbegaafd temperament herkennen, signaleren en begrijpen vanuit hoogsensitiviteit waarin zij haar bevindingen beschrijft en uitlegt wat de functie en betekenis is van hoogbegaafdheid en sensitiviteit. Als wij begrijpen wat dit inhoudt, kan uiteindelijk de gehele mensheid hiervan de vruchten plukken.
Na deze inspirerende sprekers is het tijd voor een kop koffie met wat lekkers. Dit geeft ons ook meteen de gelegenheid om bij de verschillende stands informatie te krijgen over de verschillende activiteiten van de sprekers. De bezoekers konden boeken kopen bij Willy de Heer, Elisabeth Umans en Frans Corten. Daarnaast waren er stands van het Kenniscentrum voor Makkelijk Lerenden, Oudervereniging Balans, Stichting Mensa Fonds en onze sponsor Cinospaans. Als iedereen weer heeft plaatsgenomen, is het tijd voor onze volgende spreker.
De vierde spreker is een bijzondere ‘vogel’: Frans Corten. Hij is hoogbegaafdencoach en onlangs is er een mooi boek van zijn hand verschenen: Uitzonderlijk hoogbegaafd: gids voor hoogbegaafden, uitvinders en andere vreemde vogels. Het is een boek over hoogbegaafden, uitvinders, en zoals hij zichzelf ook noemt, vreemde vogels. Frans vertelt over zijn kindertijd, een tijd waarin hoogbegaafdheid ‘nog niet bestond’. Hij vertelt zijn verhaal op humoristische wijze, maar zegt er wel meteen bij dat het destijds allemaal niet zo leuk was. Bovendien kwam hij erachter dat hij homoseksueel is, wat er qua moeilijkheid er nog een schepje bovenop deed.
Frans hecht niet zo veel waarde aan IQ-tests. Eenieder die zich in de profielen herkent kan baat hebben bij de beschreven methodes en oplossingen. Jezelf (te veel) aanpassen is geen oplossing. Jezelf helder profileren en afstemmen op de ander wel. Dit een van de tips die hij de afgelopen twintig jaar heeft verzameld. Een andere tip die Frans in zijn lezing mee geeft is om vooral je eigen wonderlijke weg te bewandelen en deze creëer je uiteindelijk nog altijd zelf.
Sonsoles Alonso is de vijfde spreker en een multitalent. Zij is niet alleen een bekend pianiste, maar ook internationaal consultant voor team- en leiderschapsontwikkeling. Zij begon als pianiste van hedendaagse muziek. Geboren en getogen op Tenerife verliet ze het eiland om piano te gaan studeren, hoewel zij eigenlijk niet wist wat zij wilde worden. De vleugel gaf haar echter vleugels en was het zodoende de manier om haar eigen pad te gaan volgen. Via Madrid, Freiburg en New York kwam zij in Amsterdam terecht. De muziek bleef een trouwe metgezel en eenmaal in onze hoofdstad begon zij hiermee experimenteren.
Zodoende bouwde ze een brug tussen grafische partituren en systemische teamtools: een goed werkend team is te vergelijken met een ensemble. Sonsoles laat zien dat er mogelijkheden zijn om jouw vaardigheden, binnen je huidige werksituatie, op een andere manier in te zetten. Als je toe bent aan een nieuwe uitdaging zal Sonsoles je de te nemen stappen laten zien en je de moed en het vertrouwen geven om je vleugels uit te slaan en ervoor te gaan!
De één na laatste spreker is Martin van Elmpt. Hij is jarenlang in de IT werkzaam geweest en gebruikt deze ervaringen om managers te helpen bij hun leidinggevende vaardigheden. Hij houdt hen zogezegd een spiegel voor, geeft hen tips en reikt hen technieken aan om hun zelfvertrouwen te vergroten. Tijdens zijn werk in het bedrijfsleven ontwikkelde hij een eigen kijk op management en leiderschap, communicatie en het creëren van een motiverende cultuur. Dit werd hem niet altijd in dank afgenomen. Hij leerde van de beste, maar ook veel van de slechtste managers.
Naast het trainen en coachen van managers coacht hij ook hoogbegaafden. De groep hoogbegaafden die hun hoogbegaafdheid op latere leeftijd heeft ontdekt, heeft regelmatig te maken met een bore-out of een burn-out. Het ‘anders-zijn’ speelt hierbij een rol en ze nemen de frustratie van hun onderwijstijd regelmatig mee. Dit houd je dus niet vol tot je pensioen en om radicale stappen te zetten kan je wel wat hulp gebruiken. Martin helpt niet alleen hoogbegaafde werknemers, maar ook werkgevers hij bij het creëren van een passende werksituatie. Een ander aspect van het hoogbegaafd zijn dat Martin in zijn speech belicht, is de snelle verveling. Zijn Curriculum Vitae is daar een mooi voorbeeld van; hierin zullen ook veel hoogbegaafden zich herkennen.
De laatste spreker van dit symposium is Thérésa Oost. Zij zet zich in voor Stichting Mensa Fonds en is zelfstandig organisatieadviseur. Zij richt zich op de hoogbegaafde ouderen. Wat hebben zij nodig om ook op hogere leeftijd te floreren? Het Mensa Fonds heeft als speerpunt Grijs Goud, om een positieve bijdrage te leveren aan een actueel maatschappelijk thema. Deze groep ouderen wil nog graag participeren in de maatschappij en met hun rijke levenservaring kunnen zij ook nog van grote betekenis zijn. Helaas is er ook een groep die niet aan hun trekken komt en in een isolement raakt. De kans is groot dat zij wegkwijnen in verpleeg- of verzorgingshuizen. Gelukkig ontstaan er steeds meer mooie initiatieven in het land. Mooie voorbeelden zijn het samenbrengen van leerlingen met deze ouderen en het maandelijks geven van interessante lezingen.
Na afloop van al deze mooie en boeiende verhalen sloot Alice het symposium af met dankbare woorden geadresseerd aan de sprekers en aan alle vrijwilligers. Er was tijdens de netwerkborrel nog volop tijd om met de sprekers in gesprek te gaan en om vragen te stellen. Ook konden er nog boeken gekocht of besteld worden. Onder het genot van een hapje en een drankje konden we in ongedwongen sfeer napraten. We kunnen zeker terugkijken op een wel zeer geslaagd eerste symposium. Alice, hartelijk dank voor deze fantastische prestatie en ik verheug me nu al op het tweede symposium!
Esther Bijmold
Dankwoord van de voorzitter
Lang heb ik ernaartoe gewerkt om voor het eerst een symposium te organiseren voor Stichting Hoogbegaafd!
Het idee heeft mogen rijpen en kreeg steeds meer vorm, tot het juiste moment aanbrak.
De vorm is een podium geworden om de hoogbegaafde diversiteit zichtbaar te maken.
Want er is niet slechts één rolmodel voor álle hoogbegaafden.
Zo veel mensen, zo veel verhalen, ervaringen en inzichten waar we onderling van kunnen leren.
Al heb je maar één nieuw inzicht gekregen, dan nog kan dat inzicht je helpen bij het maken van belangrijke keuzes in je leven.
Ruim twee maanden heb ik hard en nauw samengewerkt met Kiki Scheepens om het eerste symposium dan toch echt te verwezenlijken.
De avonduren, weekenden, vijfentwintigste uren van de dag, maar het was het waard!
Het werd vernieuwend, intens, sensitief, inzichtelijk, wijs en zingevend.
Uiteraard dankzij de sprekers Willy de Heer, Marcel Visser, Els Umans, Frans Corten, Sonsoles Alonso, Martin Van Elmpt en Thérésa Oost en alle mensen die zich op andere manieren hebben ingezet op de dag zelf.
En dankzij jou.
De conclusie van de dag: je bent dan wel een vreemde vogel, maar je bent niet gek. Alleen anders, uniek, jou.
Laat jezelf zien en pak je podium. Want je mag er zijn. Bestaat jouw podium nog niet? Bouw hem!
En weet: je bewandelt je eigen pad, maar je bent niet alleen.
Je kunt het nooit voor iedereen goed doen, maar toch nodig ik je uit om voor de voor jou juiste mensen een rolmodel te zijn in de emancipatie van hoogbegaafden.
Voor jezelf, voor elkaar, voor de maatschappij.
Ik ben helemaal overweldigd door alle reacties op het symposium.
Dankjewel!
Alice Karen Burridge
Wij steunen jou. Steun jij ons ook?
Over het symposium van 5 oktober 2019
Tijdens het symposium van Stichting Hoogbegaafd! heb ik, als spreker en als toehoorder, genoten van dit bijzondere samenzijn. Tijdens deze dag wist onze gastheer, Erik, met zijn enthousiasme en de nodige humor, alles op een originele manier met elkaar te verbinden.
Nadat Alice Burridge, als voorzitter, de dag op een ontspannen manier opende, wist Willy de Heer onze harten te raken met haar vergelijking tussen vlooien uit een vlooiencircus en hoogbegaafde kinderen, die uiteindelijk ook niet meer hoger zouden durven springen dan het gemiddelde, uit angst om ‘het hoofd dan heel hard te stoten’.
Marcel Visser wist al zeer jong met zijn eigen-wijsheids-leer zichzelf persoonlijk op hoog menselijk niveau te ontwikkelen, waarbij ik zelf de link legde met de trap van menselijke ontwikkeling (Dabrowski). Na zijn toespraak hielp hij mij met technische ondersteuning, zodat ik mij volledig op mijn verhaal kon concentreren. Tijdens het voorlezen van een gedicht over de eigenheid en behoeften van hoogbegaafde kinderen, kreeg ik een emotioneel moment. Omdat er iemand uit het publiek begon te klappen, wist ik mijzelf te hervinden en voelde mij op handen gedragen, zodat ik daarna rustig mijn verhaal over het belang van heelheid van kindsbeen af aan, af kon maken. Tijdens de pauze waren er persoonlijke ontmoetingen met fijne lieve mensen en harts-verbindingen. Deze momenten hadden wat mij betreft nog véél langer mogen duren.
Na de pauze sprak Frans Corten over zijn boek en zijn ervaringen met andere ‘vreemde vogels’. We luisterden geboeid naar zijn woordspelingen. Hierna liet pianiste Sonsoles Alonso, in haar vrouwelijke kracht, een bijzondere vergelijking zien tussen muziekcomposities en haar manier van consultancy en leiderschap. Martin van Elmpt was als één na laatste aan de beurt en wist ons te intrigeren met zijn steeds terugkomende behoefte aan uitdagingen, hetgeen bij hem resulteerde in veranderingen zoals extreem veel verhuizingen. Hij wist ons echter gerust te stellen met het feit dat hij in zijn hele leven ‘slechts’ één vrouw had en daar nog steeds mee getrouwd is.
De hekkensluiter van de dag was Thérésa Oost van Stichting Mensa Fonds. Zij benoemde de noodzaak tot de herkenning van hoogbegaafde ouderen, te weten ‘Grijs Goud’. En terecht, deze groep mensen heeft nog een inhaalslag te maken, ook zij kunnen nog steeds van grote waarde zijn voor onze maatschappij!
Het was al bij al een heerlijke dag en ik ben Alice, Kiki en de anderen dankbaar dat zij dit mogelijk maakten, ook ten behoeve van de emancipatie van hoogbegaafde en uitzonderlijk hoogbegaafde mensen!
Els Umans
You are way smarter than you look, you’ll do fine
Het was een eer en waar genoegen om zaterdag 5 oktober te mogen spreken op het symposium “HOOGBEGAAFD VAN JONG TOT OUD: EEN LEVEN LANG IN ONTWIKKELING!” door Stichting Hoogbegaafd! De zaal was vol en het programma ook. Ik heb veel mensen gesproken, veel geleerd en gelachen. Het was een zeer geslaagde dag, en erg leuk om mijn verhaal te mogen vertellen!
De sprekers kwamen van jong (Willy de Heer over HB op school) tot oud (Thérésa Oost over HB onder bejaarden) aan de beurt, en ik was met een persoonlijk verhaal de één na laatste spreker. Een weinig subtiel teken dat ik ouder begin te worden. En dus vertelde ik maar hoe ik hierzo terechtgekomen was. Als kind lustte ik alleen spruitjes, zo begon ik, en dat ‘anders zijn dan anderen’ was mijn thema, zowel in mijn leven als in mijn presentatie over mijn leven. Anders zijn op werk vooral. Je snel vervelen, niet begrepen worden, gelijk hebben maar niet krijgen, geluk proberen te vinden, tegen lampen lopen. De zaal reageerde met veel herkenning, zoals zo vaak als je je verhaal vertelt aan mede-hoogbegaafden.
Herkenning en het ontmoeten van lotgenoten is altijd enorm belangrijk, en ook het hoofddoel van het symposium. En ik wilde daarnaast ook een inspirerende boodschap meegeven. Wat zou deze kunnen zijn? Benjamin Zanders, dirigent van het Boston Philharmonic Orchestra, bood uitkomst. Hij vertelde (in een korte video) dat het als leider je taak is om de ogen van mensen met wie je werkt, of die van je kinderen, of van wie dan ook, te laten lachen. Lachende ogen, als je die ziet weet je dat je inspireert als leider. Mijn boodschap is dat wij als bijzonder getalenteerde hoogbegaafden vaak beter dan anderen emoties en onderliggende drijfveren aanvoelen en begrijpen. Daar kunnen we iets mee doen. Help de mensen om ons heen en probeer hun ogen aan het lachen te krijgen. Dat wordt dan ons doel, als inspirerende leiders, wat belangrijker is dan altijd gelijk te krijgen. Misschien helpt die boodschap in het vinden van je doel in het leven, of voor een goede werksituatie.
Mijn laatste boodschap was: “You are way smarter than you look, you’ll do fine”. Ook hier zag ik veel herkenning 😉
Met dank en tot ziens!
Hartelijke groeten,
Weer een stapje dichterbij
Door het symposium heb ik weer een stap kunnen zetten in de zoektocht naar mezelf. “Het lijkt me gaaf als ik mezelf helemaal ken als ik 80 ben.” Inzichten krijg je elke dag maar goede inzichten, die je zelf nog niet had ontdekt krijg je op bijzondere dagen.
Afgelopen zaterdag was een bijzondere dag. Achteraf dacht ik alles klopte hoe een symposium zou moeten zijn. Eén zaal waarin iedereen met elkaar verbonden blijft, sprekers die we allemaal kunnen horen, waar we allemaal bij aanwezig zijn, zonder keuzes te hoeven maken en onbewust zo verdeling te creëren onder de aanwezigen. De sprekers spraken allemaal kort van een kwartier tot 25 minuten, de spanningsboog was dan op zijn sterkst. Mooie reacties kwamen er uit de zaal en een aantal van die mooie mensen trof ik daarna aan mijn stand van de leermethode Juan y Rosa. Dank jullie wel allemaal, dank zij jullie begrijp ik dat mijn leermethode me ook uitdaagt om te vertellen hoe ik de hoogbegaafde kinderen verder wil gaan ondersteunen op school.
Tenslotte heb ik genoten van de heerlijke broodjes en lekkernijen van Van der Valk in de Bilt.
Dank je Alice en Kiki!
1e Congres Stichting Hoogbegaafd!
Afgelopen zaterdag was ik met 150 anderen op het 1e Congres. Wat een vreugde; zoveel gelijkgestemden, zoveel ontmoetingen en zoveel herkenning in de verhalen van de sprekers.
Dank Alice Karen voor het organiseren!
Een aantal highlights voor mij:
Er werd wat verteld over de geschiedenis in ons land mbt hele slimme mensen en waar onze belemmerende overtuigingen vandaan komen. Zo dacht men vroeger bijvoorbeeld dat er een verband zat tussen slim-zijn en gestoord-zijn, dus om te voorkomen dat je gek zou worden, remde men het af. Daarbij hebben we altijd al een cultuur van – je kop niet boven het maaiveld uit mogen steken.
De herkenbare en pijnlijke verhalen van niet-begrepen worden als kind, maar ook jezelf niet begrijpen. Hoe belangrijk dat innerlijke proces is; ontdekken wie je van binnen bent.
Dat het een levenskunst is voor velen om rust en balans te vinden, omdat je van alles en nog wat doet, uitprobeert en leert, maar steeds weer verveeld raakt en dan wéér wat nieuws zoekt.
Hoe belangrijk moed is – om jezelf te zijn, om het op jouw manier te doen en je angsten te overwinnen.
Dat het blije en verwonderde kind in ons, vrijheid nodig heeft om te dansen, te leven, te onderzoeken of verkennen, te creëren en uit te vinden.
De niet-correcte Nederlandse zin die wél de kern raakt: niet wetend luisterend gaande de weg. (Daar kwam Frans Corten mee)
De ontwikkeling van een hoogbegaafde lijkt op een groot bouwproject, zoals de Betuwelijn. Veel en lang ondergronds werk, waardoor je geen idee hebt of er wat gebeurt en wat het wordt. Zelf snap je ook niet waar het heen gaat, wat het wordt … onderweg ontdek je dat pas.
Belangrijkste uitgangspunt in al je keuzes dient te zijn: wat geeft je plezier, wat is je goesting? Je kunt de wereld willen verbeteren vanuit een rechtvaardigheidsgevoel, maar dat proces zelf moet je dan wel leuk vinden. Begin er anders niet aan. Ons rechtvaardigheidsgevoel kan ons enorm in de weg zitten.
Steek tijd in ontdekken hóe je ruzies voorkomt en oplost, wat je doet als je iets ‘doms’ hebt gedaan, hoe anderen (niet-HBers) je wél kunnen begrijpen. Maak daarin fouten, ga door en blijf leren. Je hebt geen leven als je steeds inzet op géén fouten willen maken.
In het leiding geven aan je eigen leven, je eigen ik, heb je een langere termijn visie nodig, die flexibel en wendbaar is en niet vast zit aan concrete producten, functies, rollen of iets dergelijks. Daarnaast heb je een kompas nodig dat afgesteld staat op energie én plezier, zodat je weet wat je volgende stap is.
Inspirerend filmpje van Benjamin Zander (dirigent), die over zijn orkest zegt: awaken the possibilities in others. Zorg dat andere mensen gaan stralen, ze in hun kracht komen.
Tenslotte de belangrijkste woorden als het gaat over de behoefte van HB ouderen: nieuwsgierig blijven, levensvreugde, verbinding, vitaal-zijn, zelfredzaam en toegevoegde waarde kunnen leveren.
Menna de Jager
Eindelijk thuis
Ik voel mij al zo lang opgesloten en wil ook op dit vlak mijzelf niet langer verbergen.
Ik ben veel mensen verloren doordat ik ‘te veel’ was, te enthousiast, te intens, te buiten de kaders.
Jaren lang heb ik mijzelf afgevraagd of ik niet gewoon ‘gek’ was… tientallen diagnoses gehad in de zoektocht naar mijzelf. Want ik was anders, ik voelde mij nooit ergens op mijn plek, in mijn kern voelde ik mij afwijkend, ik kon mij met niemand echt identificeren… denkende dat ik een andere ‘taal’ sprak, omdat ik het gevoel kreeg dat niemand mij echt begreep of kon volgen in mijn gedachten.
En ja.. ik verslond – voor ik aan het HBO begon – het ene psychologieboek na het andere, gewoon omdat ik dat wel interessant vond, ik trok de geschreven teksten in twijfel, ik liep vast in paradoxen, ik hield van filosoferen en zag dingen vanuit 10 verschillende perspectieven. Maar erg intelligent kon ik niet zijn, dat was in mijn verleden al vaak genoeg naar mij duidelijk gemaakt.
Tot ik in aanraking kwam met Hoogbegaafdheid… alles wat ik las klopte, ik heb wekenlang in ontkenning gezeten… want ik??? Ik??? Hoogbegaafd..?? Laat mij niet lachen.. alsjeblieft.
Ik sloot mij aan bij HB-Facebookgroepen om te kijken of ik echt mijzelf herkende… en dat deed ik veelvuldig. Maar toch voelde ik mij nog anders… want ik had dingen gedaan in mijn jeugd, die niet te verklaren waren… ook niet door hoogbegaafden.. Zodoende kwam ik bij Stichting Hoogbegaafd!Ik deelde mijn worsteling en kreeg meteen reactie terug. Mijn gedachtepatronen kwamen overeen met die van mensen die Uitzonderlijk Hoogbegaafd zijn.
Ik voelde mij thuiskomen in mijn eigen lichaam… Het laatste puzzelstukje paste precies, ik was niet gek of een monster.
Ik mocht er eindelijk zijn van mijzelf.
Ik was zo blij, ik wilde het van de daken schreeuwen, eindelijk mijzelf zijn! Hierdoor verloor ik mensen. Waardoor ik mij opnieuw eenzaam voelde.. misschien moest ik mijzelf toch maar verbergen..
Maar afgelopen zaterdag was ik op het Symposium van Stichting Hoogbegaafd, ik heb gehuild van geluk. Ik mag er wel zijn ❤
Cindy
geRAAKt
Beste Alice en Kiki,
Wat een bijzondere dag. Allereerst een compliment omtrent de organisatie. Alles was tot in de puntjes verzorgd. De genodigde sprekers waren precies de juiste mix voor een dergelijke bijeenkomst. De locatie was goed gekozen, catering was top en het idee om de dag tevoren en na alle sprekers ruimte te maken voor “elkaar leren kennen” was mooi.
De diversiteit bij de sprekers zowel op inhoud, wijze van presenteren alsook de emotie intensiteit en mate van waarmee sprekers een deel van zichzelf lieten zien was mooi om te zien. Maar vooral de moed waarmee ze het leven aangaan om juist hun anders zijn ruimte te verschaffen. Een aantal hebben op een zeer duidelijke niet mis te verstane wijze hun worsteling om te kunnen zijn wie ze zijn om- en beschreven, maar laten ook zien dat het bereikt kan worden. Vooral dit voorleven van de boodschap die ze “verkondigen” werkt extra inspirerend.
Aan alle sprekers mijn compliment.
Naast dat ik de inhoud heel raak vond moet ik eerlijk toegeven dat ik erg geraakt was. Begrijpen waarom je een miss-fit bent maakt het niet instant meer dragelijk. Evenmin heft het alle twijfels aan jezelf onmiddellijk op maar het biedt wel perspectief dat je op termijn jezelf accepteert als oké en een weg vind met jezelf en anderen ondanks je anders zijn. Of juist gebruik makend van je anders zijn.
Groet,
Marcel
Geraakt
Ik was geraakt door zoveel herkenning en oh ja momenten.
Fijn om aanwezig te zijn en naar anderen te luisteren en zelf ook te mogen delen.
Ik heb mooie mensen ontmoet en dat was een extra kers op de taart.
Nu nog moe van alles, maar blij dat ik aanwezig mocht zijn en dankbaar dat Kiki mij heeft uitgenodigd.
Hartelijk bedankt en de organisatie was top!
Marleen Mol
Mooie gave herbeleving van een zeer waardevol Symposium.
Heel hartelijk dank Geert Paul, en tot volgend jaar op 3 oktober!
[…] Longread: een verslag in woord en beeld […]
[…] vanaf toen ging ik ermee aan de slag. Twijfelen doe ik nog steeds, maar na een bezoek aan het Hoogbegaafd! symposium op 5 oktober vorig jaar en een Hoogbegaafd! Samen Zijn in Nijmegen besef ik de meerwaarde van deze […]