Ik merk eigenlijk al mijn hele leven dat ik niet normaal ben. Er niet tussen pas. En sinds enige tijd, vier jaar, moeite heb om te accepteren en me neer te leggen bij dat ik mijn talenten niet weet om te zetten in “succes”. Het boek van Frans Corten heeft me aangezet tot zelfonderzoek naar of ik hoogbegaafd ben en zo ja, hoe daar handiger mijn weg in te vinden.
Ik behoor tot de circa 30%* die niet succesvol zijn. 80-100% WAO en mij zijn diverse psychiatrische labels toebedeeld. Lang heb ik getwijfeld of ik wel moet gaan schrijven, omdat ik ook niet pas in het “normale rijtje” succesverhalen van hoogbegaafden. Ik sta aan het begin van een avontuur waarvan de uitkomst nog niet voorspelbaar is.
Toch heb ik besloten om te schrijven. Vooral om de anderen in die circa 30% een hart onder de riem te steken en mee de moed te ontwikkelen om hun podium te nemen. Hun plek te claimen. Aan hun avontuur te beginnen.
Mijn avontuur is zaterdag 24 augustus 2019 begonnen, nadat ik het boek van Frans had doorlezen. Tot die tijd, en eigenlijk nog steeds, twijfelde ik aan het etiket hoogbegaafdheid. Op een enkele keer na zijn de testen altijd op bovengemiddeld blijven steken, maar in gedrag zit er heel veel herkenning.
Dus vanaf toen ging ik ermee aan de slag. Twijfelen doe ik nog steeds, maar na een bezoek aan het Hoogbegaafd! symposium op 5 oktober vorig jaar en een Hoogbegaafd! Samen Zijn in Nijmegen besef ik de meerwaarde van deze omgeving.
Het is heel ontluisterend maar ook weer heel grappig om iedereen met dezelfde dilemma’s te zien worstelen, tegen dezelfde dingen aan te zien lopen, maar ook steun bij elkaar te zien vinden. Vooral het Samen Zijn in Nijmegen voelde goed. Veel herkenning, een prettige avond in de kroeg met gelijkgestemden.
Mijn eerste actie: zelf een Samen Zijn organiseren in Maastricht. O, en dit schrijven. Volgende keer (over ongeveer twee maanden) meer.
* Bekijk ook deze beschouwing.
Heel moedig dat je dit schrijft en ook de tegenstellingen waarneemt en ook een plek voor gelijkgestemden hebt gevonden!
Ik, 42 jaar, al voor mijn 10e levensjaar wetende dat ik hoogbegaafd ben, maar zonder gevolg… jawel, wel met een gevolg: ik liep vast. Hoorde van mijn decaan dat ik nog te stom was voor t KMBO enz… en ik geloofde hem. Ik had tenslotte niet het resultaat wat je mocht verwachten van een HB-er (al (be)noemde niemand dat toen zo) dus ging ik alsnog naar de mavo (begonnen op vwo) ik hoefde er niet voor te werken. Keek het een keer door en haalde een voldoende. Scoorde op D hoger dan op C, maar bij niemand ging het belletje rinkelen. Leerlingstelsel gevolgd. Werken en leren. Nu heet dat ROC volgens mij. Beste van de klas met afstand…. maar t beviel me niet en ik veranderde van werk en stopte met school. Op mijn 27e deed ik de 21+ toets om naar de PABO te gaan. Maar na mijn propedeuse jaar die ik niet helemaal afgerond heb, stopte ik weer. T was niet wat ik zocht… maar kon het wèl aan… Ik herken jouw verhaal. Misfit maar er je vinger niet op kunnen leggen. Nu sinds 3 jaar, ben ik actief bezig me te ontwikkelen en vallen de stukjes op hun plek. Het moment waarop mijn zoon zijn uitslagen kreeg, was mijn ommekeer… misschien ontmoeten we elkaar eens in Nijmegen.
Mijn zoon (13j) is ook hoogbegaafd en ik verzamel de interessante artikels die hij er over kan lezen. Mvg, Claudio Wauben
[…] mijn eerste artikel begin februari heb ik me kort voorgesteld en aangegeven ongeveer eens per twee maanden te berichten […]