Ik ben 33 en ik weet sinds een paar weken dat ik hoogbegaafd ben. Dat ik een ster ben in aanpassen. En dat dit alles bij elkaar maakt dat ik voor de derde keer met een burn-out thuis zit. En ik kan alleen maar denken: waarom heeft niemand dit ooit gezien. Mijn ouders niet, mijn docenten niet. Op de kleuterschool viel ik op omdat ik niets deed. Ik keek alleen maar. Ik liep niet voor qua ontwikkeling volgens mijn ouders. Maar ja, ik was de oudste van 6 kinderen waarvan er uiteindelijk 4 hoogbegaafd getest zijn. De oudste van die 4 liet erg lastig gedrag zien en werd daarom getest. Ik was in die tijd al wat ouder, haalde ‘gewoon’ zevens op school en deed het dus prima. Alleen sociaal had ik het wat moeilijk, zei men toen. En met lezen was ik in groep 3 al AVI uit. Dat viel wel op. Oh ja, op elk rapport staat: wat zit je toch te dromen meisje. Let eens op. Maar geen leerkracht die zich ooit afvroeg hoe ik zevens kon halen terwijl ik alleen maar uit het raam keek. Ik weet nog hoe ik hele verhalen verzon. Verhalen waren mijn redding in die tijd. Er was altijd wel ergens een mooi boek in de buurt. In de pauze speelde ik niet, maar las ik. Waarom heeft niemand ooit gezien dat ik uiterst fantasievol en creatief was, dat ik altijd breder dacht en dat ik veel meer kon dan ik liet zien?

Het is tijd. Tijd voor verandering. Tijd voor passend onderwijs. Ik vecht voor mijn kinderen, dat ze gezien worden voor wie ze zijn en dat ze geholpen worden om zichzelf te zijn. Dat aanpassen NIET nodig is en dat ze zichzelf mogen laten zien. En nog steeds, zoveel jaren later, is dat ontzettend moeilijk. Het is tijd voor verandering.