Zoonlief is nog 2 jaar en wil graag naar school (peuterspeelzaal), hij verwacht hier de letters en cijfers verder te leren. Helaas komt hij van een koude kermis thuis. “Mamma, waarom hebben ze hier alleen puzzels met van die rode dopjes die kan ik allang al!”. “Mamma, ik heb niet eens tot 100 leren tellen”. Zoonlief is inmiddels 3 jaar hij heeft thuis zichzelf de letters eigen gemaakt en kan al tot 100 tellen. Hij kan zelfs al wat rekensommetjes maken. “Mamma, wanneer mag ik naar de grote school? Dan leer ik vast wel de letters en cijfers!.”, “Bijna lieverd, nog 1 jaartje!”, antwoord je dan. Zoonlief is bijna 4 jaar! Hij staat te springen en te dansen! Hij gaat voor het eerst naar de “grote” school! Aan het eind van de dag komt hij beteuterd thuis. “Wat is er lieverd?” vraagt mamma. “Pfft, ik mocht met blokken bouwen en in een poppenhoek spelen… Wat is dat mamma een poppenhoek?!

Nee, ik vertel het zelf wel! Daar kun je vadertje en moedertje spelen en net doen alsof je kookt en thee zet!! “Ik weet toch al hoe ik koffie moet maken en thee moet zetten daar help ik jou vaak bij!” Hij loopt naar de keuken, vult de waterkoker, zet hem aan, pakt een theeglas en de theedoos. “1 klontje suiker erin toch mamma?”, vraagt hij voor de zekerheid, maar hij weet het prima. “En zal ik je nog iets vertellen, mamma!, Romy uit mijn klas en Joey en -” er ratelt een hele lijst met namen uit dat kleine mondje, “Die weten niet eens wat groen, blauw, geel is. Nou ja eigenlijk weten ze geen enkele kleur. En tot 10 tellen kunnen ze ook al niet. Ik wil naar groep 3! Mag dat mamma? Regel jij dat mamma?” Na een aantal weken school verliest de moeder haar leergierige, alles willen weten mannetje. Zoonlief is mega verdrietig en wil niet meer naar school. De ellende begint…….

Inmiddels 5 scholen versleten en opgeteld bijna 2 schooljaren thuis. Versneld met rekenen en zou een klas gaan overslaan van gr5 naar gr7 en nu zit zoonlief sinds de zomer thuis omdat zijn school waar het iets beter leek te gaan bijna 2 jaar zonder verzuim.. moest sluiten..

De zoektocht naar een geschikte plek is nog gaande en de “ronde tafel”-gesprekken, digitaal tegenwoordig, gaan weer door. Maar gemaakte afspraken worden nog steeds niet nagekomen.

Traject geprobeerd om vrijstelling te krijgen voor hem, helaas een onafhankelijke arts (re-integratie arts voor volwassenen?) vond een telefoongesprek van 15/20 minuten voldoende om in een rapport ons oneindig veel ellende te geven. De moeite: de onderzoeksrapporten, verslagen van IB-ers, de huisarts en de kinderarts zijn niet eens bekeken. Zoonlief kon prima reguliere school volgen want gepest worden was geen reden om niet naar school te gaan. Hoe de arts erbij komt dat het gaat om gepest worden.. als dat het probleem zou zijn had dat opgelost kunnen worden. Het rapport van deze arts was 19,5 regels lang. Feitelijk onjuist en zat vol met typfouten.. amendementen / toevoegingen, gesprek erover was NIET mogelijk. Een second opinion ook niet. De betreffende arts opgezocht en zijn naam wordt in meerdere rechtszaken genoemd en niet op een positieve manier. 1 man met een laptop en 10 minuten tijd kan het leven van een 8/9 jarige incluis het gezin volledig naar de knoppen helpen.

Ik heb geen fut om nog meer te typen en zal afsluiten met de titel na een paar weken school was ik zoonlief kwijt. Ik heb hem nu na 6! maanden thuis weer terug! Geen “Mamma, ik wil niet meer leven want het heeft toch geen zin” meer. Geen boze en verdrietige reacties meer op simpele vragen als: “Wil je je schoenen aan doen?” Hij is weer terug! Maar nu mogen we weer opnieuw.

Het samenwerkingsverband (vergif!) gaf aan: inschrijven op een school dan hebben ze zorgplicht en moeten ze wat doen! Ja, prachtig, dat hebben we nu al 5x gedaan! Het plan van aanpak van de HB-specialist ligt nog op de plank en niemand die er iets mee doet. Als hij weer naar school gaat en er wordt hem niet geboden wat hij nodig heeft, zit hij weer thuis binnen de kortste keren en zijn we nog verder van huis!

Samenwerkingsverbanden, scholen en met name IB-ers + leerkrachten moeten toch echt beter doorkrijgen wat er nodig is voor deze kids! En dat is niet “Ze laten eerst maar zien dat ze een half jaar stil op hun stoel kunnen zitten, naar de juf(meester) kunnen luisteren en zich aan de groep kunnen conformeren!” Zonder ook maar iets aan te passen, compacten, versnellen en verrijken.

Als hij nog Ă©Ă©n keer terugvalt, dan zal het randje van depressie niet meer het randje zijn, maar daadwerkelijk een depressie worden, dan ben je 9 jaar en ben je depressief.. en waardoor?!

Betweterigheid, kortzichtigheid en een te oud stramien.

Wij wachten op de volgende strijd. En dan te bedenken dat ik nog 3! HB kids heb waarmee ik ditzelfde ga meemaken… dagtaak aan!

Verandering en graag NU!