17 jaar, IQ 145+, ooit met 10 jaar op gymnasium begonnen en nu thuis met geen enkel diploma of uitzicht erop.

Als ik zijn levensverhaal hier moet vertellen, is het bijna een boek, dus probeer een zeer korte versie. Voor ons was het al toen hij heel jong was duidelijk dat hij “slim” was. Bijvoorbeeld supersnelle ontwikkeling, in hele zinnen kunnen praten met 1,5 jaar, moeilijke puzzels van ver boven zijn leeftijd maken, etc. Op de kleuterschool geen werkjes willen doen, veel te makkelijk. Veel last van buikpijn en obstipatie. Smoesjes om niet naar school te hoeven. Antwoord of er iets was op school: nee alles prima, een voorbeeldig kind. Als 3-jarige was hij een open, vrolijk, sociaal kind, daar was in groep 3 met 6 jaar niks meer van over, hij zat depressief onder de trap stoĆÆcijns papier te verscheuren. Hij had geen aansluiting met klasgenoten. Heb hem zelf extern laten doortoetsen, want dat vond school niet nodig. Uitslag: 2 jaar boven zijn niveau/leeftijd. Uiteindelijk begin groep 4 op school doorgetoetst en toen mocht hij naar groep 5. Heel even hadden we ons mannetje van toen hij 3 jaar was terug. In groep 6 weer veel ellende, maar school zag het niet, want daar had hij zijn masker op, dus zelf een IQ-test gedaan. School was heel verbaasd over de uitslag, ze hadden nog nooit zoiets meegemaakt. Op zoek naar HB-onderwijs, dat bleek kilometers ver en vol voor groep 6. Er was helemaal niks, zelfs geen plusklas. Hij is in dezelfde groep gebleven, maar wel met stof van groep 7, waardoor hij enorme hiaten kreeg en faalangst voor rekenen, die ik zelf thuis en op school in de gang heb weggewerkt, want daar hadden ze niemand voor. In groep 7 Eindcito gemaakt met vwo score, en met 10 jaar naar Gymnasium.

1e Jaar VO ging goed en daar had hij wat vrienden, en toen begon de ellende weer in de 2e. Weer geen aansluiting bij al puberende klasgenoten, gepest worden. Docenten die het niet snapten (hij moet eerst voor alles een goed cijfer staan), een kind dat niet wist hoe hij moet leren en steeds faalangstiger werd. Heel veel buikpijn en veel dagen niet naar school kunnen. Standaard trainingen werkten niet. 1 punt tekort op Grieks/Latijn dus een andere school voor 3 VWO. Totaal geen aansluiting, zeker 25% school gemist doordat hij zich niet goed voelde daar, en dat jaar niks hoeven doen om met goede cijfers over te gaan. In 4 VWO met 13 jaar, tussen de meestal 16-jarige klasgenoten met hele andere interesses, voelde hij zich intens eenzaam. De lessen waren saai en langdradig. Hij kon zich niet concentreren. Kon school wat doen? Hij moest eerst fulltime naar school komen, maar dat is nou juist het probleem, dat lukt hem zo niet. Hij bleef zitten. “Volgend jaar gaat het goed mam, ik ben een jaar ouder en ik ga ervoor.” Maar ook toen geen aansluiting, docenten wisten bij het 10 min. gesprek niet eens wie hij was en toen was in november de koek op. “Mam ik kan niet meer, ik word zo depressief van school”.

Hij is 1,5 jaar 2/3 dagen naar HB-dagopvang geweest. Een middelbareschoolopleiding of zelf vakken leren zit er niet meer in, te veel trauma. Vorig jaar nog met goede moed een MBO4-opleiding gestart, maar veel te laag niveau en een school die niks wilde aanpassen of versnellen.

Nu heeft hij 2 dagen een bijbaantje en heeft hij nog therapie omdat hij een behoorlijke klap heeft gehad van alles. Hoe anders was het geweest als hij echt passend onderwijs had gehad, als hij al zijn potentie had kunnen benutten. Een verspilling van talent. Hij oriƫnteert zich nu op defensie. Hopelijk wordt hij daar wel gezien! Ik ben trots op hem!