Mijn verhaal gaat over mijn oudste dochter.

In groep 5 op de basisschool ging het ‘opeens’ niet goed met haar, ze ontwikkelde allerlei lichamelijke klachten en wilde niet meer naar school. De leerkracht in groep 4 had een vermoeden van hoogbegaafdheid uitgesproken, in groep 5 werd dat door de leerkrachten en intern begeleider na observatie niet herkend. Er zouden aanpassingen worden gedaan op school, maar de klachten verdwenen niet. In groep 6 is mijn dochter onderzocht door een bureau gespecialiseerd in hoogbegaafdheid, het onderzoek bevestigde dat zij functioneert op hoogbegaafd niveau. Ook gaf het bureau tips voor school. Er veranderde, behalve de duidelijkheid die we nu hadden, niks. De klachten bleven.

Op school kwamen we uiteindelijk tegenover elkaar te staan. School vond dat ze passend onderwijs boden, maar ik zag de klachten thuis verergeren. Gefrustreerd kwam mijn dochter elke keer uit school, over een topo-toets waarbij ze de plaatsnamen al hadden ingevuld, over pesten in de klas, over werk dat ze niet mocht maken omdat dat niet voor haar groep was bedoeld, enz. Na het zoveelste gesprek op school werd ik boos, ik heb mijn boosheid uitgesproken en ze voelden zich aangevallen.

Wat mij als ouder het meest geraakt heeft, is dat school steeds bleef ontkennen dat het met mijn dochter niet goed zou gaan. Op school waren de klachten immers niet zichtbaar. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om met de start van groep 7 over te stappen naar een andere school, 20 km verderop, met een hoogbegaafdenklas. Na een week zag ik al verschil, het sloot aan. Het begin was moeilijk, maar nu zegt ze dat dit de beste beslissing van haar leven is geweest!