Niet zomaar een beetje hoogbegaafd zijn zijn brengt een zijnswijze met zich mee, die zich doorgaans kenmerkt door een intens waarnemingsvermogen, een onuitputtelijke drang naar het opdoen van nieuwe kennis, het zien van patronen in een groter geheel, en het vermogen deze toe te passen in een andere context. Van hieruit is het fijn om nieuw te creëren en combineren, om boven standaard hokjes uit te stijgen. Je spreekt een zekere taal die je vaker openlijk wil spreken. De uitwisseling met iemand die dezelfde taal spreekt, los van taalgebied, en toch iets heel anders doet in het leven is een sensationele ervaring, intens, passievol, [...]

Ik heb me altijd gerealiseerd dat mijn verhoogde intelligentie een gift is, een soort magisch cadeau dat ík om de een of andere reden heb gekregen, en dat het iets heel bijzonders is. Desondanks probeer ik het altijd zoveel mogelijk achterwege te houden. Niet iedereen hoeft het te weten. Mijn IQ is mijn kleine geheimpje. Dat heeft ook zo zijn reden. Lang, lang geleden moest ik elke zondag met mijn ouders mee naar de kerk. In het kader van ‘we houden de kinderen bezig’ werden alle aanwezige kinderen op een gegeven moment naar voren geroepen. Hier hielden ze een klein praatje [...]

Hoogbegaafd dus. Alle stukjes vallen meteen op hun plek. Mijn enorm sterke wil die ik al van jongs af aan heb, de ingewikkelde zaken die ik me al afvroeg toen ik amper zes jaar oud was (mama, hoe bestrijd je armoede?) en het vele onderzoeken. Echter ook verveling in de klas, onderpresteren, faalangst en extreem perfectionistisch zijn. Een probleemkind vond men mij, een betweter met een grote mond. De oorzaak werd overal gezocht. De dood van m'n vader als ik dan weer eens lastig was in de klas, het hebben van geen inzicht toen ik rekensommetjes op m'n eigen manier uitrekende [...]

Mij bekruipt het gevoel dat ik geen tijd te verliezen heb. Na 10 jaar schipperen tussen mijn kennis als verpleegkundige en het mantelzorgen voor mijn 86-jarige hoogbegaafde en hoogsensitieve moeder, ben ik, hoogbegaafde en hoogsensitieve dochter, sinds krap twee weken ontslagen uit mijn voor haar noodzakelijke en voor mij onvermijdelijke rol van haar spreekbuis. De professionals van het reguliere verpleeghuis laten mij subtiel weten dat mijn taak genoeg is geweest. Dat ik 'mag loslaten'... Dat is voor mij een confronterende boodschap: loslaten, wát eigenlijk? Na haar diagnose twee jaar geleden van vasculaire dementie stopte mijn altijd klagende moeder namelijk abrupt met confabuleren en compenseren, en werd [...]