Ik prijs me gelukkig, want ik mag nog eens gaan werken. Een wonder in deze tijd waarin ik nog steeds tijdelijk werkloos ben door de coronapandemie.
Als ik mijn huis uit loop, word ik meteen overvallen door de schoonheid van de ochtend. Het heeft voor het eerst, sinds lang, gevroren.
Een spinnenweb in de linkerhoek van onze houten carport-poort toont zijn volmaaktheid in rijm-heid. Wat prachtig, die rijmlaag overal! Op de poort, op het spinnenweb, op het helmgras in de voortuin. Alles ruikt ook zo lekker deze morgen! Ik voel het meteen, vandaag sta ik áán. Today is a good day!
Het dorp waar ik woon, ligt op een kleine heuvel en de eerste weg, die naam waardig, helt naar beneden en vertoont een “flauwe bocht naar links”, zoals de dame van TomTom ons graag zou melden.
In mijn linkerooghoek verschijnt een vos, hij of zij steekt vliegensvlug de weg over, op slechts enkele meters voor mijn autobumper. Het schemert, de zon zal zodadelijk verschijnen, een lage mistlaag hult alle leven in mysterie en de lucht vertoont talloze tinten roze. De staart van de vos lijkt secondenlang – in slowmotion – evenwijdig aan de weg te zweven, zo achter het lijfje van de vos aan, zo perfect als ware het een vastgemaakt karretje op een achtbaan dat eenvoudigweg zijn rails volgt. Wat een wonder van de natuur, zo’n perfect-zijn-glooiende-weg-volgende staart…!
Een lange, rechte, snelle steenweg leidt me naar de autosnelweg. Waauw, is dat een buizerd op die lantaarnpaal? Of een valk? Neen, dat kan niet, valken zijn veel kleiner. Ik rijd 90 km per uur. Geen wonder dat de ondefinieerbare roofvogel-op-lantaarnpaal zo snel uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Hoeveel meter zou ik afgelegd hebben in deze 5 seconden… even snel rekenen… Oh, wacht even, hier is de oprit naar de snelweg al! Een “scherpe bocht naar rechts” met twee evenwijdige, recent geschilderde witte volle lijnen. Ik volg de lijnen met uiterste precisie, want dat voelt goed, het lijkt alsof ik in een trein zit en heel precies de sporen volg – hoe mooi!
Op de radio klinkt een nieuwsbericht.
Indien alles goed gaat kunnen we tegen februari ongeveer 50.000 vaccins per week toedienen.
50.000 per week? Dat is 200.000 per maand, zo’n 2,4 miljoen per jaar dus, in dat tempo zijn we zo’n 5 jaar bezig om de ganse bevolking in te enten… Wat?! Maar als men wil streven naar 70% ingeënte mensen dan zijn we 3,5 jaar verder… (Al dit wordt in mijn hoofd binnen nog geen één seconde gevormd, de ganse rekensom gebeurt met de snelheid van het licht, zomaar, vanzelf, zonder aanleiding, ongevraagd…)
“Pop!” 3,5 jaar?!!
Ondertussen zie ik dat mijn ruitenwissers de smeltende sneeuw wegvegen, exact op de tonen van de muziek die nu speelt, en ik denk ‘wat prachtig zo synchroon!!’ … Welke componist zou dit zijn, waar kan ik straks nog werk van dezelfde componist vinden, wat een prachtig aangesneden bocht met de juiste snelheid ben ik nú aan het nemen, geweldig! Wat een mooie zonsopgang, wat een fantastisch werk mag ik zo meteen gaan doen, wat een mooie pen heb ik hier mee, waar zou die van gemaakt zijn, zit er nog voldoende inkt in, de kleur van het omhulsel is zwarter dan zwart, heelal-zwart, och waar is de tijd dat ik me als kind (en nog steeds) afvroeg wat ‘zwarte gaten’ zijn, misschien moet ik toch nog sterrenkunde gaan studeren, wat mysterieus, wat oneindig, wat prachtig, het leven is FANTASTISCH!!!!!
In de verte zie ik de parkeerplek-voor-personeel al opdoemen, ik ben een beetje in extase en mijn hartslag is versneld van al dat moois, al die oneindige mogelijkheden! Wat een wonderschone, synchrone prachtige winterse rit was dát?!
Ik parkeer de wagen en zet de handrem op. Het voelt alsof ik tegelijk ook mijn éigen handrem opzet, als voorbereiding om uit de veilige cocon van mijn wagen te stappen, om Moeder Aarde en de maatschappij te betreden.
Ik wandel nog vol inwendige intensiteit, maar uitwendig rustig, richting de pendelbus, die me naar mijn werkplek zal brengen.
Naast mij bij de bushalte staat een wachtende medemens met ‘mondmasker dat de neus niet bedekt.’
Hij vraagt me : ” hoe gaat het?” Ik antwoord : “goed”.
Heel fijn en herkenbaar geschreven. Zeker wat betreft de getallen, zo denk ik zelf vaak (altijd?) ook en als er dan iets verteld wordt over de grootte van iets vraag ik mij af of men wel beseft waar men het over heeft zoals in dit voorbeeld. Dat aangeboren getal inzicht is vaak erg fijn (maar niet altijd voor de omstanders) net als de rest zoals in dit stuk beschreven!
Dankjewel. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben!
Carolien, graag gedaan! Je bent zeker niet de enige en geniet er van, wat anderen er ook van vinden.
Waauw. Zo herkenbaar . Zalig ! Ik ben me nog maar recent aan het inlezen in de HB. Ik voel me thuis komen hier. Eindelijk de stichting gevonden.
De natuur onderweg in je opnemen, en beoordelen. De ontroerende muziekstukken proberen achterhalen. Dat berekenen, doe ik ook . Ik heb ook al berekend , hoe lang het zal duren, vooraleer iedereen gevaccineerd is. En wat met de 30´% die geen vaccin wil? Hoe lang zal het duren vooraleer we weer een normaal leven leiden? 5 jaar ? Op dat vaccinatie tempo . Ik breek er mij het hoofd over.
Dank voor je reactie (bijna-) naamgenote! En ‘welkom thuis’..