Spelend met woorden vind ik het soms makkelijker om te schrijven. Dit gaat over jou en mij. Over weten wie je bent, erkend worden in de (kenmerken van de) hoogbegaafdheid, er mogen zijn met je intensiteiten. Over als kind jezelf aanpassen, vervormen naar een beeld van hoe men je wil zien, jezelf kwijtraken. Om nu te zoeken en te vinden, terug te komen bij jezelf en jezelf het recht te geven om te mogen zijn en als jezelf te leven.
Als ik was
wie ik ben,
Als ik ben
wie ik was.
Zou ik dan zijn zoals ik kon zijn,
zou ik dan mij zijn, zou ik dan vrij zijn,
als ik vroeger niet vrij was?
Als ik mij ben,
als ik vrij ben,
als ik zijn mag
zoals ik.
Zou ik dan leven, minder geven
aan de ander. Meer geven aan ‘mij’.
Zou er ruimte zijn voor ‘wij’
als ik minder zijn zou zoals jij?
Als ik toen wist wie ik was,
als ik nu weet wie ik ben.
Zou ik ook mij geweest zijn
als ik vroeger niet ik was?
Ik denk, dat ik mij van vroeger niet ken.
Want als je nooit mocht zijn zoals je zijn wou,
nooit kon zijn zoals je zijn zou,
je zijn niet werd erkend als ‘jij’,
maar als defect, waardoor jij
ging zoeken naar hoe je zou moeten zijn.
Daardoor verdween. Daardoor bleef je klein.
Het is nu tijd om jij te zijn.
Om te leven, vrij te zijn.
Om te voelen, om te geven,
om soms stil te staan voor even,
zodat je ten slotte jezelf erkent.
Al is dat gebied nog deels onbekend;
je mag worden wie je bent.
Je mag zijn wie je bent.
Erica, heel mooi en treffend geschreven!
Wat een mooi gedicht waarin zoveel pijn verborgen zit, maar tegelijk ook hoop.
Wat een fijn gedicht. Dank je.
Yes! Je vangt belangrijke vragen zoals ik die had na de HB-ontdekking. Sommige zinnen zelfs letterlijk, zoals ik ze heb opgetekend. Ik lees dat je jong bent, dus: Ga ervoor! Eén ding: omarm je onwetende (‘defecte’) ik: ook dat ben je (en ik). Andermans acceptatie is voortaan stukken minder significant en daarmee geef je jezelf al vele malen meer dan weleer.
Zo herkenbaar! Ik ben een vrouw van 55, maar stuit in mijn loopbaan nog steeds voortdurend op afwijzing als ik mezelf ben.
En de pijn wordt nooit minder.
Prachtig gedicht. Heel treffend verwoord.
En ook hier weer een feest der herkenning.
Jeetje, wat een herkenning! Mooi beschreven! Het had zo maar mijn verhaal kunnen zijn…Accepteer jezelf en go for it!! Hoe moeilijk het soms ook is!