Al jong zagen we dat de ontwikkeling van onze zoon anders verliep dan die van zijn leeftijdgenootjes. Sneller en diepgaander vooral. We kozen, zonder het uit te spreken buitenshuis, bewust voor een school met 0,7 fte Hoogbegaafdheidsspecialist in huis, althans dat is wat er op de website stond. Helaas bleek later dat dit ging om iemand die twee dagdelen een training had gevolgd, verre van een specialist dus.
In groep 1 zagen we de teleurstelling dat er niets geleerd werd. De verveling sloeg toe en de eerste tekenen van negatief gedrag kwamen naar voren. We kregen het, bij een super welwillende juf, voor elkaar dat hij onofficieel mee mocht draaien in groep 2 (want op papier bleef hij een groep 1-leerling op basis van zijn leeftijd). Dit hielp iets. Een versnelling van groep 1 naar groep 3 was het resultaat. Wat waren we blij.
Toen we in groep 3 zagen dat vloeiend lezen terug ging naar hakken en plakken, hebben we er alles aan gedaan om dit op school onder de aandacht te brengen. Helaas vonden we geen luisterend oor. Wat begon als “hij moet gewoon mee met de groep”, werd “hij laat het op school niet zien” en ging over in “we weten niet wat we met zijn grensoverschrijdende gedrag moeten”.
Aan het einde van groep 3 zat er een 6-jarige jongen op de bank die alleen nog maar dood wilde. Alles beter dan naar school. Hij vertelde ons in detail hoe zijn uitvaart eruit moest zien, welke grafsteen hij graag wilde en dat hij graag gecremeerd wilde worden, zodat een stukje van hem mee kon naar huis. Want hij wilde wel graag nog bij ons blijven. Dit zou geen kind en geen ouder mee moeten maken.
Na een aantal weken “ziek” thuis was het zomervakantie. In groep 4 zouden we het nog een keer proberen. Om de dag hadden we een gesprek op school. Want de problemen stapelden zich op en aan leren kwam ons kind niet meer toe. In september begon groep 4 en de eerste week november kregen we te horen dat school handelingsverlegen was. Een week later moest hij vertrekken. Hij was 6 jaar en werd van school gestuurd. Want hoe hard je ook op ze inpraat, deze kinderen zijn heel goed in het horen wat niet gezegd wordt en het doorzien van situaties. “Mama, ze willen me niet meer op die school, want ze vinden me niet leuk genoeg. En dat snap ik wel, want ik ben ook een waardeloos kind”.
Een tijdelijke plaatsing op het SBO volgde, want thuis laten was voor ons als ouders geen optie. Ondanks alle problemen was het een heel sociaal kind, dat elke middag met zijn vriendjes speelde. Vanwege het sociale aspect wilden we hem graag in een schoolse omgeving houden. De plaatsing zou voor 6 tot 8 weken zijn en in de tussentijd zou het SWV een goede school vinden, waar hij permanent zou kunnen blijven. Helaas was er na 8 weken nog geen school gevonden die hem wilde hebben. Gelukkig hebben we dit weg kunnen houden bij onze zoon, maar wat doet het als ouders pijn. Je ziet dat je kind op het SBO niet past, maar niemand wil hem hebben.
We hebben toen het heft in eigen handen genomen en zijn op alle scholen die we konden bedenken zelf op bezoek gegaan. Op de 9e school was er voor het eerst iemand die met ons in gesprek wilde. Inmiddels zit hij nu ruim 2 jaar op die school. Vanaf dag 1 was het grensoverschrijdend gedrag verdwenen en nu het trauma een beetje naar de achtergrond verdwijnt, zien we ons vrolijke, leergierige mannetje weer terug en groeit hij weer.
Deze ervaring heeft hem en ons getekend voor het leven. Passend onderwijs is niet passend. Deels komt dat doordat hoogbegaafdheid nog steeds wordt gezien als luxeprobleem. Daarnaast speelt het een grote rol dat veel scholen onbewust onbekwaam zijn, want ze denken dat ze specialist zijn, terwijl ze in werkelijkheid geen idee hebben. Ook zit er heel veel geld op de verkeerde plaats. Wij hebben ons als ouders scheel betaald aan specialisten (die er gewoon zijn), maar waar de school niet mee samen wilde werken.
Hier moet ingegrepen worden en dat begint bij echt inzicht bij de politiek. Want helaas heb ik de indruk dat ook zij nog steeds onbewust onbekwaam zijn.
“onbewust onbekwaam” mooi gevonden bewoording. Ik heb het gevoel dat er soms wel meer achter zit, van een ondewijsstichting die niet wil om financiele reden tot bewust onbekame perso en die met veel bravoure hun functie van IB-er / financieel beheer van de passend onderwijs pot uitvoeren. Doe ondanks uren lange gesprekken niet tot een OPP kunnen/willen komen. We zijn zelf 5 jaar bezig geweest om passend onderwijs op de oorspronkelijke school te bewerkstelligen. 4 jaar geen IB-er gesproken. Na het lezen van het leerling volg systeem ,Parnases? , blijkt dat ze zelfs de adviesen van hun eigen bovenschoolse ondersteunings team niet konden implementeren, zelfs in het tweede jaar niet. Dat wij vragen om passend onderwijs en aanpassing in de lesstof staat er nergens in, ook dat de school zich handelingsverlegen verklaard staat nergens op papier. En ondertussen wel nieuwe kinderen die in de HI, HB groep vallen en de ouders vertellen dat ze op hun eigen niveau les zullen krijgen.. ……..
Ik zet er nu even een punt achter, nieuwe school met ft hb onderwijs wat een wereld van verschil voor ons en onze zoon.