Ons verhaal gaat over Kess, onze dochter van inmiddels 10 jaar. Het feit dat ze nu wederom al 8 maanden thuiszit nodigt ons uit om haar zeer schrijnende en levensbedreigende verhaal toch maar te delen. Niet voor medelijden, maar omdat er echt iets MOET veranderen voor deze prachtige groep kinderen.
Kess was als baby, peuter erg ondernemend, een lachebekje, vrolijk, enthousiast, en blij. Ze kon uren bezig zijn met dingen die haar interesse hadden op dat moment. Ze was zo blij dat ze eindelijk naar school kon, eindelijk iets leren, en spelen met andere kindjes. De letters had ze zich al eigen gemaakt, en lezen daar was ze hard mee bezig. Ook de cijfers en het maken van sommetjes was iets waar ze haar handjes niet voor omdraaide. Eindelijk naar school, en wat was ze blij dat ze daar naartoe mocht. Maar niets was minder waar, want al na 3 weken veranderde haar gedrag volkomen. Van een vrolijk ondernemend meisje veranderde Kess in een stil, teruggetrokken meisje. Ze had haar eerste nachtmerries, ze kon niet meer duidelijk praten, maakte alleen nog krastekeningen en was doodongelukkig. Op school zonderde ze zich af, en vlinderde door de klas. Op aanraden van school zijn we een traject gestart bij het audiologisch centrum. School dacht dat ze niet zo goed kon horen, en omdat ons verhaal haaks stond op hun beeld van Kess zijn we begonnen aan een lange, zeer lange reis vol met onzekerheid.
Bij het audiologisch centrum kwam er al snel uit dat er echt niets mis was met Kess, en we werden doorverwezen om een IQ-test te doen, maar daarvoor was Kess nog te jong… Dus hebben we ervoor gekozen mede omdat haar oudere broer al op het Leonardo-onderwijs zat, een school wissel te doen. De kans dat Kess ook HB was, was ook reëel aanwezig. Kess startte in groep 2 maar de klachten bij Kess werden erger, de nachtmerries bleven, en er kwam bedplassen en broekpoepen bij. Ook at Kess heel slecht, en bleef afvallen. Aan het einde van dat schooljaar was Kess moe. We hebben toen een IQ-test laten doen, omdat Kess wel heel graag naar het Leonardo wilde. Ze stond iedere dag op de drempel van die klas, maar mocht niet naar binnen. Die IQ-test was een grote ramp, en Kess was zo onzeker dat het onderzoek afgebroken werd. In groep 3 regulier aangekomen werden we opgeroepen voor het 6-jarigenonderzoek bij het centrum voor jeugd en gezin. Kess wilde eigenlijk helemaal niets meer op dat moment. Ze wilde het liefste de hele dag op de bank liggen en luisteren naar verhaaltjes. En ging met moeite naar school. Ze woog op dat moment nog maar 14 kilo, sliep heel slecht, plaste en poepte heel vaak in haar broek. We hebben toen besloten om haar niet meer naar school te laten gaan. De koek was volledig op.
Alle hulp die ons geboden was werd voor ons overbodig want er werd te weinig gekeken naar ons kind. Wij als ouders werden overal op aangekeken, en dat terwijl we alles gedaan hadden wat iedereen zei. Van remedial teacher, logopedie, rekenspecialisme, en verschillende HB-coaches, relatietherapie enz enz. Echt nu ik dit opschrijf realiseer ik me wederom de zeer lange weg die we hebben afgelegd… En toen zat op een bewuste dag onze Kess in het open raam om naar beneden te springen. Want wat had het leven voor haar nog voor zin… als ze niet eens naar school kon, wat moest ze dan worden, welk beroep kon ze dan gaan leren, en vooral waar haalde ze de energie vandaan… We waren na al deze hulp weer helemaal terug bij af. En wat het ergste is van dit verhaal: een zeer ongelukkig kind. Omdat we vast bleven lopen, en vechten voor het recht van onderwijs voor ons kind, hebben we wederom de stoute schoenen aangetrokken, en hulp gezocht. Tijdens dit onderzoek (doortesten) werd Kess gezien en heeft ze drie uur achter elkaar gewerkt, een pauze vond ze niet nodig en het resultaat dat er toen gemeten werd was ook niet misselijk. Er werd aangegeven dat Kess een zeer hoog IQ had, eigenlijk niet te meten, en daarbij zeer hoogsensitief was. Er werd wederom met school in gesprek gegaan en daarbij werd aangegeven om Kess per direct naar groep 5 te laten gaan. Maar we konden blij zijn dat school haar plaatste in Leonardo-groep 3 zonder geldende IQ-test.
Na heel veel tegenslagen, gesprekken, hulp, nog meer hulp, en nog meer gesprekken hebben we Kess in groep 3 en 4 op school kunnen houden… Maar Kess bleef ongelukkig, werd angstig, en daar kwam bij dat ze ook gepest werd. Kess wilde graag bemiddelen bij ruzies, helpen en noemde zichzelf ook een hulpkind. Toen de juf, haar enigste houvast op dat moment, ziek werd was voor Kess de maat vol en wilde ze niet meer naar school. Al haar vertrouwen in volwassenen was weg.
Dus wederom was er een schoolwissel, Kess mocht starten in groep 5, maar bleef op haar hoede. Liet niet zien wat ze wel al kon, en kreeg ook niet de bevestiging die ze zo hard nodig had. Thuis werd ze wederom opstandig, sliep weer slecht, en plaste in haar bed. Het enigste waar ze nog enigszins blij van werd was de vioolles. En na een uitvoering die super verliep durfde ze eindelijk aan te geven dat ze eigenlijk naar groep 6 wilde. School gaf echter aan dat ze daar nog niet klaar voor was. En ons beeld stond wederom haaks op het beeld van school… Bij de externe hoogbegaafdheidsbegeleiding maakte Kess inmiddels wiskunde-opdrachten en werd haar kennis en kunde op de proef gesteld. Alle opdrachten maakte ze zonder aarzelen en met heel veel plezier. Maar alleen tijdens het groepje bij ontwikkelingsgelijken.
De extreme overgang op schoolgebied viel pas echt op in de eerste lockdown. Kess zat om 6 uur in de ochtend achter haar werk voor school, was om 7 uur hiermee klaar en wilde daarna dingen leren. En dat heeft ze gedaan, maar wel op haar manier, met haar inzicht, en vooral op haar tempo. En misschien ook niet wat school verwachtte, maar ze groeide, en bloeide op.
Naar school gaan is er tot op heden niet meer bij. Ze heeft inmiddels de kracht gevonden om weer alles zelf te doen, en een hele dag wakker te zijn. Ze mist haar vriendjes, ze mist het normale leven maar geeft ook heel duidelijk aan dat ze nooit meer naar school wil. Want daar wordt nog steeds niet met haar gesproken, wel over haar, en vooral wat ze allemaal nog niet kan. School is handelingsverlegen, een woord dat ze van mij uit het woordenboek mogen schrappen… En het is zelfs zo dat ze ook niet meer gewenst is op school.
Hierbij ons verhaal, nog steeds in een notendopje… We kunnen er samen met onze andere drie kinderen zo een boek over schrijven. Ons verhaal is complex, maar open en eerlijk geschreven voor al deze kinderen en jongeren, WANT wie neemt het dan op voor deze zeer talentvolle kinderen die straks ons in deze maatschappij mogen gaan opvangen en alles draaiende mogen houden????
Het gaat nu redelijk met Kess, mede dankzij goede deskundige hulp, veel gesprekken vooral met Kess zelf, en door te geloven in ons kind.
Dankjewel dat we dit mogen delen, het is een grote stap ook voor ons als ouders, maar we zien de noodzaak er echt van in.
Lieve warme groetjes,
Kess en Susan
Beste mensen wat een Story weer.
Ik weet niet waar jullie wonen en besef me terdege dat jullie alles helemaal zat zullen zijn. Toch zou ik 1 school Willen noemen, bedacht door 2 dames die zelf beiden hyperhoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen hebben.
ZON onderwijs. Ik werk er. Heb groei gezoen bij kinderen die volledig waren uitgevallen. Mssn pakt het jullie als je het leest. En krijg je het gevoel een beetje terug dat er echt wel iets bestaat waar het evt zou kunnen. Het is bizar hoe goed het werkt… en hoe weinig aandacht er aan besteed wordt in de politiek om dergelijk concept wijd verbreid te maken
Beste mensen,
Allereerst waardering voor de openheid en kwetsbaarheid die jullie tonen om jullie persoonlijke zoektocht en Kess’ lijdensweg te beschrijven. Heel triest dat dit helaas herkenbaar is voor veel ouders met bijzondere en bijzonder getalenteerde kinderen. Het Nederlandse onderwijssysteem met iedereen die hierin werkt plus de Nederlandse maatschappij waarin je niet boven het maaiveld mag uitsteken, is geen goede voedingsbodem voor kinderen. Alle kinderen willen leren en vrienden maken.
Van de admin: de rest van deze reactie is verwijderd i.v.m. reclame. Dit is niet de plek voor reclame. Gebruik daarvoor onze groep Hoogbegaafd! Vraag & Aanbod op Facebook.
Oh wat dapper dat je dit deelt en wat een verdriet spreekt er uit je verhaal. Mijn hart huilt als ik dat práchtige kind zie op je foto. Je hebt misschien niets aan mijn opmerking, maar: je bent hierin niet alleen. Wat is het toch erg dat het zo moeilijk blijft om een weg te vinden in het ‘leren voor een diploma’.
Ik ben uit wanhoop (want ik herken bijna alle feiten die je noemt in de geschiedenis met mijn eigen kinderen), zelf gaan studeren, zodat ik in ieder geval weet waar het vandaan komt en waar onbegrip toe leidt. Ik leer momenteel om mijn kinderen te ‘volgen’ in hun wensen, verlangens en dromen. En ik zeg niet meer: dit kan wel, dit kan niet. Ik zeg: Laten we kijken hoe je daar kunt komen, zonder druk van tijd, leeftijd, etc.. (en geloof me, zelfs ik moet dan nog van heel wat fixed mindsets af, want ja, leerplicht en niveau, toekomst, vrienden, diploma???)