Als je al op jonge leeftijd weet dat je makkelijk leert, dat je veel onthoudt, dat je een honger naar kennis hebt, dat je analytisch bijzonder sterk bent, dan wil dat nog niet zeggen dat je ook hoogbegaafd bent, laat staan dat je weet dat je dat bent. Tot je erachter komt dat je humor toch wel vaak op de dorre grond van anderen valt, dat je niet zonder je autonomie kunt, dat rechtvaardigheid zo hoog in je vaandel staat dat meten met twee maten je fysiek misselijk maakt, en dat je je moet uiten door creatief te zijn, en dat je vrij extreem bent in willen ervaren en dat zintuiglijke indrukken een ‘must’ zijn. Maar dat was ook nog niet genoeg voor mij als het gaat om hoogbegaafdheid.

Pas toen ik via een omweg (namelijk via mijn hoogbegaafde zoon) eindelijk in de gaten kreeg dat ik dus hoogbegaafd ben, toen pas vielen de elementen en bouwstenen van het leven in en op elkaar. Wat dan helemaal fijn is, is dat er mensen zijn met wie je dat kunt delen, zoals in Facebook-groepen, Whatsapp-groepen en tijdens fysiek samenzijn. Een feest van herkenning, eindelijk op mijn eigen tempo en quirckiness (qua humor en brede kennis en nieuwsgierigheid en zintuiglijke ervaringen en meer) kunnen converseren.

Voel ik me anders, voorheen of nu? Nee, want dat anders zijn had ik al geaccepteerd, ook al omdat ik op mijzelf zijn aangenamer vind dan (meestal) met andere mensen zijn. Wat ik wel voel en weet en zelfs zintuiglijk bespeur is een connectie. Dat er voor dit zijn en voelen en denken etc. een overlap met andere mensen bestaat, en dat daardoor alles weer ‘normaal’ wordt. Normaal in termen van ‘ons soort mensen’ :-).

Hoop in de nabije toekomst ook meerdere mensen in het echt te ontmoeten.

Rick