Onze zoon is 8 jaar en heeft een dubbel schooltrauma… bestaat dat? Hoe heeft dat zover kunnen komen?

Onze zoon was 4 en mocht naar school. Naarmate het jaar vorderde ging het steeds slechter met hem. Een kind van 4, mager en wallen onder de ogen. Een kind dat we na school in een warm bad zetten om bij te komen. Dit had toch leuk voor hem moeten zijn? In plaats daarvan veranderde ons kind vol liefde en zorgzaamheid in een kind vol woede en frustratie als een dier in het nauw. We probeerden met school oplossingen te vinden, maar als puntje bij paaltje kwam lag het zogenaamd aan het gedrag. Door naar school #2.

Een lieve zorgzame juf. Een vriendje waar zoon mee kan praten zonder woorden en een veilige sfeer. Het is een goed jaar en hij gaat zingend naar school. Wat een genot. Het kan dus wel.

Door naar groep 3. Autoritaire juf, structureel gepest worden, niet doorgetoetst worden en ook dit jaar verandert ons kind. Grauw, liefst weggedoken en weer gefrustreerd. Dan komen de woorden uit je kind die je niet wil horen. Onze zoon wil dood, is depressief en ziet het leven echt niet meer zitten. Er is niets meer van het vrolijke zingende kind over. Een kind van 6 zou deze gevoelens niet mogen ervaren. Dagen/weken/maanden is ons kind onbereikbaar. Onder een dekentje in zijn eigen wereld. Als ouder knak je mee.

Maar je moet door met de administratie (de regeltjes). Zoon naar een andere school. Leerplicht, kinderarts, fysio, ggz, testen en ga zo maar door.

Wij als ouders hebben op de rem getrapt voor ons kind. Ons kind moet eerst bijkomen en verwerken, leren dat hij zichzelf mag zijn en dan zien we verder.

Ondertussen gaan wij ouders maar door: zoeken naar hulp, steeds weer je verhaal doen, strijden voor je kind, verantwoording afleggen voor je stappen en dan nog het financiële aspect. Het maakt ons moe… doodmoe.

Ons kind is nu bijna 2 jaar thuiszitter en langzaam komt zijn warme, gevoelige karakter weer boven en kan hij weer lachen. Toch hijgen instanties ons nog in de nek. Gaat ons kind nog wel naar school? Hoe dan? Waar dan? Het blijft een zoektocht. De tijd zal het leren. Laten we alsjeblieft stoppen met al die vaste regeltjes en hokjes en kijken naar wat een kind nodig heeft.