Als hoogbegaafd zijn niet zoveel vooroordelen zou oproepen en als het heel gewoon zou zijn. Gewoon iets waar 2% van de mensen mee te maken heeft. Als hoogbegaafdheid vanzelfsprekend zou bestaan en uiteraard het juiste onderwijs voor hoogbegaafde kinderen beschikbaar zou zijn. Als we zuinig en trots zouden zijn op onze hoogbegaafde kinderen en ze zouden stimuleren en passend onderwijs zouden bieden.

Dan, en pas dan, zouden ze een enorme meerwaarde hebben voor de maatschappij. Net zoals alle andere kinderen die hun talenten mogen gebruiken en ontwikkelen en dokter worden, of econoom, of filmmaker, bakker of automonteur. We hebben elkaar tenslotte allemaal nodig.

Als hoogbegaafdheid vanzelfsprekend zou kunnen zijn, gewoon een talent zoals muzikaliteit of technisch inzicht, dan zouden we niet te maken krijgen met al die weerstand, de drang, dwang, het onbegrip.

Mijn ex gelooft niet in hoogbegaafdheid. Hij vindt het onzin. Ook beelddenken, hooggevoeligheid, zelfs AD(h)D of dyslexie, is belachelijk, doe maar gewoon. Dat had hij dan ook dolgraag gehad: ‘gewone’ kinderen. In plaats daarvan kreeg hij twee hoogbegaafde zonen met een hoogbegaafde moeder. Die laatste, dat ben ik. Onze relatie liep al snel stuk, maar de eerste jaren deden we het nog geweldig samen als ouders.

Totdat de kinderen naar school gingen. Toen begonnen de problemen. Mijn zonen pasten niet in het onderwijs, of het onderwijs paste niet bij mijn zonen. Ze werden gepest, ontmoedigd, niet gezien, niet gestimuleerd. Ze waren lastig (want anders, niet eens letterlijk lastig – waren ze dat maar… misschien was het dan anders gelopen).

Ik wist al snel wat er aan de hand was en wat er speelde. Ze waren, net als ik, hoogbegaafd en hadden iets anders nodig dan de school kon bieden. Omdat de school, de maatschappij, de hulpverlening daar niet in mee wilden gaan, stond ik alleen. Zielsalleen moest ik toezien hoe mijn kinderen langzaam kapot gingen aan het gebrek aan passend onderwijs. Juist mijn ex werd bevestigd in zijn zienswijze en gelijk en ik werd weggezet als de arrogante, veeleisende (want niet tevreden met de middelmatige prestaties van haar zonen), lastige, onmogelijke en gekke moeder.

Wat zou het anders zijn geweest als hoogbegaafdheid gewoon werd erkend, gezien en gestimuleerd. Als er passend onderwijs had bestaan en er geen ruimte was geweest voor ontkenning.

De relatie met mijn ex bereikte het dieptepunt toen hij mij uit de ouderlijke macht probeerde te zetten en een VT-melding vanuit het ouder/kind-team steunde. Omdat ik me al mijn hele moeder-leven moet verdedigen voor de moeder die ik ben, zal ik dat nu ook even doen. Ik zeg het niet snel over mezelf en ik ben niet arrogant, ook niet onfeilbaar, maar wat ik wel ben is een geweldige lieve en zorgzame moeder, die met hart en ziel voor haar zonen zorgt en die bijna kapot gemaakt is door een ex (die slaan de juiste manier vindt om gehoorzaamheid af te dwingen en vragen de kop in te drukken) en de hem steunende onderwijsinstellingen en hulpverlening die zonder kennis of kunde mijn kinderen ernstig beschadigd hebben.

Het trieste resultaat: twee jongens met aantoonbare hersenschade. Eén thuiszitter en één suïcidaal. Allebei met de overtuiging dat ze niet goed zijn zoals ze zijn, dat ze er niet bij horen, dat ze niet mogen bestaan, dat er voor hen geen plek is op deze wereld…