Onze oudste stond lekker in het leven, totdat hij 4 werd… School werd een dagelijkse strijd. Een kind dat zo graag wilde leren, maar op school totaal niet begrepen werd. Hij werd alleen maar aangesproken op zijn gedrag en nooit eens uitgedaagd. ‘Hij moet zich eerst leren gedragen, daarna kijken we wel eens of we wat kunnen doen.’ Op school was te weinig kennis van hb, maar dat gaven ze niet echt toe. Elk schooljaar opnieuw moesten we uitleggen aan de leerkracht wat voor kind hij is, en steeds weer werd er niets mee gedaan. Ook al werd hij op advies van school getest en bleek hij hb. Wat vooral zo frustrerend was, is dat ons kind zich elk jaar opnieuw moest bewijzen dat hij echt zo slim was. En dat duurt een paar maanden voor je leerkracht weet hoe je werkt. Je laat een kind met dyslexie toch ook niet elk jaar tot kerst aanmodderen, omdat je eerst wil zien of de diagnose wel correct is?!
Thuis was het ook niet echt gezellig. Continu uitdagen, de strijd aangaan, jongere kinderen in ons gezin op de huid zitten. Hoeveel je ook van hem houdt, de onderlinge band wordt soms danig op de proef gesteld. Ook buiten ons gezin snapten ze hem niet. Dat maakt familiebezoeken, vriendschappen, sporten in teamverband etc. heel lastig. Heel wat uren hebben we zitten praten en huilen, Het liefst wilde hij dood…
Helaas kijkt hij met een vreselijk rotgevoel terug op zijn basisschooltijd. Hij kreeg gelukkig een fantastische leerkracht in groep 7, en een geweldige externe begeleider (op onze kosten) in groep 8, die hem heel veel leerde over hb. Een rotjaar in 1 VWO en hij verknalde het bijna in 2 VWO. Een heftige gebeurtenis in de 2e leerde hen wat zijn eigen rol in school en zijn invloed op zijn omgeving is. Dit heeft zo’n invloed op hem gehad, dat hij zijn instelling compleet heeft omgegooid. Hij gebruikt zijn energie positief, zet zich in, relativeert; we hebben ons ‘oude’ leuke, grappige, slimme, lieve kind terug. En tuurlijk gaat het nog wel eens mis, maar het is een wereld van verschil.
Gelukkig zijn we altijd in hem blijven geloven, hoezeer onze band soms ook onder druk stond. Het was ons duidelijk dat hij niet vervelend wilde zijn, maar niet anders kon…
Ik gun elk (hb) kind een leerkracht, begeleider, ouder, familielid of vriend die in ze blijft geloven, voor ze blijft vechten en verder kijkt dan het gedrag aan de oppervlakte, Ik hoop dat elke school voldoende kennis van hb krijgt, want je gunt geen kind zo’n basisschooltijd als bij ons.
En voor onze oudste eind goed, al goed? We zullen zien. Voorlopig zijn we blij met de situatie zoals die nu is. Ik realiseer me maar al te goed dat het verhaal voor elk (hb) kind uniek is. Als scholen eens beter leren om naar het unieke kind te kijken en minder naar ‘wat hoort’, dan maakt dat al een wereld van verschil. En please, neem ouders serieus; zij zijn specialist op het gebied van hun eigen kind.
Geef een reactie