Tibbe (9) was 2,5 toen het niet meer ging op de crèche. Hij werd vastgezet in een stoel als hij niet meedeed met knutselen maar in plaats daarvan buiten wilde ontdekken hoe de wereld in elkaar zat. Hij lag liever onder de trampoline om te ontdekken hoe dat ding werkte dan dat hij er op ging springen.

In de kleuterklas ging het binnen 6 weken mis. Of we op gesprek wilden komen. “Hij komt niet mee”, was de mededeling van de juf. Juf stond open voor hulp maar dat was vooral gericht op zijn sensitiviteit. Met hangen en wurgen heeft hij het jaar rond gemaakt. Zes weken voor de zomervakantie gingen we op reis, een sabbatical van bijna drie maanden. Heerlijk. School had beterschap beloofd en juf ging aan de bak.

Na de zomervakantie, inmiddels groep 2, zaten we weer binnen 6 weken bij de juf. De boodschap werd herhaald: “hij komt niet mee, we denken dat hij het niveau niet aankan!” Ik begon te huilen. De juf sprak troostende woorden dat ze begreep dat het heel moeilijk is om te accepteren als je kind het niet redt op een reguliere school. “Ik huil niet omdat hij het niet redt, ik huil omdat wij zo’n ander kind zien en dat we niet begrijpen dat jullie zo’n andere taal spreken dan wij. Dat jullie hem zo anders inschatten dan wij. Wij denken dat hij uitdaging nodig heeft!”, was mijn antwoord.

We hebben hem meteen laten testen. 145+. “Tja, wat kun je van een school vragen hè, én hoogsensitief, én hoogbegaafd?” zei de directeur van de school.

We zijn op zoek gegaan naar een andere school en dachten deze gevonden te hebben. We zijn verhuisd. Laatste stukje groep 2 en toen groep 3. Meermaals aangegeven dat hij graag wilde versnellen met lezen, maar dat mocht niet. Binnen 6 weken was hij zo in de war dat het niet meer ging. Half thuis, half naar school. Of mama even leesondersteuning thuis kon geven. Gesprekken, gesprekken, gesprekken. Onderzoek hier, onderzoek daar. Maar wat we ook deden, school kwam niet met aanpassingen, las de rapporten niet en bleef zichzelf handelingsverlegen noemen.

Na de zomer eindelijk naar voltijds HB op diezelfde school. Zonder welke aanpassing dan ook is ons mannetje in het diepe gegooid. En toen ging het pas echt mis. Nadat we hem helemaal overstuur naar school hadden gebracht, zeiden mijn man en ik tegen elkaar: “dat doen we nooit meer! Vanaf morgen blijft hij thuis.” En zo geschiedde. Hij zat thuis. Maar nu fulltime.

PTSS werd vastgesteld door al het trauma wat hij op school heeft meegemaakt. PTSS!!!!

En nu, na een jaar thuiszitten, therapie en heel veel liefde, heeft hij een fijn plekje gevonden. En door alles wat hij heeft moeten meemaken, blijft het passen en meten. Maar school past en meet met ons mee. Dankbaar.

VOEG JOUW VERHAAL TOE