Mijn zoektocht in het passend onderwijs begon toen mijn dochter 3 jaar was in 2013. Omdat onze dochter (Inge) een ontwikkelingsvoorsprong had was ik mij er al van bewust dat ik op zoek was naar een school die mijn dochter passend onderwijs kon geven. Gesprekken met basisscholen volgden en met vertrouwen een school in Zwaag gekozen waar wij toen woonden. Ook in het kennismakingsgesprek met de juf benoemd wat onze verwachtingen waren van school, zowel die van onze dochter, ze wilde leren schrijven (een boek) als die van ons als ouders. Nog steeds waren wij positief en vol vertrouwen. Blij dat onze dochter eindelijk naar school toe kon, want met 3 jaar wilde Inge al naar school toe maar dat mocht toen nog niet. Het was een lang jaar om te wachten. Voor Inge die veel uitdaging nodig had en driftbuien omdat zij meer nodig had dan ik haar kon geven. Voor mij als moeder voortdurend op zoek naar uitdagingen voor mij dochter, en energievretend om op een juiste manier om te gaan met de driftbuien. Daarnaast had Inge nog een broertje met gezondheidsproblemen, ook daar ging veel energie in zitten in combinatie met een parttime baan.
De eerste dagen op school waren positief, de rust in huis leek wat weder te keren. Maar in week 2 begonnen de driftbuien thuis weer, en in week 3 waren die weer terug op niveau van voordat Inge naar school toe mocht. Gesprekken met de juf volgden, ook op ons verzoek samen met de IB. Echter dit draaide allemaal op niets uit, want op school zagen ze een lief, zachtaardig meisje die het leuk vond om in de poppenhoek te spelen. Zelfs nu mijn dochter 10 is heeft ze het hier nog over. Mag ik naar school en moest ik in de poppenhoek spelen….. Toen zaten we met de rug tegen onze muur. Een kind dat ongelukkig is, een juf en IB’er die dit anders zagen. Op internet nogmaals gezocht naar verhalen over hoogbegaafdheid. Dit had ik in het verleden ook wel eens gedaan, maar mijn kind hoogbegaafd… Nee, dat kon niet. Het vastlopen op school werd steeds erger, inmiddels hadden we Inge een paar dagen thuis gehouden. Uiteindelijk een HB-deskundige gevonden die IQ test afnam, op de website stonden de kenmerken van hoogbegaafdheid beschreven en hier herkende ik veel van. Voordat de HB deskundige daadwerkelijk een IQ-test afnam wilde ze eerst in gesprek met de ouders, om vooraf al te beoordelen of er mogelijk sprake is van HB. Na 10 minuten in gesprek met de HB deskundige had zij al geen twijfels meer. We hebben nog een uur met elkaar gesproken, fijn dat ik eindelijk iemand had gevonden die mijn verhaal herkende en bevestiging gaf in alle problemen waar ik in de opvoeding tegen aanliep. Maar ook het belang aangaf voor passend onderwijs.
1,5 maand later kon pas de IQ test gepland worden. Inge vond het die middag hartstikke leuk, 1 op 1 aandacht en oefeningen doen met voldoende uitdaging. Gelijk na de test kregen we al te horen; ja hoor hoogbegaafd. Maar de daadwerkelijke uitslagen moesten we nog even op wachten. 2 weken later werd er een gesprek gepland.
Toen vielen we letterlijk van onze stoel af, hoewel de TIQ 141 was, mochten wij er vanuit gaan dat onze dochter 145+ was. We kregen een volledig verslag mee van de test en adviezen voor school.
Naïef als ik was dacht ik dat alles zou veranderen op school en dat Inge eindelijk het onderwijs zou krijgen wat zij nodig had. FOUT!!!! De juf en zelfs de IB’er legden het verslag zo naast zich neer. De IB’er zei zelfs nog dat onze dochter niet HB was, want ze had wel HB kinderen gezien en dat was onze dochter niet. Ook al was onze dochter HB dan nog moest ze leren om ‘gewoon’ mee te doen met de rest van de klas. Verbijsterd waren we na dit gesprek…
Mijn zoektocht op internet ging verder. Ik kwam uit bij een centrum dat begeleiding gaf aan kinderen die HB zijn. Na een kennismakingsgesprek mocht Inge daar 1x in de week 2 uurtjes op een groep met leeftijdsgenootjes. Van hieruit kregen we adviezen om het gesprek aan te gaan met school. Meerdere gesprekken zijn er geweest, intussen voorjaar bijna richting zomer en hoera!!! Inge mocht groep 2 werk gaan maken. Lang verhaal kort, dit werkte helemaal niet. Een kind werk geven zonder uitleg, want jullie vinden haar nu eenmaal HB dan moet ze het zelf kunnen…….
Samenvattend, op de HB-groep/begeleiding bloeide Inge op, op school deed ze wat er van haar verwacht werd. Thuis kwam alle frustratie, moeheid etc. etc. eruit in de vorm van driftbuien. Na de zomervakantie mocht Inge onder protest naar groep 2. Eigenlijk was Inge gestart in groep 0 en zou ze na de zomervakantie naar groep 1 moeten. Hier ging ik niet mee akkoord. Weer de hoop dat het in groep 2 beter zou gaan. Maar helaas al snel werd duidelijk, het ging niet. Wat dan….. Thuis houden want het ging niet meer op school. Gesprekken met de adjunct-directeur, want de directeur zelf was langdurig ziek. Toen werd ons gezegd dat school het er niet mee eens was dat we onze dochter thuis hielden. We hadden het voordeel dat Inge nog steeds 4 was en niet leerplichtig maar anders was er een melding gemaakt bij de leerplichtambtenaar. Boos was ik. Ja de adjunct-directeur had begrip voor onze situatie, en gaf wel aan dat de gesprekken met juf en de IB’er niet netjes waren verlopen. Maar dit was het beleid van school. Toen………
Omdat mijn man inmiddels al een jaar thuis zat, werkeloos was geraakt door de crisis en zijn uitkering bijna stopte stonden we op een tweesprong. Verhuizen moesten we omdat we de hypotheek niet meer konden betalen van alleen mijn salaris, inmiddels fulltime aan het werk. Toen ben ik me gaan verdiepen in andere scholen in West-Friesland. Ik kreeg tips van andere ouders via de HB-begeleiding waar Inge nog steeds zat. Ook heb ik aangeklopt bij de gemeente. Tja de HB-begeleiding zelf betalen was inmiddels ook geen optie meer. Maar gemeente Hoorn wilde hierin niet meewerken. Via via via, kwam ik bij het samenwerkingsverband uit van Hoorn. Goed gesprek gehad, over wat mijn ervaringen waren in mijn zoektocht naar passend onderwijs. De beste mevrouw gaf aan zeer geschokt te zijn van mijn verhaal, wilde dit zeker gebruiken om beterschap te beloven. Maar helaas, of misschien zoals verwacht, nooit meer wat van gehoord. De school die goed stond aangeschreven in Blokker voor begeleiding HB kinderen heb ik gemaild, en gebeld met mijn verhaal over mij dochter en mijn zoektocht voor passend onderwijs. Maar helaas hebben zij nooit gereageerd of mij terug gebeld.
Hierna heb ik mijn zoektocht uitgebreid naar fulltime HB-onderwijs in Noord-Holland. In deze zoektocht liep ik tegen veel muren op omdat vooral in de regio Amsterdam er veel aanbod was voor HB-onderwijs, maar allemaal met eigen bijdrage van richting de 2000 euro per jaar. Tja als je maar 1 inkomen hebt, niet te betalen.
Er bleef maar 1 optie over. HB-onderwijs in Julianadorp. Alhoewel ik zelf oorspronkelijk in Den Helder ben opgegroeid had ik geen ambities om hiernaar terug te keren. Maar alles voor je kind(eren) en de directrice belde mij gelijk op nadat ik een mail had gestuurd met mijn ervaring en het passende onderwijs waarna ik naar op zoek was. We mochten binnen een week langskomen voor gesprek.
Het was een heel fijn gesprek, het voelde als thuiskomen. We kregen alle erkenning voor de problemen waar wij als ouders en kind(eren) tegen aan liepen. We waren van harte welkom op deze school alleen om voor het HB-onderwijs in aanmerking te komen moesten we binnen een bepaalde straal van school wonen. Er was een toelatingscommissie die bepaalt of je op het HB-onderwijs toegelaten wordt. Dus onze dochter zou eerst starten in het basisonderwijs. in groep 2-3.
Verhuizen kon heel snel, binnen 3 maanden startte onze dochter op de basisschool, in het reguliere onderwijs. Korte lijntjes met juf, IB’er. Dochter werd vaak besproken in het OT team. Uiteindelijk na een jaar werd mijn dochter toegelaten tot HB-onderwijs. Ik ben nog nooit zo blij geweest met deze stap.
Onze middelste kind (zoon) heeft een apart traject afgelopen i.v.m. TOS en heeft eerst 2 jaar cluster 2-onderwijs gevolgd. Dit was drama!!!! Dit speciaal onderwijs is gericht op de kinderen met wat langzamere ontwikkeling. Ondanks dat bij mij zijn op de peuterspeelzaal al een IQ-test was gedaan om te controleren of zijn taalachterstand niet kwam door lage IQ. De peuterspeelzaal had nog nooit zo’n hoge score gehad; TIQ 122. Helaas was dit ook voor deze school in Schagen niet voldoende om onze zoon extra uitdaging te bieden. De enigste die er wat van probeerde te maken was de logopediste van groep 1. Wat school ook nog eens had verzonnen was dat ze voor groep 1 een ander team hadden (juf, IB, psycholoog) als groep 2. In groep 1 zijn we al heel lang bezig geweest om voor onze zoon de uitdaging te krijgen die hij nodig had, maar in groep 2 konden we dit nog eens dunnetjes over doen met het nieuwe team. Toen waren we inmiddels naar Julianadorp verhuisd en zijn we samen met de gemeente en OBD Noordwest in overleg geweest op school. Maar ondanks alle gesprekken helemaal geen verbetering. Onze zoon liet niets zien….. Ook de schoolarts, die onze zoon had gezien op school (wat ik overigens geweigerd had want onze ervaringen met het CB zijn ook slecht, maar dat was niet doorgegeven door de juffen) kon niks betekenen. Zij had ons nog op gesprek gevraagd om met ons te bespreken dat zij het vermoedde had dat onze zoon een ontwikkelingsvoorsprong had. Maar dat wisten wij al…. Uiteindelijk na 2 jaar was ik klaar met cluster 2 onderwijs en wilde ik dat onze zoon groep 3 in het reguliere onderwijs zou volgen in Julianadorp. School was het er niet mee eens, het moest in een commissie besproken worden, waarbij dan ook de IB van de toekomstige school bij was. Gelukkig, gelukkig, gelukkig heeft de IB van de school in Julianadorp geholpen en heeft de commissie toestemming gegeven.
Wat ik nooit meer zal vergeten is dat juf vertelde dat mijn zoon in de 1e week al vriendjes had gemaakt, voorgelezen heeft voor de klas. Juf die zei dat zij onze zoon niet herkende uit het verslag dat van de cluster 2 onderwijs meekwam. Na de 2e week hadden we een startgesprek met zoon, juf en ik. Toen wij uit school weg liepen, zij mijn zoon tegen mij: “zie je wel mama dat ik het prima kan redden op deze school…” Inmiddels zit hij nu 2,5 jaar op deze school, hij is letterlijk en figuurlijk gegroeid. Overleg met juf, IB’er, OT team en directrice is altijd mogelijk.
Inmiddels gaat mijn 3e kind (dochter) ook naar dezelfde school in Julianadorp, maar helaas loopt ook zij vast in het onderwijs door perfectionisme, faalangst, het zich niet durven laten zien omdat ze niet anders wil zijn. Maar lang leve deze school waarmee ik goede gesprekken heb. Waar ik nooit maar dan ook nooit het gevoel heb dat ik teveel ben, teveel eis, teveel vraag..
Geef een reactie