Mijn verhaal is niet spectaculair of dramatisch, juist daarom wil ik het delen. Ik ben moeder van twee hoogbegaafde meisjes. Lieve, makkelijke, fijngevoelige meiden die ook nog eens heel slim zijn. Je zou zeggen: knijp je handen dicht, en dat doe ik ook.

Toch is er een keerzijde. Hoogbegaafdheid wordt in de maatschappij en in het onderwijs gelijk gesteld aan probleemgedrag. Als een hoogbegaafd kind geen externaliserend gedrag vertoont (lees: als anderen geen last hebben van het kind) is het vrijwel onmogelijk om (onderwijs)aanbod op maat te krijgen. Wij hebben een van onze dochters, die vanwege pure verveling tot stilstand was gekomen op school, door een traject van vier maanden moeten slepen bij een orthopedagoog, om te “bewijzen” dat ze hoogbegaafd is en geen autisme of ADHD had. Zij moest daarbij op 9-jarige (!) leeftijd door de hoepel van een tiental uitvoerige tests springen. Daarnaast moesten wij als ouders vragenlijsten invullen met bij elkaar meer dan duizend intieme vragen die geen enkele relatie hadden tot ons kind, zoals “smeert uw kind weleens poep aan de muren” en “martelt uw kind weleens dieren”.

Uit dit hele traject kwam, zoals wij al hadden verwacht, niets naar voren, behalve een torenhoog IQ. Pas hierna was er op school meer mogelijk qua compacten, verdiepen en verbreden. Buitenschoolse plusklas kon niet, omdat ze geen probleemgedrag vertoonde.

Het is te idioot voor woorden dat kinderen die niets mankeren, door een testtraject worden gejaagd om (enigszins) passend onderwijs te krijgen. Voor hoogbegaafde meiden op de basisschool en middelbare school zouden er sowieso veel meer faciliteiten moeten komen. Vrijwel alles is gericht op externaliserende jongens, maar de groep zonder probleemgedrag wordt doodongelukkig in dat soort omgevingen en sneeuwt daar onder, en geen mens die het wat interesseert. Vandaar mijn verhaal.