Al voor de basisschool had onze dochter het moeilijk op de peuterspeelzaal. Daar werd er niet gezien wie ze is en voelde zij niet de ruimte om zichzelf te zijn. Op school ging het eigenlijk best goed. Onze dochter was wat verlegen en angstig, maar de kleuterjuf zei: van zulke lieve meisjes wil ik er wel 10 in de klas bij.

Thuis hadden we echter een kind dat ervan overtuigd was dat school was bedoeld om leuk te spelen. Nieuwe dingen leren doe je thuis. Van dat voorbeeldige gedrag op school zagen we thuis niks terug. De tas vloog door de hal zodra de voordeur sloot na een dag op school. Dan kwamen er vaak boze buien van enkele uren. Onze dochter was op die momenten niet te bereiken of te kalmeren. Ook was ze erg angstig en veel verdrietig. Zelf spelen (ondanks haar grote fantasie) kon ze ineens niet meer.

Na een half jaar groep 1 kwamen er ook lichamelijke klachten bij. Hoofdpijn, buikpijn, kokhalzen onder het eten, constante aandrang tot plassen en verschillende tics. Na onderzoek van de huisarts bleek er medisch niets aan de hand. Gelukkig kregen wij toen een verwijzing die onderzoek en begeleiding mogelijk maakte.

Na een intensief traject van ruim 2 jaar is onze dochter (inmiddels bijna 7 jaar) een vrolijke meid vol zelfvertrouwen die weet wat ze wil en uitdagingen aan durft te gaan. We hopen dat ze ook op school steeds meer zal laten zien wat ze kan en ze daar voldoende uitdagingen kan krijgen. De coronamaatregelen en lockdown zitten hierbij soms in de weg. Maar wij zijn al heel blij met een basisschool die nu begrijpt dat ons kind zich heel anders kan voelen dan ze op school laat zien en leerkrachten die willen samenwerken en willen meedenken met ons als ouders. Samen komen we er wel.