Mijn dochter van 16 zit vooral thuis, maar niet vanwege Corona. Ze heeft een schooltrauma.
Veel mensen vragen zich af hoe je daar aan komt, als modelleerling. Nooit problemen veroorzaakt op de basisschool en alleen maar lof voor gedrag. Dan is er toch geen reden voor een trauma?!
Mijn dochter bleek op de peuterspeelzaal 2,5 jaar voor te lopen op taalgebied. Superknap! Ze heeft er echter 2 jaar elke keer dezelfde puzzel gemaakt van 50 stukjes. Dat was alle uitdaging die er was. Is het dan nog knap?
Voor ze naar de basisschool ging, kon ze al lezen en rekenen. Op haar oefenochtenden voor ze officieel naar school mocht scoorde ze twee keer een maximale score op de Cito. Wat was ze enthousiast en leergierig. School was leuk! Totdat bleek dat je niet elke dag op school een toets mag maken, maar vooral moest knippen en plakken. De teleurstelling was voor haar, op school ging alles perfect. Ze deed wat haar gevraagd werd en was de ideale leerling. Dat ze al kon lezen wisten ze niet, maar wat is daar precies het probleem dan?
Na een IQ test bleek ze een IQ van 145 te hebben. Fijn voor haar, kregen we te horen, de kansen lagen voor het oprapen met zo’n uitslag. Dat ons meisje intussen elke avond met buikpijn naar bed ging voor de dag van morgen en vooral boos was, dat was ons probleem. Op school ging alles prima. Probleem in de opvoeding volgens school.
De voorsprong van 2,5 jaar bleef. Maar ze kreeg pas extra werk als al het standaard werk foutloos zou zijn. Tot die tijd was er nog iets te leren volgens school. Na een eenmalige B-Citoscore op rekenen, was het ‘probleem’ opgelost volgens school en geen extra uitdaging meer nodig. Een nieuwe IQ-test wees uit dat haar IQ ruim boven de 145 was. Ons meisje zag intussen het leven niet meer zitten.
In groep 7 besloten we haar vervroegd naar het VO te laten gaan omdat ze echt niet meer wilde. Niet meer kon ook. Dat zagen wij, maar op school ging alles nog steeds prima. Ze was wel wat weinig weerbaar en wat stilletjes. Redenen om onze vraag voor versnelling niet te honoreren. Want dat zou ze sociaal en emotioneel niet aankunnen. Werd ons, maar vooral ook haar verteld. Ik heb nog nooit een kind zo klein zien worden. Dat ze al in groep 6 op alles meer dan brugklasniveau scoorde, was even niet belangrijk. Het ging om haar welzijn, en daar was nog wel wat winst te behalen. Zo timide als ze intussen was. En zo fijntjes ook wat betreft postuur.
We hebben het toch gedaan. Ze had op dat moment 6 jaar geen onderwijs gehad. Was enorm faalangstig omdat een fout betekende dat ze gefaald had en niet kreeg wat ze nodig had en had alleen geleerd zich aan te passen. Haar zelfbeeld en zelfwaardering waren en zijn ongelooflijk negatief. In de brugklas werd ze gepest door haar vroegere klasgenoten omdat ze 10 jaar was. Ze heeft zich door de eerste vier jaar heen geworsteld met prima cijfers. Als persoon was ze echter volledig op.
Ons kind is inmiddels 16 en het meisje zit nu al 2 jaar vooral thuis. In eerste instantie met een burn-out en angststoornis vanwege schooltrauma en al 1,5 paniekaanvallen verwerken op school.
School is geweldig, ook al is het voor hen moeilijk het juiste te doen. Ze krijgt alle ruimte. De Coronacrisis heeft ons het digitaal onderwijs gegeven. Volgend jaar doet ze eindexamen VWO tto. En ze doet het allemaal zelf.
We hebben nog een hele lange weg te gaan met veel therapie en moeilijke momenten. Maar ze gaat er komen.
Hopelijk gaat het basisonderwijs eens verder kijken dan de ‘ideale’ leerling. Gaan ze ouders eens serieus nemen en eigen handelen eens onder de loep nemen. Want de schade die aangericht wordt door het niet willen zien en weten, is zo enorm groot. Zo allesomvattend voor een kind. Maar dat is niet hun probleem. Op school ging alles goed. Ze is een ideale leerling.
Geef een reactie