Wat een vrolijke, leergierige en sociale zoon! Dat was wat wij terug kregen vanuit de peuterspeelzaal. Zo trots was hij toen hij als vierjarige eindelijk naar school mocht. Op de peuterspeelzaal uitgeleerd en toen we bij de intake op de basisschool aangaven dat ons oudste mannetje toch echt wel al heel veel wist, was dat logisch. Ouders zijn altijd trots op datgene wat hun kind al kan. Dat hij dol was op cijfers en probleemloos huisnummers op las als vierjarige was niet bijzonder en ook het beginnende lezen niet speciaal. Na 2 maanden moest hij Cito groep 1 maken. Alle scores gingen de grafieken uit. We maakten al grapjes, wat een goede school….. Volgens de juf was het niet heel belangrijk, die scores, hij moest lekker spelen. Hij koos er zelf toch ook niet voor om moeilijke werkjes te maken en was zo lief en sociaal verder. Je kunt er wel een klas vol van hebben!

Na een paar maanden ontstonden er probleempjes. Onze zoon was verdrietig. Er waren kinderen die niet lief deden. Hij zei dit niet tegen de juf. Want juf had het al zo lastig met vervelende kinderen, zijn klacht kon ze er niet ook nog bij hebben had hij als vierjarige zelf bedacht. Ongelukjes met plassen of niet kunnen poepen en buikpijn kwamen steeds vaker voor. Onze jongen maakte zich zorgen, zat niet lekker in zijn vel.

Uiteraard hebben we dit gemeld bij de juf, ze vond dat hij wel heel gevoelig was. Hij was ook nog niet zo sociaal. Misschien kwam daar ook de moeite met gedrag van de andere kinderen vandaan?

Dit soort incidenten kwam de eerste jaren op de basisschool steeds terug.

Uiteindelijk maakte hij na een paar jaar de sprong van groep 3 naar groep 5/6. Hij zat nu in groep 5 en dacht dat hij nu echt iets zou gaan leren. Maar bij thuiskomst vertelde hij vaak mee te denken en rekenen met de kinderen uit groep 6. Hij begreep niet zo goed waarom die kinderen nu zoveel moeite deden voor de lesstof. De buikpijn begon weer. Eerst alleen op zondagavond, daarna iedere avond en tot slot iedere dag. Zoveel buikpijn, onze zoon kon niet meer naar school. En iedere avond huilen. Als ouders zijnde wisselden we de avonduren af. De ouder die vroeg moest werken was bij onze jongste zoon en probeerde te slapen (wat vaak niet lukte door het eindeloze gekerm en gehuil van onze oudste achtjarige wat door alle muren ging). Uiteindelijk werd onze achtjarige zoon opgenomen in het ziekenhuis wegens heftige buikpijn. Onderzoeken leverden niks op. Zijn opmerking dat hij nu tenminste niet naar school kon, de buikpijn die iets afvlakte en zijn overdenkingen over het waarom dat hij naar groep 5 moest (nu leerde hij nog niks en miste zijn vriendjes) deed ons beseffen dat de oorzaak echt tussen zijn oren zat. Een psychologisch onderzoek volgde en onze jongen bleek een heel hoog IQ te hebben. Het onderwijs moest aangepast worden. We hadden een jongen die graag nieuwe dingen wilde leren op school. Maar omdat dit niet gebeurde werd hij er letterlijk ziek van. Ondertussen zagen we dat zijn jongere broertje ook niet dom was. Toen wij de basisschool vroegen welke aanpassingen ze konden doen bleek dat te blijven hangen bij een boekje op de gang. Maar hij vroeg er ook niet om, speelde zo lief, je kon er wel een klas vol van hebben… Terwijl ook dit mannetje snakte naar het samen met andere kinderen echt leren en ontdekken. Datgene waar je recht op hebt als je naar school gaat.

Om een lang verhaal kort te maken: onze kinderen zijn overgestapt naar fulltime HB-onderwijs. Vanaf dag 1 is de buikpijn weg en kregen we onze blije, sociale, vrolijke zoon terug. Er wordt weer geleerd. Soms blijft het zoeken maar ze worden (h)erkend! We rijden er dagelijks met liefde 100 km voor, passen onze werktijden aan, krijgen soms scheve blikken vanuit onze omgeving en betalen ons scheel aan benzine. Maar we hebben gelukkige kinderen!