Jonge hoogbegaafden lopen vast in het huidige onderwijssysteem. Niet alle hoogbegaafden behalen hun middelbareschooldiploma. Vervolgens behalen lang niet alle hoogbegaafden een universitair diploma. Deze bijzondere groep leerlingen en studenten heeft ander onderwijs en een ander systeem nodig dat meer aansluit bij hun behoeften en mogelijkheden.

Hoogbegaafde kinderen die opgroeien in een omgeving waar men niet met hoogbegaafdheid bekend is, groeien tegen de verdrukking in op. Ze begrijpen hun omgeving niet en vooral zichzelf niet. Dat maakt dat ze zich vaak afgewezen voelen en ook daadwerkelijk afgewezen worden, vaak buiten de groep vallen en zich eenzaam voelen. Omdat ook hoogbegaafde kinderen zich geborgen en veilig willen voelen en zich willen handhaven, passen ze zich vaak aan om sociaal geaccepteerd te worden. Aanpassing trekt hen weg van hun kracht, hun potentie, hun passies in het leven en wie ze fundamenteel zijn. Dit leidt vaak tot onzekerheid, frustratie, woede, verdriet, angst en soms tot crises en helaas (existentiƫle) depressies.

Het is vanwege het gegeven dat veel hoogbegaafden vastlopen in de maatschappij daarom zo belangrijk dat zij, en hoogbegaafde kinderen in het bijzonder, eerst gezien worden voor wie ze zijn. Ze moeten naast de hulp en ondersteuning die ze krijgen van de ervaringsdeskundige docenten en begeleiders, vooral verkeren met en leren van mensen die op hen gelijken, waardoor ze vertrouwd met zichzelf raken, kunnen groeien en zich kunnen ontwikkelen naar hun talenten en mogelijkheden. Daarbij begrijpen begeleiders en docenten vanuit hun eigen zijn enerzijds hoe te communiceren met deze kinderen en anderzijds hoe een werk- en leeromgeving te creƫren om in hun sociale en leerbehoeften te voorzien.

Het grote misverstand dat met dit fenomeen omgeven is, is dat hoogbegaafden zichzelf wel redden. Hoe kun je jezelf ontplooien naar je talenten en je passies, als de maatschappij en het onderwijs in het bijzonder dat onvoldoende faciliteren en cultiveren? Daarnaast ervaren hoogbegaafden grote problemen wanneer ze de verbinding aan willen gaan en in verbinding willen staan. Zij communiceren, handelen en gedragen zich vanuit een ander begrips- en gedragskader. Dat kan vervreemdend overkomen en tot onbegrip leiden, omdat velen daarin niet kunnen of willen meegaan. Diegenen die buiten de norm vallen worden daarmee maar al te vaak onbegrepen in denken, doen en laten. In het vervelendste geval worden ze als hinderlijk, of als een last, en niet al te zelden als een bedreiging gezien.

Uitsluiting kan op subtiele en minder subtiele manieren gaan. Deze zijn evolutionair bepaald en grijpen terug naar het psychosociale en emotionele gedrag van de mens. Mensen verkeren het liefst met en kiezen het vaakst medemensen uit om mee te verkeren, te communiceren en samen te werken die binnen bepaalde grenzen op hen gelijken. Dat zie je aan het maatschappelijke en sociale verkeer, de samenwerkingsverbanden op de werkvloer en de cultuur binnen organisaties. Als gedeeltelijke zijsprong maakt dit tevens duidelijk waarom in het algemeen het diversiteitsprobleem zo hardnekkig is.

Er gaat door het huidige, gemankeerde onderwijssysteem, en de weinig inclusieve houding van de maatschappij en haar organisaties ten aanzien van hoogbegaafden zoveel talent verloren. Er is helaas nog een lange weg te gaan voor de emancipatie, breed gedragen begrip voor en erkenning van hoogbegaafdheid.

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

Ā© Tekst Paul Toele |Ā Redactie Alice K. Burridge vanĀ Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van EpicartĀ | Stichting Hoogbegaafd!