Mijn ex is hoogbegaafd. En bitter en gedeprimeerd, heeft heftige woedeaanvallen en is geniaal in zijn werk. Alleen z’n basisschooldiploma behaald en de rest van zijn vakkennis zichzelf allemaal aangeleerd. Hij kreeg nooit hulp en dat heeft hem zwaar getekend.

Ikzelf heb zware ADD maar heb toch voordat die diagnose viel een normale schoolcarrière afgerond met een hbo-diploma.

Ons kind is 7. Een ontzettend liefdevolle, empathische, slimme, energieke, creatieve, vrolijke jongen met een enorme zucht naar kennis, tomeloze fantasie en de aandachtsspanne (en vaak ook het geheugen) van een goudvis.

Als baby was hij niet snel met praten of lopen, maar toen hij eenmaal kon praten sloeg hij alle informatie die hij kreeg op en was zijn woordenschat uitzonderlijk. Hij vergeet daarentegen wel aan de lopende band om door te eten aan tafel, om op tijd naar de wc te gaan, hoort vaak niet wat je zegt omdat hij aan het wegdromen is, vergeet zijn lunch op te eten of zijn schooltas mee te nemen, vergeet halverwege een zin wat hij wil zeggen en vindt het moeilijk om je aan te kijken als je tegen hem praat.

Als baby sloeg hij zichzelf regelmatig op z’n hoofd. Uit frustratie, maar we wisten niet waar hij zo gefrustreerd door was – nu denk ik dat wel te weten.
In groep 1 en 2 was hij al erg snel in zijn ontwikkeling, maar had hij ook last van heftige woede- en huilaanvallen. Door zijn geboortedatum zat hij 1 jaar en 3 maanden in groep 1 en nog een jaar in groep 1-2. Zijn sociaal-emotionele ontwikkeling bleef te ver achter om hem eerder door te laten stromen naar groep 3 werd me verteld. Groep 3 begon goed en toen kwam de lockdown. Hem thuis lesgeven was een feest. Hij vond het vaak wel te makkelijk en routineus, maar we gingen lekker snel door de lesstof en hadden regelmatig ‘dagjes vrij’ omdat hij toch alles al af had. De noodopvang op school (omdat ik parttime docent ben) ging ook goed; maar zo’n 5 kinderen op school van alle leeftijden bij elkaar. Na de lockdown is het helemaal misgegaan. Hij zat ineens in een klas met 25 kinderen en twee juffen die hem bij elke meltdown de klas uit stuurden. Het gevolg: Gillen, huilen en tegen dingen aan schoppen op de gang omdat hij weer naar binnen wilde. Soms meerdere keren per dag. Het verstoorde de les enorm en de juffen wisten hem maar niet te kalmeren, Ik begrijp hen wel – er zit tenslotte een hele klas die allemaal les moeten krijgen- maar mijn kind hielp het absoluut niet. Er is meerdere keren gedreigd met lestijdverkorting en de school dringt aan op overstappen naar een andere school.

Voor het eerst kwam -vanuit het samenwerkingsverband- de term ‘hoogbegaafd’, maar ook ‘autisme’ (maar geen ADD). Hij scoort verbaal en voor rekenen heel hoog op de CITO-testen en inmiddels ook voor lezen. Dit moest getest worden maar een particuliere test betalen kon ik als alleenstaande moeder niet, dus op de wachtlijst bij de gemeente. In groep 4 zat hij in een kleinere klas van 16 kinderen en mocht hij rekenen volgen bij groep 5. Helaas niet voor de andere vakken. Er is ook dagelijks een begeleidster die alleen voor hem in de klas aanwezig is. Een enorme luxe, maar binnen een paar weken ging het alweer mis: Meltdowns waarbij hij ook fysiek wordt en bijna dagelijks een natte broek, soms zelfs meer dan een remspoor. Bijna elke dag gaat het wel mis en ik krijg minstens twee keer per week een mail van de meester van wat m’n kleine jongen nu weer heeft gedaan. Tegelijkertijd hoor ik van mijn zoontje en van zijn twee vriendjes en een klasgenoot andere verhalen dan van de meester. Hij wordt gepest, maar wordt bij conflicten altijd als de schuldige aangewezen. Over het pesten hoor ik van de meester niets. Waarom die mailtjes als er nooit op mijn antwoorden wordt gereageerd? Dacht ik. ‘Ze zijn een dossier aan het opbouwen’ zij mijn moeder. Dat ik dat niet eerder doorhad! Mijn vertrouwen in de school is tot een dieptepunt gedaald.

Zelf zegt hij dat het komt door ’teveel geluiden in de klas’ of een klasgenoot die maar blijft neuriën. Ook als hij van zijn werk wordt afgeleid word hij heel boos- hij is zo bang het niet goed te doen. Zoveel stress…

Tijdens de herfstvakantie thuis was er geen vuiltje aan de lucht, maar toen de school weer begon is het weer langzaam erger geworden. Mijn zoon is volledig overprikkeld en komt overspannen over.

Het voelt egoïstisch, maar ik trek die boze mailtjes en het gepush van de school om hem over te laten stappen niet meer. Maar inmiddels ben gezwicht en al wel op zoek naar een andere school. Ik ben zo bang dat hij daar ook niet meer welkom is als ze merken dat hij soms helemaal door het lint gaat en dat ik hem dan wederom naar een andere school moet sturen. Mijn zoontje raakt volledig in paniek wanneer ik een andere school voorstel en het voelt alsof ik enorm faal als moeder. Zowel HB als ADD/ADHD zijn erfelijk en voor mijn gevoel heeft hij beiden. Niet bepaald de genetische loterij gewonnen… Hij voelt zich afgewezen en eenzaam. Mijn hart breekt elke keer dat ik hem zo bang en ongelukkig zie.

We hebben nu 8(!) maanden op de wachtlijst gestaan en over 2 weken volgt de eerste intake voor een mentaal onderzoek.

Bij iemand die op het eerste gezicht heel capabel overkomt en niet meteen conclusies trekt. Ik heb er al m’n hoop op gevestigd, al geloof ik al niet meer in wonderen.

Morgen gaat hij ook kennismaken op een school die zich richt op HB kinderen, ook al is er nog geen diagnose. Maar dat we een andere school overwegen vertel ik zijn huidige school mooi nog niet. Eerst kijken of m’n kind er echt beter van wordt om over te stappen.