Als ouders van een 4 jarige UHB’er zijn wij dankbaar voor de manier waarop hij in het leven staat. Zijn intense genieten, zijn creatieve ideeën en diepgaande manier van denken en leven zijn bijzonder waardevol voor hemzelf, voor ons en de samenleving als geheel.

Maar wat een zware zoektocht is het om zijn leven en dat van ons enigszins in goede banen te leiden. Hij paste al niet in de peuterspeelgroepen en klapte daaruit. Bouwde in zijn jonge jaren al veel angst en dwang op. Op de HB-school waar hij nu zit past hij eigenlijk ook niet in het lesprogramma. Denkt zo out of the box in alles. Kan schaken, leert zichzelf Russisch m.b.v. Google Translate en doet het liefst heel de dag experimenten, maar heeft hulp nodig om gewone schoolse opdracht netjes uit te voeren (net als de meeste andere 4-jarigen). Kan met begeleiding nu twee ochtenden op school zijn.

Deze kinderen vragen om zo’n andere manier van aanpak. Ik sta op het punt mijn baan op te zeggen omdat het bijna niet meer te combineren valt (zeker met zijn zusje erbij).

Ik vind het treurig hoe hard wij als ouders moeten vechten voor aanpassingen en extra begeleiding. Deze kinderen kunnen niet alles. Maar ze hebben wel nood aan een vorm van onderwijs of contact met peers. Geheel out of the box en echt flexibel. Het moeten vechten voor ruimte in budgetten vanuit zorg en dan weer vanuit onderwijs is zwaar vermoeiend. Dit moet echt anders kunnen. Hen dwingen in een systeem dat niet past is funest.