Lange tijd dacht ik dat er wat aan de hand was met mij. Want waarom liep ik steeds tegen grenzen aan in mijn werk? En waarom vond ik het zo lastig om over simpele dingen als het weer of iemands nieuwe jurk te praten? Was ik dan niet sociaal?
Die ‘vreemde’ kant aan mij zat me meerdere keren in de weg. Aan het einde van de basisschool werd mijn ouders met klem geadviseerd me toch maar naar de havo te sturen, omdat ik op het vwo wellicht ‘onder zou sneeuwen’. Pas jaren na het behalen van mijn gymnasiumdiploma begreep ik wat de meester daar precies mee wilde zeggen.
Toen ik vervolgens aan het werk ging en daarin door wenste te groeien, kreeg ik regelmatig te horen dat ik meer ‘out there’ moest zijn. Op de voorgrond en toch vooral goed gebekt. Bij een sollicitatie werd me zelfs een keer gevraagd of ik ooit tegen een prullenbak had aangeschopt.
‘Want een leider moet ook af en toe zijn woede kunnen uiten.’
Nu zeg ik zeker niet dat ik niets bereikt heb tot nu toe. Ik heb erg mooie dingen kunnen doen in heel leuke teams en bedrijven. Maar toch bleef dat gevoel van ‘er is iets dat me tegenhoudt’ altijd knagend aanwezig in mijn achterhoofd.
Onrealistisch ideaal
Begin 2019 besloot ik dat ik er klaar mee was om constant tegengehouden te worden. Ik maakte een plan, vond een coach die me wilde helpen en stond direct de eerste sessie al te huilen omdat ik me realiseerde dat ik het vooral zelf was geweest die mij tegen had gehouden. Omdat ik als hoogbegaafde introvert probeerde te voldoen aan een onrealistisch ideaal.
Stapje voor stapje leerde ik steeds meer over mezelf en hoe ik in elkaar zit. Dat ik iemand ben die veel denkt bijvoorbeeld, wat wel eens lastig kan zijn als je liever spontaan zou zijn. Dat ik op taalgebied veel sneller leer dan de rest (ik spreek zeven talen). En dat ik meer van het grote plaatje ben dan van de details. Wat juist best wel handig is als je overzicht moet houden.
Ik dook ook wat dieper in hoogbegaafdheid en introversie. Daardoor weet ik nu dat je ermee geboren wordt en dat het daarom valt onder de neurodiversiteit. Hersenscans hebben zelfs aangetoond dat de hersenen van introverten anders in elkaar zitten dan die van extroverten. En zowel introverten als hoogbegaafden zijn snel overprikkeld, waardoor rust echt van levensbelang is. Al zou je het willen, je kunt er niets aan doen.
Zelfinzicht
Dit zelfinzicht was voor mij een enorme eyeopener. Het maakte het makkelijker voor me om mezelf gewoon te accepteren zoals ik ben. Daarnaast gaf het me het gereedschap om ook aan anderen uit te leggen waarom ik ben wie ik ben. Uiteindelijk leidt onbegrip vaak tot vervelende situaties.
Precies dat is wat mij de kracht gaf om de stappen te zetten die bij me passen en mijn eigen bedrijf te beginnen. Niet langer dat gevoel van onbegrip en geremd worden, maar gaan voor waar ik in geloof. En dat kan ik iedereen aanraden.
Heel fijn en herkenbaar artikel. Loop momenteel er steeds vaker tegen aan dat ik afgeremd wordt. Met de juiste mensen in mijn omgeving leer ik daar mee omgaan.
Heel mooi omschreven en herkenbaar.
Ik ben hoogbegaafd en eigenlijk ben ik eerder extravert. Als ik me vertrouw d en veilig voel komt er een waterval aan gedachten, grappen en vaardigheden naar boven. Voel ik me onveilig dan kan ik inderdaad veranderen in een grijze muis. Ik ben er heel laat achter gekomen dat ik hoogbegaafd was. In de beschrijvingen herkende ik wel mijn overleden vader, die door de hoogbegaafdheid een zeer tragisch leven heeft gehad. Er waren wel eens mensen die het suggereerden,maar ik kwam niet verder dan dat ik eigenlijk een beelddenker was. Het feit dat ik, zeker op de lagere school een buitenbeentje was, weet ik eerder aan mijn homoseksualiteit dat een andere lange strijd was. En dat is dan weer het vreemde, wanneer ik me op dat gebied onveilig voel, dan word ik heel alert en blijk ik enorm gebekt. Ik krijg heel snel de lachers op mijn hand en dat heeft me voor veel narigheid en agressie behoed.
Nu zie ik in dat ook de hoogbegaafdheid me parten heeft gespeeld. Ik ben nu zelfstandig ondernemer in Frankrijk, in een werkkring paste ik toch moeilijk. Mijn begaafdheid uit zich vooral op sociaal-maatschappelijk gebied, creativiteit, schrijven, mensenkennis. Aan opleidingen begin ik niet meer, meestal eindigde in ruzies met docenten en/of machtsconflicten binnen organisaties. Ik heb daar geen zin meer in, en doe vooral zelfstudie (Geschiedenis, mythologie, psychologie etc.) Ik heb enorm veel kennis, maar geen diploma’s. Af en toe ben ik daar bitter over. Maar dankzij diezelfde hoogbegaafdheid ben ik in staat boven mezelf uit te stijgen. Ik mis wel de interactie met andere hoogbegaafden. Ik heb een aantal heel goede vrienden die ik ook gewezen heb op hun hoogbegaafdheid, want ik zie ze ook worstelen. Eentje heeft nooit een baan kunnen vasthouden en heeft vooral in de bijstand gezeten, een ander heeft een tijd in een PZ doorgebracht. We zijn in een verkeerde tijd geboren (jaren 50). Maar toch ook blij dat hoewel het rijkelijk laat is, ik toch die zelfkennis heb opgedaan, die mijn vader nooit heeft gehad.