Ik wil wat zeggen over hoe het is om heel erg hoogbegaafd te zijn.
Mijn hoofd schakelt eigenlijk elk moment. Ik kan het gaan hebben over de oneerlijkheid van extreem hoogbegaafd zijn. Ik kan het hebben over hoe naar het voelt dat de samenleving je zowel gericht als ongericht in een mal wil duwen. Wat over mijn theorieën over existentialisme? Alle ideeën die ik wil uitwerken? Tot in het diepste over mijzelf, mijn hobby’s, mijn interesses? Eigenlijk is alles mogelijk.
Maar nu ik dit schrijf, komt er een gedeelde noemer tussen de onderwerpen. Ik heb te weinig aan de entropie van woorden. Er zijn momenten dat ik ga ‘denken’. Ik zie dan in de spanne van een seconde enorm veel plaatjes, verbanden, gevoelens en sensorische zaken voorbij flitsen. Ik zal ze voor nu maar omschrijven als ‘visies’. Voor ik een woord uitgesproken heb, is er alweer een eeuwigheid voorbij en pak en beet zo’n 20 ‘visies’. Ik voel me een chopper rapper die moet communiceren via morsecode. Iemand die zijn levensverhaal moet vertellen door te knipperen. Soms gaan mijn ‘visies’ zo snel, dat iemand mij nieuwe informatie kan aanreiken en het voor mij op dat moment al voelt dat ik het eigenlijk al heel lang van tevoren wist.
Ook verwerk je razendsnel dingen uit de omgeving. Je ziet alles gebeuren, intern worden de gevoelens van mensen op lichtsnelheid gespiegeld en ook neem je je omgeving heel snel op. Toch komt die informatie voornamelijk niet uit woorden.
Woorden zijn een interessante en ook wel waardevolle manier om de informatie in mijn brein over te brengen naar hopelijk dezelfde informatie in jouw brein. Soms heeft de lijn wel eens ruis. Soms is de bandbreedte over het kanaal (woorden), niet groot genoeg. De ander heeft altijd een maximale verwerkingscapaciteit. Voor mij is die van de ander extreem vaak kleiner. Wat doe je dan?
Als programmeur, eventjes met een beroepsdeformerende blik, ga je je data comprimeren of je data herorganiseren. Dat zal niet altijd betekenen dat je alles zomaar over de lijn kan gooien. Je wilt namelijk X bytes data communiceren op een kanaal die Y bytes per seconde (lees: bitrate) kan verwerken. Je kan je bytes verminderen met compressie (zoals we .zip bestanden kennen), tot op een bepaalde hoogte. Je loopt er namelijk tegenaan dat er een wiskundige limiet is op hoe klein je dingen kan maken (Entropie, informatietheorie). Je kan een ‘woordenboek’ met de ander opbouwen met gedeelde kennis en termen. Met een groot genoeg ‘woordenboek’ bij de ander kan je er nog wat aan doen, maar het zal altijd een uiteindelijke limiet hebben. Je kan er ook voor kiezen om bepaalde data dan niet mee te nemen in je compressie, ofwel weg te gooien.
Daarbovenop zijn er nog meer problemen. Je zal vaak data missen. Er is kans dat data verkeerd overkomt. Het is eigenlijk enorm lastig om überhaupt je boodschap over te brengen aan iemand anders terwijl je de integriteit en de correctheid van de boodschap waarborgt.
Het blijft een pijnlijke realisatie dat net zoals met comprimeeralgoritmen je data op een gegeven moment niet meer kleiner kan worden. Dat je niet meer kan optimaliseren zonder een ‘woordenboek’ op te bouwen. Als je dat weer terugvertaalt naar menselijke relaties betekent dat voor mij eigenlijk heel veel. Bij een gigantisch deel van de mensen zal ik heel veel data moeten weglaten. Het is onmogelijk voor mij om alles over te brengen wat ik wil en kan overbrengen. Zelfs het bouwen van een ook maar lichtelijk efficiënt woordenboek zal enorm veel tijd en energie kosten.
Bij sommigen speelt dat een stuk minder. Dat is enorm fijn. Dan hoef ik me minder te focussen op mijn ‘woordenboek’ en kan ik mezelf sneller en makkelijker uiten. Dat heeft een zeer sterke correlatie met hoogbegaafde mensen. Zij hebben immers een grotere bitrate en dan kan ik meer data over de lijn sturen. Bij iedereen is het weer anders. Het is verfrissend als je niet vooral met comprimeren/weglaten bezig bent, maar gewoon even écht je boodschap kan overbrengen. Iedereen heeft een eigen bitrate (hardware) en woordenboek opgebouwd (software). Net zoals ik die heb.
Ga ik ooit iemand vinden met matchende of complementerende dictionaries met een bitrate groter dan of gelijk aan de mijne? Kan ik ooit mijn ‘visies’ op lichtsnelheid gaan delen? Misschien heb ik die mensen al gevonden. Misschien kijk ik eroverheen of zijn mensen al te erg aan het matchen aan de mijne. Het voelt hoe dan ook donders eenzaam als je er te lang bij stilstaat. Ik hoop dat we daar ooit nog andere middelen voor vinden dan spraak/geschrift.
Ironisch hè, lieve lezer? Dat je dit gecomprimeerde verhaal in woorden mag lezen? Dat we toch stiekem een klein woordenboekje met elkaar hebben opgebouwd?
– Marcel
Beste Marcel,
Er zijn vele soorten hoogbegaafden, van extreem tot minimaal. Iedereen zal met zijn gave moeten leren leven. Slechts 10% leert er werkelijk zo mee omgaan zodat ze zich niet alleen zelf hoogbegaafd voelen, maar door anderen ook als zodanig geaccepteerd worden en daarmee een toegevoegde waarde worden van de maatschappij. Vooral leeftijd zal je leren wijs met je gave om te gaan en met name in de communicatieve vaardigheden. Geduld is, zeker als je jong en ambitieus bent, een schone zaak. Besef dat er naast de hersenwerking ook nog zoiets is als variatie in gedrag, normen en waarden, motivatie en denkdominantie. Deze eigenschappen bepalen mede je persoonlijkheid.
Succes!
Met vriendelijke groet,
Dick Glaser
Geen woordenboekje: context! Context is everything.
Met een klein woordenboekje (kan het nog kleiner? :)) verhelderend, zo mogelijk herkenbaar, gebracht!
Dankjewel voor het delen. Daar voel ik me toch net wat minder ‘alleen’ door☺️
Fijn om dat te horen Sam!
Ik vind dat jij heel goed kan verwoorden wat er tussen jou en de ander mis kan gaan. Jij bent je bewust van jouw aanpassingen en zoals je dat beschrijft ben jij diegene die dat actief en heel bewust doet. Ik hoop dat ik dat ooit kan bereiken. Ik merk uit de reacties van de ander dat ik weer stappen heb overgeslagen. Dat ik veel moet gaan uitleggen. Daar voel ik me dan schuldig over en vind mezelf dan zo dom. Ik had toch moeten weten dat ik langzaam en meer gedetailleerd uitleg moet geven. Maar omdat ik zelf veel stappen oversla weet ik niet welke stappen ik moet uitleggen. Ik kom er zeg maar al doende achter.
Dank je wel Heleen 🙂 Het blijft inderdaad lastig, maar het is ook een vaardigheid die je kan trainen. Bewust ervan zijn is de eerste stap! 🙂
Vergeet je je gevoel niet?
Nooit meer Harmen, nooit meer. 😉
Jemig, zonder dat ik nou héél hoogbegaafd ben, begrijp ik precies wat je bedoelt… Vragende, niet-begrijpende blikken nodigen me vaak uit om meer uitleg te geven, maar je raadt het misschien al, tegelijkertijd ben ik dan “te lang van stof”. Een werkelijk dilemma, je kunt het niet goed doen. Soms, denk ik, moet je maar accepteren dat je de ander niet bereikt. En vooral blijven genieten van alles wat zich in je hoofd afspeelt. Mij heb je hier in ieder geval wel bereikt.
Eigenlijk hebben we een veelvoud van levens tegelijk zo, toch? 😉
Ik hoop dat je de mensen om je heen vindt die je nodig hebt!
Dank je wel Vero voor je mooie antwoord 🙂 Ik wens je succes met je door dat dilemma heen te worstelen
Marcel, jouw verhaal is erg duidelijk. Bij gelijkgestemden hoeft gelukkig niet alles letterlijk gezegd te worden om elkaar te begrijpen. Zo kan ik bijvoorbeeld samen met andere hoogbegaafde collega’s snel oplossingen en ondeezoeksideeen bespreken in een uur met een totaal chaotische bespreking, omdat we gewoonweg ideeën aanvullen, vragen om verduidelijking alleen waar het nodig is, en uittekenen wat we bedoelen. Collega’s die dit niet kunnen, of vinden dat we ons aan vergaderprotocollen moeten houden, mogen er niet bij zijn.
Inderdaad ook datgene wat in mijn hoofd gebeurt is niet altijd uit te spreken, of in woorden te denken. Soms moeilijk om je eigen visies daardoor te concretiseren, en te begrijpen waar de oorsprong vandaan komt. Met alle jaren kom ook ik er toch achter dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen. Ik vond het altijd lastig in te schatten waar de grens van mijn fantasie lag ten op zichte van de werkelijkheid, en was daarom erg voorzichtig om mijn eigen gedachtes wel te vertrouwen. Nu weet ik dat ik veel meer zie dan anderen, en bijvoorbeeld meer dan mensen over zichzelf willen tonen.
Het hoeft geen probleem te zijn, als niet alles gezegd kan worden. Met een gezamenlijk doel, of juiste context kom je er wel uit.
Dank je John voor het delen van ook jouw ervaringen! Met het juiste context/doel kom je in teamverband er altijd wel 🙂
Heel herkenbaar. Onze gedachten in onze geest zijn eerst puur en worden pas daarna in (beperkende) taal omgezet. Daarbij kan dit als een bottleneck fungeren, hoe hoger de begaafdheid en bewustzijn van de drager, hoe beperkender dit zal overkomen als vorm van communicatie tot zelfs het totaal missen van de originele diepgang en nuances toe. In mijn persoonlijk woordenboek noemt dit gebrek aan overdracht frequentiële discrepantie. Maar de meeste mensen vatten niet waarover ik het heb. Ik blijf een hb-denktank voorstellen waar je wel en origineel (zonder vertaling) je ideeën kwijtkan. Wèdden dat je niet alleen bent ? Succes !
Dit is herkenbaar. Er gaat zoveel in me om op een dag. Ik heb mijn hoogbegaafdheid net ontdekt. Ik vind taal niet genoeg. Ik voel vaak dat mensen me niet begrijpen en voel me dan eenzaam, maak er maar gauw iets van dat zij snappen, maar het is niet me echt uiten. Ik voel me echt raar dan, ben ik weer. Ik voel me net de Ghandi ofzo. Ik ben 37 en kan vooral gewoon praten met 60plussers, maar dan nog help ik ze met negatieve gevoelens relativeren of ombuigen.
Ik kom trouwens uit een eenoudergezin met laagopgeleide moeder, dus ik ben niet zo geleerd, moeilijke woorden zoek ik op. Ik heb wel op hbo gezeten. Het is wel gek dat ik het gesprek met mijn moeder kan sturen en aanpassen als ik merk dat iets negatief bij haar geintepretreerd wordt. Er gaat een wereld voor me open. Sorry voor de hak op de tak-tekst.
Wat fijn, dat jij hebt kunnen verwoorden, hoe het voor mij ook voelt. Ik ga hier vaak aan terugdenken tijdens gesprekken.
Dank je
@Nathalie : zo herkenbaar wat je hier zegt.
Konden we maar, zoals mijn zusje laatst zo ingenieus bedacht, “gewoon een HDMI-kabel van mijn hoofd in jouw hoofd pluggen”.
Of bleutooth 😄
Jullie ook bedankt <3
!
Ik zeg vaak dingen die ik zie, maar mensen begrijpen het niet. Niet begrepen voelen is alsof je onzichtbaar bent of niet bestaat. Toen ik zes was droomde ik een droom, die heb ik opgeschreven toen ik op de middelbare school zat. Ik vermoed dat mijn vader ook hoogbegaafd is, maar hij reageerde altijd afwerend op mij, gaf geen echte aandacht, hij had zelf een slechte jeugd gehad, geslagen enzo. Afijn, hij ging weg toen ik bijna 5 was. Mijn droom was: ik was een jongen die in een boom terecht kwam. Zijn vader ging weg. De boom werd omgezaagd en er werd een schutting van gemaakt. De schutting kwam in de tuin van de vader. Daar zag de jongen vanuit de schutting hoe zijn vader met een nieuw zoontje speelde.
Neuen neuen leiden des jungen Werters. Verschrikkelijk dat ik zoveel verdriet had, het zit nog in me. Mijn vader belde me gisteren, mijn hart ging open. Ik hoop nog op herkenning bij hem, ook voor zijn geluk.
Waarom sloot jou vader je uit ? En wie zit er nu in zijn omgeving die de erkenning krijgt waar jij zo naar hunkert ? Wat heeft hij zelf meegemaakt in zijn jeugd, in zijn samenzijn met je moeder die hem blokkeerde tov jou ? Blij voor jou dat je terug contact hebt en wens je veel succes !