Of ik ongeveer zes weken voor de publicatiedatum een vrij lijvig boek vooruit kan lezen en er een review over wil schrijven. Die vraag komt mijn mailbox binnengerold. De vraag komt van iemand die ik nu iets langer dan anderhalf jaar ken en met wie ik veel gelijkenissen vertoon, maar evengoed veel verschillen. Die verschillen hebben ervoor gezorgd dat we elkaar soms niet begrijpen of niet aanvoelen. Maar wederzijds respect en een onderliggend warm gevoel naar elkaars Ziel hebben ervoor gezorgd dat er een waardevol contact en zelfs een vertrouwensband is ontstaan.
Of ik dus even dat boek van 395 pagina’s wil lezen? Ja natuurlijk! Mag ik daar ook eerlijke maar respectvolle feedback over geven? (Een ‘fake’ review vol met alleen maar goeds en honderdduizend sterren aan de hemel terwijl ik het – bij wijze van spreken – een draak van een manuscript vind, daar doe ik namelijk niet aan mee). Ja dat mag!
Soms komen er mensen op je pad die de intentie hebben om jou helemaal – vanuit het hart – te aanvaarden. Na al die jaren hoop ik nog steeds dat dat vanzelf zal gaan, zonder slag of stoot, als een botermesje dat door zachte boter glijdt, zo moeiteloos. Dat is helaas vaak een utopie. Maar met dialoog en wederzijds begrip komt men soms ook ver, zo mocht ik al meermaals ondervinden.
De zes weken voor publicatie worden er vijf. Vertraging. Vijf weken worden er vier. Vier worden er drie. En van drie gaan we vlotjes naar twee.
Tijdsdruk! Dat is helemaal niet erg, ik functioneer over het algemeen het best met een beetje tijdsdruk want anders durf ik nog wel eens te lummelen. Zelfkennis is primordiaal bij dit soort zaken. Zo’n tien dagen voor de publicatiedatum ontvang ik een PDF-bestand met daarin het manuscript. Het is beveiligd met een wachtwoord. Wel spannend zo allemaal, een wachtwoord is toch helemaal kinds-geweldig? Ik voel me bevoorrecht, wetende dat niet veel mensen dit boek zullen lezen voor de officiële publicatie. Morgen op mijn vrije dag zal ik het lezen en ik heb er heel veel zin in! Analyseren, lezen, snellezen. Het boek gaat over een onderwerp dat me interesseert en dus vind ik dit een prettige vrijetijdsbesteding.
Lezen lezen lezen. Lees lees lees. Hoofdletters zien die vergeten zijn, komma’s die wat vreemd geplaatst werden, kleine tikfouten, een bizarre zinsconstructie… STOP. Dat is niet de bedoeling. Het boek is al gedrukt en ligt binnenkort in de winkel… Met dit soort feedback zal niemand blij zijn. Dit heeft geen zin. Wat kan constructief zijn? Een analyse van het geheel, een helicopterview. En daarnaast enkele details die me opvallen, die bijvoorbeeld mogelijks zorgen voor (nog) meer maatschappelijke diversiteit/inclusiviteit in het non fictieverhaal. Met de paginanummering er netjes bij. Ja, dat soort zaken vind ik zinvol. 48 uur later mail ik mijn indrukken door aan de auteur, waarbij ik aangeef wat ik heel erg sterk vind en wat ik persoonlijk als minder sterk ervaar. Ook mail ik mijn review en de constructieve details waarvan hierboven sprake. Ik vind dit allemaal werkelijk heerlijk want dit is waar ik van hou. Transparant en constructief te werk gaan en snellezen. Razendsnel lezen. Sneller dan snel!
De auteur geeft aan de feedback heel erg te waarderen, misschien zelfs te gebruiken in een eventuele tweede druk. Dat is toch helemaal fantastisch?
Korte tijd later mag ik samen met mijn echtgenote en nog een veertigtal andere genodigden het boekpublicatiefeest live meemaken. Een uniek moment, want eigenlijk ken ik de auteur nog niet zo lang en zien we elkaar niet veel. De coronamaatregelen zorgen er ook voor dat er maar een gelimiteerd aantal gasten aanwezig mag zijn.
Een feest! Een waar feest voor introverten met slechts een beperkt (nu ja, dat is relatief) aantal genodigden en een kalme sfeer. Een interview, een lezing. Niet te kort in duur, niet te lang. Geen luide achtergrondmuziek. Een drankje achteraf en niet veel small talk. Perfect!
Wanneer ik na de boekpresentatie sta te wachten voor een korte babbel met de auteur, geraak ik in gesprek met een man die ook aan het wachten is. Zijn bril met zwarte montuur past perfect op zijn gezicht. Hij straalt een soort charmante nieuwsgierigheid uit en is zeer vlot in contact. Na wat woorden met me te hebben gewisseld, vertelt hij kort wat hij zo allemaal beroepsmatig doet. Duidelijk een geboren verteller, ondernemer en… verkoper. Geheel onverwacht biedt hij me een workshop snellezen aan, want mensen leren snellezen is een deel van zijn ‘core business’, zo blijkt. Heel erg amusant vind ik dat: tíjdens het publicatiefeest van het boek dat ik (in mijn beleving) ultrasnel gelezen en geanalyseerd heb zomaar een cursus snellezen aangeboden krijgen… Dat maak je niet elke dag mee.
Het voelt een beetje als ‘il veut vendre un frigo à un Eskimo’ (citaat van de grootvader van mijn echtgenote) vrij vertaald ‘hij probeert een iglo te verkopen aan een Eskimo.’
Gelukkig bespaar ik mezelf en de man in kwestie het gênant-grappige moment waarop ik zijn spontaan aanbod vriendelijk doch kordaat moet afslaan. De bar is open, saved by the ‘borrel’!
Hoogbegaafdheid kent vele uitdagingen. Het valt vaak niet mee om aansluiting te vinden op het werk, in de maatschappij, bij de mensen om je heen. Je voelt je al je hele leven anders. Maar als iemand jou uitnodigt om deel te nemen aan (of feedback te geven over) een interessant of inspirerend project? Met wederzijds respect? Dan is dat een heel fijn gevoel. Dan kan hoogbegaafdheid zomaar een geschenk zijn. Een gave. Een voorrecht. Of je nu houdt van snel lezen, snel rekenen, snel het grotere geheel zien, snel associatief denken, snel complexe verbanden leggen… Wat jou maar plezier en voldoening verschaft! Snel-sneller-snelst!
En bij de snelheid van het geluid, bij het finaal doorbreken van de geluidsmuur…. kun je knallen!
Heel fijn geschreven! Vele dingen zijn zeker herkenbaar, het enkel letten op de inhoud terwijl er verder op tekstueel niveau e.e.a. nog niet goed staat valt niet mee. Overigens een Eskimo een iglo verkopen is een hele (op)gave.
Dank! P.s. Ik heb in ieder geval nog nooit een iglo gekocht 😉