Volwassen zijn is het kind dat je geweest bent bij de hand nemen. Maar wat als je jeugdjaren voortdurend uit de pas lopen omdat je hoogbegaafd bent? Je al heel jong vragen hebt? Over alles? Zonder ophouden? Hoe kun je dan als volwassene het kind dat je geweest bent bij de hand nemen?
Zo was het in 2017 (53) dat ikzelf ontdekte wat er met mij aan de hand was. Alle kenmerken waren er. Ik ben hoogbegaafd! En hoe groot de blijdschap van herkenning was, hoe terecht die blijdschap ook is, de boosheid was er ook. Het bijzondere gevoel dat ineens alles op zijn plek viel bleek net zo aanwezig als het onbegrip. Op mijn bevrijding volgden nieuwe zorgen. Inmiddels lukt het me best aardig om het kind dat ik geweest ben, bij de hand te nemen.
Wat zou het mooi zijn, wanneer we met elkaar de kinderen die steeds vaker tussen wal en schip raken, doordat er onvoldoende ruimte is binnen modellen en structuren voor de diepere sociale vragen, op jonge leeftijd de inzichten kunnen geven die ik pas op latere leeftijd heb ontdekt.
Picasso zei dat het vier jaar kostte om te schilderen als Rafaël, maar een leven lang om te schilderen als een kind. Zij leven in een heerlijke ruimte tussen droom en werkelijkheid. Ze proeven kleuren, horen vormen en zien geluiden. We zouden allemaal zulke specifieke gaven moet hebben.
Kinderen worden van school gestuurd omdat ze ogenschijnlijk onhandelbaar zijn, lastige vragen stellen en simpelweg niet begrepen (kunnen) worden. De oplossing wordt vaak gezocht in meer uitdagend schoolwerk. Een of twee klassen overslaan, meer wiskunde, etc. Meer van hetzelfde, meer lineair en dit terwijl over hoogbegaafde kinderen het nodige bekend is.
Kinderen die hoogbegaafd zijn hebben een conceptueel brein. Dit brein werkt fundamenteel anders dan dat van kinderen met een lineaire gedachten. Precies zoals bij volwassen. Ik vraag me daarom regelmatig af waarom we kinderen niet net zo begeleiden? De jongeren die ik ken en hoogbegaafd zijn, kunnen hier prima mee omgaan. Het zijn vaak de begeleiders die al dan niet lineaire denkers of aangepaste conceptuele denkers zijn. Zelden zijn de begeleiders zelf conceptuele denkers. En dat is jammer, want hier zit, wat mij betreft, precies de kern van waar we jongeren en hun begeleiders beter kunnen helpen. Alleen door beide denkwijzen goed te begrijpen is het mogelijk een brug te slaan en het enorme potentieel dat schuilgaat in de balans tussen lineaire en conceptuele denkers ten volle te benutten voor de organisatie en onze maatschappij.
Net als hoogbegaafde volwassenen afhankelijk zijn van managers en leidinggevenden, zijn hoogbegaafde kinderen afhankelijk van hun begeleiders en docenten. In beide gevallen is er vrijwel altijd sprake van een enorm snelheidsverschil in denken. Door mijlenver vooruitdenken komt het bij niet-hoogbegaafden over alsof er hele stukken van de puzzels missen. Zij volgen het letterlijk niet meer. Daar waar hoogbegaafden onderling het precies volgen, en dit vaak zonder woorden. Zij zijn met elkaar verbonden op zielsniveau.
Precies dit verschil lijdt steeds vaker tot onbegrip en problemen tussen begaafde en niet-begaafde personen. Vooral omdat geesteskracht zó essentieel is om überhaupt op zielsniveau te kunnen communiceren. Iets wat we in onze huidige maatschappij jammer genoeg zijn kwijtgeraakt. Net zoals bij hoogbegaafde volwassenen trekken kinderen zich dan steeds verder terug in hun innerlijke wereld en houden ze antwoorden voor zichzelf. Een persoon kan om verschillende redenen stil zijn. Hoogbegaafden hebben geen hekel aan praten of interactie met anderen, maar doen dit op hun eigen manier. Door alleen te zijn verwerken ze hun gedachten en ze bouwen zo mentale weerstand op.
Er is dus heel wat inzicht en begrip nodig, bij begeleiders en hoogbegaafden zelf, om in een diepe flow te komen. Zij hebben alle antwoorden. Het is aan jou om de juiste vragen te stellen. Er is nog veel werk te doen!
