Enkele jaren geleden kwam ik tot het besef dat ik introvert, hoogsensitief en hoogbegaafd ben. Het verklaarde mijn zijn en mijn ganse levensloop. Nu vind ik het best fijn om mezelf te kunnen verklaren, maar ik voel (nog?) niet de behoefte om dit van de daken te schreeuwen. Willen we niet allemaal ‘gewoon’ nieuwe mensen ontmoeten en daar af en toe echte vrienden bij vinden? Zou dit niet een prachtig droomscenario zijn, of is het naïef om te denken dat mensen vrienden kunnen worden als zij jouw labels niet kennen? Moet ik mezelf die labels geven? Daar ben ik nog niet uit. In 2020 had ik het genoegen iemand te leren kennen met wie ik meteen een heel goede klik had. Een afspraak voor een lunch werd meteen samengevoegd tot lunch met diner. Zoveel uren zat ik nog nooit aan tafel met iemand die ik niet ken. Het was buitengewoon interessant en ook onze beide energievelden leken zich moeiteloos aan elkaar aan te passen (of waren misschien zo goed als gelijk?).
Het spreekt voor zich dat wij (digitaal) contact hielden en ook dat ervoer ik als zeer waardevol. We namen elkaar al snel in vertrouwen en enige tijd later kreeg ik per mail de vraag of ik even mijn mening wou geven over een professioneel idee, een mogelijk project. Of ik dat wou doen? Wat een overbodige vraag! I love it! Vind het fantastisch! Even iets van alle mogelijke hoeken bekijken, nadenken, synthetiseren! Dit zijn dingen die ik sowieso de hele dag door vanzelf doe, maar meestal blijven al deze dingen in mijn hoofd verborgen. Om dit nu even zomaar naar buiten te mogen brengen, op aanvraag van een heel fijne nieuwe kennis (bekende)? Het is zowaar het feest van de hoogbegaafde, een hoogdag; wanneer mag ik beginnen?!
Naarstig maak ik een analyse van de gegeven informatie, overzie het totaalplaatje maar besteed ook en vooral aandacht aan de details en ik pen deze vervolgens (in mijn ogen) nog zeer eenvoudig en geresumeerd neer. In al mijn enthousiasme heb ik drie A4-tjes volgeschreven en ik mail deze een aantal dagen later aan de betrokken persoon. Mijn antwoord is in mijn beleving gestructureerd, grondig, respectvol, analytisch en volledig. Precies wat ik zelf zou verwachten als ik in vertrouwen een vraag zou stellen aan iemand (iets wat zelden gebeurt, dus áls het gebeurt zou ik precies zo’n grondig wederwoord verwachten; zoniet dan hoeft het niet en dan stel ik ook mijn vraag niet). Ik geef m.a.w. wat ik zelf graag zou ontvangen. De volgende dag krijg ik een SMS. Ik word heel hartelijk bedankt voor mijn ‘lange’ antwoord, maar wegens ’te druk’ en ‘geen tijd’ wordt me gevraagd of we daar later even kunnen op terugkomen, wanneer we elkaar nog eens zien. Nu vind ik het persoonlijk vreemd dat iemand geen tijd heeft om een antwoord op een vraag die mij werd gesteld in beschouwing te nemen, maar goed. Er kunnen altijd factoren meespelen die ik niet ken en mensen hebben zo hun redenen, dus oké. Jammer, ik had er graag nú even over kunnen sparren, maar ik respecteer dat SMS-bericht en ik wacht geduldig tot we elkaar nog eens zullen zien. Wanneer dat is? Geen idee. Ik voel me heel erg goed bij deze dame. Ze is anderhalf decennium ‘ouder’ dan ikzelf, wat heel fijn is, want ik vind zelden aansluiting bij leeftijdsgenoten; ze heeft een academisch denkniveau, is heel warm, hartelijk en grappig. Zo iemand wil ik heel graag in mijn leven betrekken, liefst in de toekomst als vriendin en niet als louter ‘bekende’. Maar wat is de definitie van vriendschap voor mij? Voor een ander? Anyway, ik wijk af. Zelf vind ik het dus jammer dat wij elkaar maar zeer sporadisch zien. Het is wat het is, mensen zijn tegenwoordig ‘heel erg druk’ en ik kan daar enkel in berusten. Zij is bovendien professioneel zeer succesvol en heeft meerdere projecten lopen, alle begrip en respect daarvoor, zeer zeker.
De weken passeren en ongeveer 2,5 maand later spreken we nog eens af. Ik ben superblij als we elkaar zien en ook deze dag verloopt heel erg fijn. De uren verstrijken als waren het minuten en voor ik het goed en wel besef, scheiden onze wegen zich opnieuw. Wat ik heel erg vreemd vind en ronduit teleurstellend, is dat we niet meer zijn teruggekomen op mijn onbeantwoorde antwoord op ‘de’ vraag. Want dat was zo afgesproken, toch? Dit teleurgestelde gevoel blijft bij mij hangen, dus moet het eruit. Tijdens een telefoongesprek haal ik dit aan en ik voel dat mijn gesprekspartner niet meer weet dat we dat zo hadden afgesproken. Ook lijkt het voor mij alsof er het overheersend gevoel is: ‘waar begin jij nu nog over, zo lang na datum?’ Na ‘doorvragen’ blijkt dat mijn antwoord van toen toch wel als ‘zeer ongebruikelijk’ werd ervaren… Veel meer duiding ontvang ik niet. Wat ik zélf ongebruikelijk vind, is dat zelfs nu ik het onderwerp zelf opnieuw aanhaal en ik toch duidelijk teleurgesteld ben, er ook aan de telefoon niet meer wordt teruggekomen op mijn volledige grondige analyse van destijds. Zelf ken ik de structuur en opbouw van mijn antwoord nog zo, uit het hoofd. Ik kan er nu meteen een gesprek over beginnen, dat gaat vanzelf. Zand erover, laten we het er dan nu nog even over hebben! Maar dat gebeurt helaas niet. Ik kan alleen maar vermoeden dat mijn lange mail destijds, na het lezen, richting ‘prullenmand’ is verwezen en dat daarmee de kous af is. Tja, het is niet de eerste keer dat mijn enthousiaste en volledige reactie wordt omschreven als ‘ongebruikelijk’. Ik hou van volledigheid, grondigheid, spreken wanneer jou iets gevraagd wordt en dan ook met overgave spreken wanneer je daadwerkelijk iets te zeggen hebt. Zowaar opnieuw een reality check: vraag en antwoord hangen niet altijd samen…
Ik weet niet goed wat ik hier moet van denken. De klik met deze dame is er zeker en haar intenties zijn goed. Zij is een warm en verstandig medemens, ze verdient het ook om warmte en vriendschap te voelen om zich heen. Ben ik nu echt zo veeleisend? Leg ik de lat, opnieuw, te hoog? Is dat wel oké? Mensen zoals zij hebben het goed met me voor. Ik weet zeker dat zij een hart van goud heeft. Dat heb ik namelijk zelf ook (dat denk ik toch) en die twee harten voelen elkaar, zonder twijfel. Maar wat ik concreet voor haar kan betekenen en zij voor mij, dat is nog even zoeken. Wellicht zal ik het haar eens moeten vragen. Maar wil ik het antwoord wel kennen?
Wellicht dat het antwoord helpend voor je kan zijn, bespreek met haar waarom je het op deze manier doet en dat je wat terug verwacht. Verwacht je teveel terug? Is zo’n uitgebreid antwoord altijd nodig? Uit ervaring weet ik dat dat niet altijd gewenst is en dat de reactie van de ander niets hoeft te betekenen omdat jullie in die dingen verschillen.
Hartelijk dank voor je reactie. Het is niet zo aangenaam voor mezelf om telkenmale mijn eigen enthousiaste reactie te moeten “verklaren” want voor mijzelf is het mijn natuurlijke staat van Zijn… Maar je hebt gelijk, wederzijds begrip en wederzijdse tolerantie voor elkaars verschillen, is het mooiste geschenk dat mensen elkaar kunnen geven. Gelukkig heb ik het gesprek een tijd geleden met de persoon in kwestie kunnen aangaan en zijn we alweer vele stappen verder. Hopelijk kunnen lezers (h)erkenning vinden in het verhaal en ook in deze (vervolg)reacties. Dank!
Je bent enthousiast en voelt je eindelijk serieus genomen en dan blijkt toch dat jou uitgebreide reactie niet zo gewaardeerd wordt als je had gehoopt. Ik herken de teleurstelling die je voelt. Ik heb inmiddels geleerd om naar de verwachtingen bij een antwoord te vragen. Het maakt dat ik soms nog steeds uitgebreid analyseer, maar mijn reactie beknopt en overzichtelijk presenteer. Geen lappen tekst en onderbouwing, maar puntsgewijs, concreet, schematisch en altijd de vervolgstappen inzichtelijk. Het is wennen dat sommigen die tussenstappen niet willen zien, omdat ze je prima kunnen volgen zonder. Anderen vinden alleen het resultaat belangrijk. Ook dat is goed. De teleurstelling bij mijzelf is een stuk minder nu ik mijn antwoorden schrijf naar de persoon, want ze zijn meestal blij met het antwoord. En het resulteert er in dat mensen mij bij hun projecten willen betrekken. Kan ik zelf kiezen waar ik ja of nee tegen zeg.
Dank voor je antwoord!
Heel herkenbaar, Carolien. De twee andere reacties geven je allebei de tip om je antwoord aan te passen aan de verwachting van de ander. Dat kan een goede oplossing zijn, maar ik zou dan missen dat ik mijn enthousiasme en overwegingen niet kan delen. Ik vind het juist zo leuk om die te delen en erover na te denken.
Maar ja.. daar zitten de meeste mensen niet op te wachten. Alles moet snel en panklaar. Dan voel ik me toch weer die alien.
Dank voor je antwoord. Ik herken wat je schrijft. Zelf probeer ik het evenwicht te zoeken tussen wanneer ik me wil aanpassen (wanneer ik de relatie op zich belangrijk genoeg vind om ze in stand te houden bv., of in werkgerelateerde contexten, enz.) en wanneer ik dat (bewust) niet meer wil. Dat evenwicht is niet eenvoudig en ook voor mij een ‘work in progress’.
Beste Carolien, de vraag of je het antwoord wel wilt horen, kun je alleen zelf beantwoorden. Dat antwoord zal in iedere situatie anders kunnen zijn.
Een persoonlijk voorbeeld: ooit ben ik door een leidinggevende ‘breedsprakig’ genoemd. Dat klopt! Hij vond dat een negatieve eigenschap. Ik heb – een beetje onzeker geworden – gevraagd waarom hij dat dan negatief vond. Antwoord: het kost mij veel moeite om jouw hoofdlijn nog te volgen. Ik heb op mijn beurt uitgelegd dat ik de veelheid aan tekst (gesproken of geschreven) nodig heb, zodat er geen misverstand kan ontstaan over wat ik bedoel en dat ik zelf de hoofdlijn nog prima in beeld had. Resultaat van dit gesprek was wederzijds begrip. Dus het was goed om het in dit geval uitgesproken te hebben.
Ik heb overigens hetzelfde als wat Evelien Hoogendoorn heeft geschreven. Soms wil ik me omwille van het proces best voegen naar hoeveel informatie een ander wil ontvangen, maar ik wil niet altijd mijn eigen gedrag aanpassen aan de ander. Want uiteindelijk blijf je dan zelf met een onvoldaan gevoel achter.
Dit is allemaal zéér herkenbaar. Niet alleen voor mezelf maar wellicht ook nog voor vele anderen die hier meelezen. Dank voor je reactie!