Het is alsof elke seconde een oneindigheid duurt; elke seconde krijg je zo veel informatie binnen, die je zo snel verwerkt dat het lijkt alsof je alles al wist. Je bent je bewust van elk geluid, elk gevoel, elk beeld dichtbij en ver weg. Je weet exact wat er is gebeurd. Als er drie gesprekken bezig zijn, dan heb je ze alle drie gehoord, maar tegelijk heb je ook die vogel voorbij zien vliegen, ben je je bewust van je mouw die langs je arm gleed en heb je al een antwoord op alle drie die gesprekken.

Vaak is het enorm vermoeiend om je “infosluis” zo lang open te houden. Soms stop je gewoon met reageren. Soms gaat je hoofd in overdrive en sluit je jezelf af van de buitenwereld. Want je hebt iets gehoord dat tientallen andere gedachten en vragen oproept en je werkt die allemaal uit in een mum van tijd, zonder dat je hier zelf controle over hebt. Als er iets gebeurt, weet je al wat het volgende gaat zijn, als iemand iets zegt weet je al hoe het gaat eindigen.

Het verveelt me en ik voel me ook vervelend. Bij sommige dingen heb ik zoveel vragen, terwijl iemand anders er misschien maar één of twee heeft. Ik snap de meest simpele dingen niet, ze houden soms geen logica in, terwijl de meest complexe dingende normaalste zaken van de wereld zijn.

Levensvragen zijn iets waar je je al van jongs af aan mee bezighoudt. Het zijn vragen geworden die je heel normaal overkomen. Voor anderen kunnen deze vragen raar overkomen, want blijkbaar houdt niet iedereen zich hiermee bezig. Beelden, gedachten, “vormen”, geluiden spoken allemaal door je hoofd. En ook al zou je ze willen verwoorden, vind je vaak niet de woorden die je nodig hebt om alle hersenspinsels te beschrijven die in je hoofd rondgaan als een sneltrein.

Emoties en gevoelens razen constant door je lijf. Ze zijn zo intens dat het soms voelt alsof je longen geen lucht meer kunnen binnenzuigen. Zowel goed als slecht. Blijdschap, vreugde en trotsheid laten je voelen alsof je de hele wereld aankunt. Terwijl onrechtvaardigheid, verdriet en boosheid je de controle laten verliezen. Je wil de wereld helpen, maar je weet niet hoe en dat brengt vaak frustraties mee. Ik vraag me zo veel dingen af en ik wil antwoorden. Maar die antwoorden zijn vaak niet bestaand.

Het is soms onbegrijpbaar voor andere mensen. Ze snappen niet hoe moeizaam gewoon leven kan zijn. Het is enorm vermoeiend om al die info altijd te verwerken en daarmee te moeten interacteren. Het leven is altijd chaos. Niet iedereen snapt dat je soms even pauze nodig hebt, ook al ben je gewoon een gesprek aan het voeren met twee personen. Alles is en voelt gewoon zo enorm intens.

Hoe het dus voelt om uitzonderlijk hoogbegaafd te zijn?

Doodgewoon anders.

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

© Tekst Isabel Loos | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van Epicart | Stichting Hoogbegaafd!