Het is alsof elke seconde een oneindigheid duurt; elke seconde krijg je zo veel informatie binnen, die je zo snel verwerkt dat het lijkt alsof je alles al wist. Je bent je bewust van elk geluid, elk gevoel, elk beeld dichtbij en ver weg. Je weet exact wat er is gebeurd. Als er drie gesprekken bezig zijn, dan heb je ze alle drie gehoord, maar tegelijk heb je ook die vogel voorbij zien vliegen, ben je je bewust van je mouw die langs je arm gleed en heb je al een antwoord op alle drie die gesprekken.
Vaak is het enorm vermoeiend om je “infosluis” zo lang open te houden. Soms stop je gewoon met reageren. Soms gaat je hoofd in overdrive en sluit je jezelf af van de buitenwereld. Want je hebt iets gehoord dat tientallen andere gedachten en vragen oproept en je werkt die allemaal uit in een mum van tijd, zonder dat je hier zelf controle over hebt. Als er iets gebeurt, weet je al wat het volgende gaat zijn, als iemand iets zegt weet je al hoe het gaat eindigen.
Het verveelt me en ik voel me ook vervelend. Bij sommige dingen heb ik zoveel vragen, terwijl iemand anders er misschien maar één of twee heeft. Ik snap de meest simpele dingen niet, ze houden soms geen logica in, terwijl de meest complexe dingende normaalste zaken van de wereld zijn.
Levensvragen zijn iets waar je je al van jongs af aan mee bezighoudt. Het zijn vragen geworden die je heel normaal overkomen. Voor anderen kunnen deze vragen raar overkomen, want blijkbaar houdt niet iedereen zich hiermee bezig. Beelden, gedachten, “vormen”, geluiden spoken allemaal door je hoofd. En ook al zou je ze willen verwoorden, vind je vaak niet de woorden die je nodig hebt om alle hersenspinsels te beschrijven die in je hoofd rondgaan als een sneltrein.
Emoties en gevoelens razen constant door je lijf. Ze zijn zo intens dat het soms voelt alsof je longen geen lucht meer kunnen binnenzuigen. Zowel goed als slecht. Blijdschap, vreugde en trotsheid laten je voelen alsof je de hele wereld aankunt. Terwijl onrechtvaardigheid, verdriet en boosheid je de controle laten verliezen. Je wil de wereld helpen, maar je weet niet hoe en dat brengt vaak frustraties mee. Ik vraag me zo veel dingen af en ik wil antwoorden. Maar die antwoorden zijn vaak niet bestaand.
Het is soms onbegrijpbaar voor andere mensen. Ze snappen niet hoe moeizaam gewoon leven kan zijn. Het is enorm vermoeiend om al die info altijd te verwerken en daarmee te moeten interacteren. Het leven is altijd chaos. Niet iedereen snapt dat je soms even pauze nodig hebt, ook al ben je gewoon een gesprek aan het voeren met twee personen. Alles is en voelt gewoon zo enorm intens.
Heel mooi! Eenzaam, onbegrepen maar niet alleen.
Ik kom dit artikel net tegen, was op zoek naar iets heel anders.
Alsof ik mezelf lees…. niet in een stukje, maar in zo goed als alles? Zo ook met geuren en geluiden. Ik probeer me vaak voor veel van dit “af te sluiten”.
Hoe ga jij hiermee om, Isabel?
Hoe weet je of dit geen kenmerk is van A(D)HD? En dat is een oprechte vraag, niet bedoeld om wie dan ook te beledigen/kwetsen.
Groeten van een noob
Als mijn hoofd moe is dan heb ik even tijd voor mezelf nodig. In een ruimte waar het zo goed als stil is om tot rust te komen. Ik kan me inderdaad ook “afsluiten” van dit alles, dan ben ik heel afwezig en kom ik nog niet echt tot rust. Ik ben nooit getest op A(D)HD, maar ik denk ook niet dat ik daar veel kenmerken van vertoon. Ik ben heel introvert, rustig en kan me goed concentreren, ook op taken die me minder interesseren. Ik vind het juist fijn en heb de drang om veel te lezen en te leren; verbindingen te maken en theorieën te verzinnen.
Isabel dank voor je reply 🙂
Herkenbaarheid, hoewel ik introvert type ben met extravert kantje 🙂 En inderdaad, veel lezen 🙂 en rustmomenten. Zonder eigen gekozen rustmomenten kan ik wat gaan bijten 😉
Sinds wij als gezin bezig zijn met het herkennen, erkennen en plaatsen van HB (hoewel ik moeite blijf houden met deze term en de lading in de maatschappij en het labelen an sich)…lijken zoveel dingen te vervagen. Dingen als in: overtuigingen en denkbeelden gebaseerd op ons vermogen om ons aan te passen. Alles wat de norm is. Dus ook alles binnen die DSM. Ineens mogen mijn man en ik ons ontwikkelen en denken op ons niveau zonder de angst dat men ons gestoord of te zwaar op de hand vindt haha. Bizar hè? Dus mijn vraag aan jou: wat is ADHD? Of welke andere genormeerde stoornis? Wie bepaalt dat? Is de mens niet zo enorm complex? Is een diagnose niet afhankelijk van een puur beeld…compleet zuiver? Wat als mensen niet 100% zuiver zijn? Kan het gedrag dan worden gediagnosticeerd?
Wat als een kind wordt onderzocht? Ouders precies weten welke houding zij zich moeten aanmeten en het kind zo intelligent is en alles doorheeft? Is er dan veiligheid? Is de uitkomst in zo’n setting dan wel betrouwbaar? Wie checkt dat? Welke psycholoog zit daar? Is het iemand die trots is op wat hij of zij heeft bereikt en kickt op het gevoel een vaak allesbepalende positie te hebben? Of is het iemand met een missie? Welke missie dan? Vanuit welke basis? Ervaringsdeskundig? Is er dan wel rekening gehouden met ‘compensatie’ en dat soort ongein….?
Dus nogmaals…hoe betrouwbaar is een test of psychologisch onderzoek?
Zoooooooveel vragen haha! Sorry! Is niet mijn bedoeling irritant te doen.
Wat maakt het uit wat het is? Is het niet veel belangrijker te onderzoeken hoe jouw brein werkt in jouw specifieke situatie? Als je veel belemmeringen hebt en zorg nodig hebt, is het natuurlijk handig om een label te hebben… Het gaat bij HB vooral om anders denkend en lerend denk ik…ik heb zelfs weleens gedacht: ben ik niet lager begaafd gewoon? Maar nee…metacognitie is sterk ontwikkeld (na maffe jeugd en weinig bewust van mijn kunnen en wat er allemaal in mij gebeurd)…en plannen kwam bij mij laat op gang. Eenmaal op gang was ik blij dat ik normaal was en daarop gestort en goed in geworden. Nu? Nu mag er een gulden middenweg zijn.
Of ik ADHD heb? Of Borderline? Of Manisch depressief? Of welke psychiatrische stoornis dan ook…? Nope… Ik hoef niet meer voorzichtig te doen…uit angst te worden afgewezen. Ik ben wie ik ben…soms heel open en duidelijk en aanwezig. Soms bedachtzaam, in alle rust, overdenkend.
Ik geloof dat iedereen dat heeft. Allerlei verschillende zwaktes en sterktes in verschillende periodes met verschillende mensen. Geef jezelf de ruimte te zijn wie je bent in allerlei verschillende omstandigheden en met een diversiteit aan mensen/geliefden om je heen 🙏🏻
Spontane reflex: Inderdaad, je krijgt de pet niet uitgezet.
Wat mooi dat je, je zo kan en durft bloot te geven.
Ik ervaar in gezelschap vaak een overload gevoel. Teveel impulsen waardoor ik moet vragen 1 tegelijk. Anders kan ik de kwaliteit van aandacht die ik wil geven niet leveren en ik voel me out of control. Of ik trek me terug, in mezelf of echt fysiek.
En het gaat in je slaap door & door ,,,, slapen doe je maar kort want je wilt al je antwoorden en oplossingen kwijt !
Er komt geen eind aan. Maar …. ik zou het voor geen goud willen missen, ik ben dankbaar dat ik het heb.
Allemachtig, had ik maar geweten dat er MEER mensen zó leven, dan had het gepuzzel met mezelf een makkelijkere opgave geweest…Dank.
Prachtig, ik ben niet alleen.
Jeetje… en nu?