Dit stukje zou wel eens het eerste uit een serie kunnen worden. Het gaat over aardig zijn. Ik had al eens geschreven dat het antwoord geven op een vraag eigenaardig wordt gevonden (zie: Hoe gaat het?). In zekere zin geldt dit ook voor “aardig zijn”.
Dat klinkt alvast helemaal niet aardig, dus laat ik even de tijd nemen om uit te leggen wat ik hiermee bedoel. Want over het algemeen zijn mensen toch best wel aardig, hier in Nederland? In winkels word je meestal vrolijk toegezongen “anders nog ieeets?” “Fijne dahaaag!” De treinconducteur maakt leuke praatjes, goedemorgen, middag, avond, en we helpen verdwaalde toeristen graag op weg. Mijn buren zijn ook altijd heel aardig.
Als ik er even over nadenk ben ik in mijn leven ook niet zo heel veel mensen tegengekomen die echt niet aardig waren. Humeurig en wat stil misschien, en genoeg mensen die ik niet zo mocht, maar fundamenteel onaardig, dat valt reuze mee. Zo lijkt het.
De helft van die aardige mensen veranderen in levensgevaarlijke maniakken zodra ze in een auto stappen. Scheidsrechters durven nog slechts met dubbele lijfwachtbewaking een wedstrijdje van onder de 12 te fluiten. Met een mening geven op sociale media vraag je om doodsbedreigingen aan de hele familie. Alleen geld is heilig. De halve wereld is zwaar beledigd door een grap of opmerking. Rond Sinterklaastijd durf ik al geen zwarte koffie meer te drinken. Niet zo aardig allemaal.
Dit gedrag is misschien niet fijn, maar wel normaal. Voorrang geven als het niet nodig is, waardering voor een sportieve tegenstander, iemand online gelijk geven, niet altijd zoveel mogelijk winst willen maken, lachen om jezelf en het allemaal niet altijd zo heel serieus te nemen, aardig zijn dus, is eigenaardig.
Ik zal een volgende keer iets schrijven over hoe “aardig zijn” een succesvolle carrière in de weg staat. Je wordt niet serieus genomen.
Hier gaat het me nu om een realisatie die ik had en graag wil staven (al dan niet serieus) met jullie, geachte lezers.
Begin deze maand had ik de eer en waar genoegen te mogen spreken op het eerste symposium van Stichting Hoogbegaafd!: Hoogbegaafd van jong tot oud: een leven lang in ontwikkeling. Wat een leuke middag was dat. Het was vol, er was een goede sfeer, leuke sprekers, en ik heb veel leuke en boeiende gesprekken gehad. Vooral met mensen die, net als ik, nog niet zo heel lang betrokken zijn bij de hoogbegaafden om ons heen, en het zo fijn vinden om bij elkaar te komen en “soortgenoten” te vinden. Iedereen vertelt me, en dat is ook mijn eigen ervaring, dat het zo makkelijk is om contacten te leggen, sociaal te kunnen praten, begrepen te worden en jezelf te kunnen zijn als we onder elkaar zijn. Waarom is dat zo? Je voelt hem denk ik al aan komen.
Ik was een tijdje geleden zelf tot de conclusie gekomen dat wij hoogbegaafden beter luisteren, en dat het daarom voor mij ook makkelijker is om iets te vertellen. Tot zekere hoogte geloof ik dat nog steeds, al heb ik inmiddels ook genoeg hoogbegaafden ontmoet die toch voornamelijk zelf aan het woord willen zijn, soms uit nervositeit, soms omdat ze het denk ik niet in de gaten hebben. Prima natuurlijk, het blijven bijna altijd leuke gesprekken, maar mijn theorie gaat dus niet helemaal op.
Op het symposium sprak ik iemand die vond dat het unieke aan hoogbegaafden is dat we iets sprankelends in onze ogen hebben – waar ik het tijdens mijn praatje ook over had – en dat we elkaar daar onbewust ook in herkennen. Zij had zeker sprankelende ogen en dat maakte het inderdaad makkelijk voor mij om in gesprek te gaan. Ook daar zit wel wat in. Ik merk dat er inderdaad vaak overeenkomsten zijn in onze non-verbale communicatie en dat ik dit steeds beter op kan pikken.
Maar, en hier komt ‘ie, het feit dat de contacten tussen hoogbegaafden zo fijn zijn komt natuurlijk doordat we allemaal heel aardig zijn! Hoogbegaafden zijn aardige mensen! Dat lijkt me nu een leuke definitie waarmee we de wereld kunnen veroveren. Denk er maar eens over na, vooral wat betreft de hoogbegaafden die je alleen oppervlakkig kent, en of die gespeeld aardig zijn, of van nature aardig. Ik geloof het laatste en als dat niet zo is, dan roep ik ons nu allemaal op om te zorgen dat dat zo zal zijn.
Hoogbegaafden zijn aardig. Daar kan ik wel wat mee.
Wat een interessant stuk Martin, dit is precies waar ik vaak over peins. Hoe het komt dat ik gewoon aardig en behulpzaam en supporting en geïnteresseerd denk te zijn, maar ontvangen wordt als kritisch en bedreigend. Waar zit ‘m dat toch in?
Jazeker, ook ik ben heel graag aardig!