Als je aan een hoogbegaafd persoon vraagt:
Hoe voel(de) jij je ten opzichte van anderen?
zal waarschijnlijk de overweldigende meerderheid antwoorden:
Anders.
Dit ‘zich anders voelen’ zorgt er bij veel hoogbegaafde kinderen (en tevens volwassenen) voor dat ze zich (soms) eenzaam en onbegrepen voelen; ze missen ergens een connectie of aansluiting met anderen. Het komt ook regelmatig voor dat, doordat ze zich ‘anders dan de rest’ voelen, ze aan zichzelf gaan twijfelen en gaan denken: ‘Ben ìk dan degene die dom of gek is ¿’ (of iets dergelijks). Daarom zijn zogenoemde ‘peers’, zeker voor kinderen in ontwikkeling, zo belangrijk.
Mijn columns schrijf ik vanuit mijn eigen belevingswereld en ik besef terdege dat je geen enkel uniek mens over één kam kan èn mag scheren. Er zijn er echter velen die zichzelf in mijn, soms algemeen gestelde, verhalen herkennen.
Het gegeven dat naar alle waarschijnlijkheid het leeuwendeel van de hoogbegaafden tevens hoogsensitief is, maakt ook dat ze zich meestal goed kunnen inleven in anderen.
Echter, juist daarin schuilt ook het gevaar dat ze overprikkeld worden omdat ze vaak te véél (non-verbale) informatie tot zich nemen van anderen en daarom ook ‘tijd voor zichzelf’ nodig hebben om daar weer van te herstellen.
Kinderen spiegelen zich aan hun omgeving, willen er nog graag ‘bij horen’ en hebben in de meeste gevallen nog niet de “geestelijke kracht” om voor (lees wellicht ‘achter’) zichzelf te gaan staan. Volwassenen worden geacht dit wel te kunnen.
Ikzelf ben de laatste jaren vooral sterker geworden door meer voor mijn eigen welzijn te kiezen, wat zeker niet gelijk staat aan dat ik niet om anderen geef.
De sociale verplichting dat je regelmatig aan anderen moet vragen ‘hoe vergaat het je?’ is dan ook iets wat ik nooit goed heb begrepen (of onder de knie gekregen). Want vanuit mijn beleving werkt het anders: mijn deur/schouder/oor staat altijd open en als je wat kwijt wilt mag je me dat te allen tijde vertellen. Móet ik anderen bellen om plichtmatig te vragen ‘hoe het gaat’? Dat doet voor mij de oprechte (en spontane) waarde geweld aan. En stoor ik je dan niet juist?? Dat ik niet bel staat zéker niet gelijk aan dat het me ‘niet interesseert’ noch dat ik ‘niet meeleef’. Bovendien houd ik ook nog eens niet van bellen; er zijn tegenwoordig genoeg andere, minder invasieve, communicatiemiddelen.
Mijn hoogsensitiviteit zorgt er vaak juist voor dat ik me te véél inleef en te véél aanvoel en daarom kies ik bewust voor veel rust en afzondering, wat weer niét gelijk staat aan dat ik a-sociaal ben. Helaas wordt dit door sommigen wel zo opgevat en dat vind ik jammer en zonde, maar… dat (egocentrische?) idee zit in hún beleving en niet in de mijne; in mijn beleving sta ik altijd voor ze klaar.
Is er echt een werkzame middenweg, vraag ik me af
Persoonlijk heb ik me gelukkig zelden meer eenzaam gevoeld in mijn volwassen leven, want ik ben graag alleen om mezelf te beschermen tegen overprikkeling.
Maar is “eenzaamheid” dan de prijs van het ‘gewoon jezelf (en gelukkig) willen zijn’? Een niet te vermijden gevolg van ‘je eigen weg kiezen’? Omdat anderen simpelweg vinden dat je behoort te voldoen aan alle sociale verplichtingen en het gewoonweg niet accepteren dat jouw manier van voelen en communiceren ánders is dan “de standaard”?
Waarom kunnen we elkaar niet gewoon waarderen voor wie we zijn?
Our culture has accepted two huge lies. The first is that if you disagree with someone’s lifestyle, you must fear or hate them. The second is that to love someone means you agree with everything they believe or do. Both are nonsense.
You don’t have to compromise convictions to be compassionate.
Rick Warren
Heel mooi, hoe eenzaam is eenzaam? Laten we dat ook respecteren.
Alicia,
!
!!
Zeer zelfgelijkend herkenbaar, qua
o.a. rekening willen houden met of het uitkomt voor de ander, echter ik spreek/telefoneer/bel juist veel liever dan schrijvend; denk idd ook zonder feitelijk contact, zeer geregeld HSP-achtig aan de ander. Werd ondanks supper- sociale kant ‘verplicht’ Asperger “getest”
…(later) …(meer) …
MvgJBT
Ja super herkenbaar! Ging laatst naar een bbq in eerste instantie dacht ik leuk! Maar toen er eten op tafel kwam kwamen ook de vliegen kon daar niet tegen ook hoe mensen daarmee omgaan eten open laten staan poepvliegen erop nee kon niet eten raakte helemaal geirriteerd. Ben toen maar snel naar de woonkamer gegaan waar ik rust had en me niet hoefde te ergeren aan alles.
Bellen doe ik nooit mensen praten teveel onzin! Liever een bericht.
Ben vaak alleen daar kan ik van genieten rust alleen met mn eigen gedachte.
Als je weet dat je “anders” bent, dan vind ik het een beetje arrogant om er maar vanuit te gaan dat een ander dat moet snappen. Jij snapt zelf toch ook bepaalde algemeen aangenomen omgangsvormen niet? Plus je vind het vervelend als men verwacht dat je je toch zo gedraagt.
Als het om mensen gaat die je dierbaar zijn, kun je toch gewoon uitleggen hoe dingen voor jou werken en hoe dat eruitziet in de praktijk? Dat lijkt mij een respectvol en sociaal gegeven. Zo kunnen mensen jouw omgangstaal begrijpen.
Als sommige mensen dan nog steeds willen dat je je conformeert, tja, dan liggen jullie elkaar wellicht niet zo. Dat is jammer.
Ik denk dat eenzaamheid ontstaat door eenzijdig naar je situatie te kijken en je daarnaar te gedragen zonder jouw “andere” gedrag te vertalen naar je naasten.
Mensen die van je houden, zullen je taal willen leren begrijpen.
Als jij hen lief hebt, zou het niet een grote moeite hoeven zijn om ze in te lichten.
Waarschijnlijk ben jij niet hoogbegaafd…
Reactie van het beheer: houd jij het dan ook een beetje beschaafd, Rolf?
Ik vind dit in één woord prachtig.
Ik voel elk woord en vind het ontroerend. Dank.
Het zou ook kunnen dat je veel meer wilt weten van andere mensen, maar dat dat niet is wat zij willen.
En dan ben je anders, val je er buiten.
Alsof je een andere bril op hebt.
Jij ziet aankomend op een rotonde dat er geen ander verkeer aankomt en je niet hoeft te stoppen.
Anderen stoppen voor de rotonde en gaan dan kijken. Ergerlijk? Of begrijpelijk?
De reactie van Giegie vind zeer treffend en herkenbaar. Momenteel (sinds een 1/2 jaar) de juiste coaching en begin ‘los’ te komen. Gelukkig val ik niet overal buiten en kan steeds meer mijzelf weer zijn. Contacten met een aantal oude vrienden is daardoor wel minder, maar is dat erg? Nee, ze mogen (graag zelfs) wennen aan mijn veranderende gedrag (meer autonoom) en laat mij er niet meer door afremmen. Dat heb ik lang genoeg gedaan., zodat ik nu steeds meer kan gaan bloeien als die bloem boven het artikel. Is wennen, maar voelt heel goed.