Ik wil dus altijd alles uitleggen. Dat is een tic, denk ik. Te vaak, en te veel, wil ik het uitleggen. En ik vraag mezelf af waarom nou eigenlijk. Hangt het samen met hoogbegaafdheidskenmerken? Of is het zomaar een tic?

Waarom wil ik aan de cassière vertellen dat de barcode daar op de zijkant van het pak staat? Of aan de tegemoetkomende fietser dan het fietspad weliswaar afgesloten lijkt, maar dat je er gewoon langs kunt? Ik bedoel er verder niks mee, ik wil alleen maar helpen. Net zoals ik zelf geholpen wil worden door iemand die me waarschuwt dat ik een veeg op mijn gezicht heb. (Dat laatste is ook zoiets: zeg je het of zeg je het niet? Je wilt de ander niet in verlegenheid brengen, maar… hoe stom voel je je als je er later achterkomt dat je shirt binnenstebuiten zit en niemand er iets van heeft gezegd?!)

Maar goed, dat is eigenlijk nog niet eens zozeer uitleggen, dat is meer ‘ergens op wijzen’ of zo. En daar kunnen ook al veel mensen niet tegen, merk ik.

Uitleggen is nog veel erger. Als ik niet de juiste toon pak, of de signalen niet goed interpreteer van hoeveel iemand weet, kan het helemaal fout gaan. Nietsvermoedend ben ik dan uitgebreid een vraag aan het beantwoorden, of iets aan het toelichten, terwijl ik niet genoeg heb nagedacht over of dat wel zo handig is. En waarom ik dat nou eigenlijk wil, en wat ik ermee denk te bereiken.

Laatst sta ik op de markt aan een vreemde van alles uit te leggen over een kaki. Hij vroeg erom hoor, letterlijk. Aan de marktkoopman. Die geen antwoord had. Dus gaf ik het maar. De vreemde (leuke gozer, dat wel ;-)) was helemaal happy en kocht ze gelijk, de marktkoopman was blij dat hij hulp kreeg. Kijk, daar doe ik het voor. Win-win-win. Maar soms is het minder duidelijk. En valt me op dat ik hoe-dan-ook alles wil toelichten en uitleggen. Want stel je toch voor dat iemand niet het hele plaatje ziet!

Ik wandel bijvoorbeeld in gedachten, en ga vervolgens mijn eigen gedachten uitleggen aan een virtuele toehoorder. Ik reageer op een blog en moet dan meteen mijn hele mening toelichten. Ik beantwoord een vraag en moet dan toelichten waarom ik denk dat dat het antwoord is. Wat ben ik aan het doen? Mijn eigen gedachtegang aan het controleren, welk pad ik bewandeld heb in m’n analyse, of ik ergens een fout heb gemaakt of iets over het hoofd heb gezien? Alles even aan het nalopen ter bevestiging? Of me aan het verontschuldigen, dat er echt wel een goede reden is voor mijn mening, dat iedereen me wel goed begrijpt, dat ik niet om de verkeerde reden gedisliked word?

Deels komt het dus voort uit mijn behoefte om het goed te doen; alles moet juist zijn. Dat ligt denk ik dicht bij die hang naar rechtvaardigheid, die vaak terugkomt in de kenmerken van hoogbegaafdheid. En – onterecht, en dus onjuist 🙁 – ga ik er vaak vanuit dat iemand anders dat ook belangrijk vindt. Terwijl niet iedereen zit te wachten op de-snelste-manier, de-beste-oplossing, de-interessante-feiten, of hoe-het-zo-gekomen-is.

Kennelijk denk ik dat ik iemand blij maak met iets waar ik zèlf altijd blij van word. Weten hoe het zit. Iets onder de knie hebben. Een mening delen. Eén of ander resultaat behalen. En ik vind het fijn als ik daarbij kan helpen. Want daar word ik zelf weer blij van, van helpen.

Dat moet ik goed onthouden. Uitleggen doe ik uiteindelijk voor mezelf. Omdat ik het zelf fijn vind. En dan is het handig om eerst even te checken of je niet meer kwaad dan goed doet. Want dat is nooit de bedoeling geweest.

En waarom ben ik nou op zoek naar de link met hoogbegaafdheid? Zo werkt mijn brein nou eenmaal, ik wil overal een verklaring voor. En tja, heel eerlijk, ik heb liever een Rainforest Mind, dan dat ik gewoon een nare bitch ben…

Heb ik het een beetje goed uitgelegd? 😉

Oeps… 😀

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

© Tekst “Anoniem” (naam bekend bij de redactie) | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van Epicart | Stichting Hoogbegaafd!