Daar zit je dan als kind, weer verloren en zielsalleen in de klas. Weer een jaar zonder uitdaging en zonder de juiste prikkels. Atijd weer de vreemde eend in de bijt. Je klasgenootjes zien en merken dat je anders bent, anders denkt, waardoor je eigenlijk geen vrienden hebt. Je maakt hersenloos je verplichte taken; je luistert naar wat de meester of juf vertelt, doch drijven je gedachtes weg.
Je bent een roepende in de woestijn, school brengt geen vreugde, iets leren doe je niet zozeer. De verveling en het gebrek aan uitdaging zorgen dat het je steeds meer tijd en moeite kost om bij de les te blijven en de taken op tijd af te maken. Dit wordt dan geïnterpreteerd alsof je moeite hebt met de aangeboden stof. Wanneer dit ter sprake komt, doe je nog een poging om te laten zien dat juist het andere uiterste het geval is: je gaat te snel werken waardoor je onnodige fouten maakt. En wederom wordt dat uitgelegd alsof het allemaal nog best lastig voor je is.
Keer op keer krijgt je zelfvertrouwen een knauw. De faalangst en de druk blijven alsmaar groeien.
Je probeert zelf een uitdaging te vinden omdat je niet wordt gehoord. Boeken lezen in de klas, het liefst zo veel mogelijk. Dan lees je op een gegeven moment 130 stuks in een schooljaar in de klas. De boeken zijn een mooie uitvlucht, ver weg van het schoolse keurslijf waarin je niet past.
Andere pientere klasgenoten floreren en halen alleen maar tienen en goede citoscores.
De vraag die jij jezelf blijft stellen:
Ben ik dan toch echt zo dom? Waarom ga ik niet toch proberen om mijn best te doen?
Maar je best doen voor iets wat je eigenlijk al in de essentie beheerst, werkt niet voor mij. Dat parkeer ik in een van de bovenkamertjes met het label
ken ik al, next please!
Dan komen de gevreeste Cito Entree- en Eindtoets. Je denkt: dit is mijn kans om te laten zien wat ik waard ben en wat ik weet. Maar door brute omstandigheden komt het er niet uit (543). Smekend om clementie bij de meester voor een vwo advies, krijg je weer keihard een deksel op je neus. Je droom om dokter te worden gaat in rook op. Want zie je wel: je bent niet goed genoeg.
Havo/vwo wordt het advies, nadat ook het voortgezet onderwijs je weigert toe te laten tot het vwo. In de tweede wordt er nog iets van een IQ-test afgenomen door de mentor (hoe raar is dat) en wordt jou toegefluisterd dat je extreem hoog scoort, maar dat je dat vooral niet verder moet vertellen.
Dit ben ik en dit zijn mijn kinderen
Jaren van niet leren leren maakten mijn hersenen lui, mijn faalangst groot, mijn eigenwaarde laag. Uiteindelijk, na 6 jaar de havo gedaan te hebben zonder ooit geblokt te hebben voor een examen, heeft mijn diploma voor mij geen waarde.
Inmiddels ben ik al heel wat jaren verder. Verder dan mijn havo ben ik niet gekomen. Het onderwijs is in huidige vorm niet werkbaar voor mij.
De grootste grap van alles is, dat nu mijn kinderen tegen hetzelfde aan dreigen te lopen en zij ook nog steeds niet worden gezien, noch gehoord. Zij zijn een evenbeeld van mij. Hun roep om hulp verstomt in de herrie van hun frustraties.
En nu pas, nu ik bijna 30 ben, een onbegonnen gevecht strijdend voor erkenning van mijn kinderen, zelf het wiel uitvindend, weet ik het. Ik ben hoogbegaafd en dat is geen pretje.
Mooi verhaal!
En so true…
Heel mooi en (deels) herkenbaar geschreven.