In analyseren zijn hoogbegaafden erg goed. Maar waar houdt dat op? Bij de zelfanalyse, of ook dáár niet? En wanneer gaat gezonde zelfreflectie over in het jezelf te véél belasten, door bijvoorbeeld te veel twijfelstress of (niet productief) schuldgevoel?
Door hun sensitiviteit zullen hoogbegaafden zich waarschijnlijk dingen sneller aantrekken en zullen ze de fout te vaak eerder bij zichzelf zoeken dan bij een ander, met name in de meer persoonlijke situaties of relaties.
In veel van deze situaties zal ik ook eerst naar mezelf kijken. Was het mijn schuld? Doe ik het wel goed? Is er iets aan te doen? Moet het anders? Kan het beter? Is open communiceren de oplossing? Doe ik de ander kwaad? Wat voel ik daar zelf bij? Enzovoorts.
Toch moet je op zo’n moment ook beseffen dat de kans groot is dat die ander er veel minder wakker van ligt dan jij… Waar en wanneer houdt dat schuldgevoel of die twijfel dan op?
Nu las ik laatst een interessant artikel (Wat is het verschil tussen verantwoordelijkheid en schuldgevoel?). Dat was een verhelderend stuk.
Ik kan nu tegen mezelf zeggen:
Ik heb er alles aan gedaan wat binnen mijn bereik lag om verbetering in de situatie te brengen. Ik neem daar ook mijn verantwoordelijkheid voor en ik accepteer de consequenties.
En:
Nu is het tijd voor de ander om óók zijn/haar verantwoordelijkheid te nemen en de consequenties te dragen.
Het is niet mijn taak om óók hun consequenties met me mee te dragen
Hoe rot ik dat misschien ook voor ze vind.
Zelfreflectie is een mooi, gezond, nodig en leerzaam proces, echter vaak ook pijnlijk. Ik zie mijn eigen tekortkomingen maar ook mijn authenticiteit en ik heb door mijn openheid in ieder geval ‘geen lijken in de kast’, geen ‘donkere gaten in m’n ziel’ en dat zie ik persoonlijk als een groot goed.
5 things to quit right now:
Overthinking
Fearing change
Living in the past
Putting yourself down
Trying to please everyone
Alicia, heel mooi kort en bondig verwoord. Kan haast geen toeval zijn dat dit vandaag op mijn pad komt.