Kritisch is een negatief woord. Althans, het woord wordt vaak gebruikt met een negatieve lading. Om iets negatiefs aan te duiden. Ook het woord wereldverbeteraar heeft een licht cynische klank, alsof het iets onwenselijks is. Maar waarom?
Stel dat we alles maar over onszelf heen laten komen. En over een ander heen laten komen. Zonder in te grijpen, iemand te helpen, een poging te doen om iets te veranderen. Dat klinkt ook niet goed, toch? Tenzij alles al perfect is en iedereen gelukkig is… Maar er zijn genoeg situaties waarvoor een beter alternatief te bedenken is. En na te streven is. Dat is misschien niet voor iedereen logisch, maar voor mij wel.
Arrogant of bezorgd?
Ben ik dan zo’n veeleisende, perfectionistische, verwende, elitaire, arrogante wijsneus, die alles en iedereen afkraakt? Nou nee, voor mijn eigen gevoel is het iets heel anders. Het is meer: zorg. Bezorgdheid. Empathie. Meeleven. Behulpzaamheid. Verantwoordelijkheidsgevoel. En schuldgevoel.
Positieve, fijne dingen, daar krijg ik energie van. Blijdschap. Dankbaarheid. Van een ander en van mezelf. Negatieve dingen, daar krijg ik een ander soort energie van. Meer een urge to make it right. Zo van: “Indien mogelijk, corrigeren!” Ombuigen naar positief, naar fijn, naar een tevreden mens. Ik weet, het leven is niet zonder lijden, zonder pijn. Genoeg goeroes om je uit te leggen dat je ook het negatieve moet accepteren, omarmen. Maar wat als het nou niet nodig is? Als het ook anders kan? Waarom zou je het dan niet proberen béter te maken? Verbeteren is toch leuk?
Leuker
Je kunt dan aandragen dat je niet altijd in control moet willen zijn. Daar ben ik het helemaal mee eens. Sommige dingen gaan zoals ze gaan, en daar moet je gewoon vrede mee hebben, voor je innerlijke rust en vrede. Maar er zijn zeker ook dingen waar je niet van weg moet kijken, niet lijdzaam als last moet dragen, niet gewoon je schouders over moet ophalen. Als er een oplossing mogelijk is, waarom zou je daar dan niet achteraan gaan? Daar krijg ik nog energie van ook, van problemen oplossen! Het leven nog leuker maken!
Oeps!
En dan komt het: ineens krijg ik dan zelf het stempel ‘negatief’. Volgens sommigen. Want als je iets wilt corrigeren, verhelpen of beter maken, ben je kritisch. En dat is negatief. Waarom? Ik probeer het te begrijpen… Zijn ze bang voor verandering? Denken ze dat een verbetering een waardeoordeel over het verleden inhoudt? Voelen ze zich schuldig dat ze het zelf niet eerder hebben opgelost? Voelen ze zich minder omdat ze die drang niet hebben? Waarom zijn ze nou zo boos? Oké, het schijnt zo te zijn dat de weerstand die je oproept, voortkomt uit het ego van de ander. Maar wat schiet ik daarmee op? Wat kan ik daaraan veranderen? Ik ben soms gewoon naïef misschien, of als een bordercollie die een schaap ziet afdwalen en daar achteraan gaat, meer niet, ik bedoel er niets mee…
Ik ben er inmiddels een beetje aan gewend, dus ik probeer heel aardig en voorkomend te zijn, voorzichtig, en duidelijk te maken dat ik me niet boven een ander voel staan. Dat ik ook fouten maak en twijfels heb. Dat ik alleen maar graag wil helpen. Dat anderen zo goed bezig zijn. Maar dat helpt lang niet altijd. Het lijkt soms zelfs erger te worden.
Bij jezelf beginnen dan maar…
Het is echt een kunst denk ik, die ik (nog) niet beheers: iets verbeteren zonder negatief over te komen. Kritisch is al heel gauw tè kritisch. Een constructieve kritische blik met een vriendelijke ondertoon roept wantrouwen op. Een wereldverbeteraar roept ergernis op.
Voorlopig richt ik me daarom maar op het verbeteren van mezelf. En ik oefen daarbij om de kritische blik duidelijk constructief te laten zijn. En die aan te vullen met waardering. En overal een positieve draai aan te geven. In een zelfhulpblog. Schouderklopje voor mezelf. 😀
Hoe zou jij het aanpakken? Herken je je in de verguisde wereldverbeteraar? Of erger je je misschien aan vriendelijke kritiek?
P.S. Voor bedrijven is kritiek eigenlijk heel belangrijk. Een mooie samenvatting lees je in het artikel van Jeroen van de Sanden: Waarom kritiek krijgen fantastisch is.
Sta je open voor feedback van mijn kant? 🙃
Zo ja, lees dan verder 🙂
‘Verbeteren is toch leuk?’
Oh jee.
🙈
Je zou maar zo’n vader of moeder hebben 😬
Goed, ik begrijp dat je moeite hebt met de kritiek op jouw kritiek.
Dit raakt jou in je ego of je bent zelf sterk onder de impressie dat wat jij aandraagt, iets is waar men veel in het voordeel van henzelf of de mensheid aan kan hebben vanuit jou gezien.
Ik weet niet concreet genoeg nu waar dit over gaat, dus dat maakt het wat lastig.
Ik ga je ongevraagd advies geven: breng jouw KIJK vanuit de ik-boodschap bij mensen – en wat dacht je van feedback i.p.v. kritiek. Vraag ze, wat dat laatste aangaat, tenzij het je rol is, of ze er voor open staan.
Wie ben jij om te zeggen hoe mensen hun eigen leven leven? Sommige (???) mensen willen op een bepaalde manier leven, een manier waar jij mogelijk je niet echt in kan leven, blijven ze soms ook goed mee in hun fase 1 (Dabrowski).
Dus hierbij namens mij: blijf gerust kritiek geven, waar dat vanuit jou passend lijkt. Echter: hoe men daarop reageert, dat is van de ander. Wees verongelijkt of verward all you want, maar wat wil je? Erkenning? Dat is niet vrij geven van goedbedoeld advies. Er is niet om gevraagd.
Als je mijn feedback stom vindt, ok 🤷
Maakt me niet uit persoonlijk.
Ik laat mensen persoonlijk graag onderhand hun eigen lessen leren, als ook ik mijn eigen lessen te leren heb, het is nl ook wel een beetje een actie voortkomende uit een soort patroon is my wild guess, mogelijk vanuit parentificatie als kind.
…Maakte jij vroeger ook het huiswerk van de ander? 😆 (Ik niet hoor, maar kreeg de associatie bij wat je hier zo verteld)
Je praat tegen mensen alsof je hun ouder of baas bent?
Wees dan iig de ouder waar ze (zelf) naar toe durven en willen komen voor advies en niet de type kritische ouder waar men tegen wil rebelleren? #Nee #Autonomie
Of wordt ombudsman of iets waar je je ei in kwijt kan 🤔
Inderdaad, begin bij jezelf en voor jezelf. Als het gedrag van anderen ten aanzien van jouzelf problemen oplevert, dan mag en moet je er altijd wat van zeggen.
‘Net’ als wat die mensen doen.
Ik hoop voor jou en de ander gewoon op volwassen manier.
Goed, ik weet dus niet preciess waar het om gaat, dus ik was hier even in de rondte aan het praten.
Ten aanzien van het verbeteren of de evolutie van de wereld: dit is een proces.
Een proces waar heel veel verschillende deeltjes een rol in spelen.
“Doe gewoon even dit”, dat gaat hem geregeld niet om vele redenen worden. We hebben te maken sowieso met mensen en al hun vele menselijkheden en geen robots.
Waar kan je je energie het meest effectief insteken?
Wat een harde feedback. Jammer dat je het negatieve benadrukt en je mijn waarden een beetje belachelijk maakt. Ik ben het wel gewend, dus ik kan het best incasseren. En ik wil je in ieder geval bedanken voor de moeite die je genomen hebt om je mening terug te koppelen. Daar sta ik altijd voor open, want ik leer graag. En je staat niet alleen in je mening, zoals je de spot drijft met mijn uitspraak dat ik er plezier in heb om te verbeteren – wat me inderdaad pijn doet. Dat is precies wat het moeilijk voor mij maakt om een plek te vinden waar ik wel mezelf kan zijn.
De situatie waarnaar ik refereer betreft die van beroepsuitoefening. Mijn verwachting is dat we allemaal dezelfde doelstelling hebben: zo goed mogelijk waar leveren voor het geld dat we betaald krijgen. Vernieuwen, verbeteren, innoveren, samenwerken, leren, kennisdelen, openstaan voor veranderingen, allemaal voor mij logische onderdelen daarvan, die meestal ook letterlijk zo gevraagd worden. Maar dat – zo probeer ik uit te leggen in mijn relaas – is kennelijk een onrealistische verwachting van mij, want ik roep daarmee irritatie op. Het ‘gevraagde’ blijkt helemaal niet zo gewenst. Sterker nog, enthousiast door mij opgeworpen ideeën worden totaal verkeerd begrepen en als ‘te kritisch’ opgevat. En daar heeft mijn kennelijke eenrichtingsbrein moeite mee. Ik raak gedesillusioneerd en onzeker van alle negatieve feedback, terwijl ik zelf niet gezien, gehoord of begrepen word. Maar we moesten toch zo nodig vooruit? Of moeten we rustig aan doen? Dat vraagt om continu heel veel aanpassing van mijn kant. En ja, inderdaad, een beetje erkenning zou me goed doen. Iets waar ieder mens op z’n tijd behoefte aan heeft, denk ik?
Terecht noem je het fenomeen feedback in plaats van kritiek. Ik geef geen kritiek, en al helemaal geen ongevraagd advies; ik geef aan, goedbedoeld, hoe ik het zie, wat er allemaal mogelijk is, en dat wordt al gauw als bedreigend ervaren, daar gaat mijn hartzeer nou juist over.
En inderdaad zoek ik – als ik klaar ben met de damage control bij mezelf – een plek waar ik mijn energie effectief kan inzetten: je slaat de spijker op z’n kop.
Bedankt voor jouw response.
Zoals ik aangaf, had ik dus niet een voldoende duidelijk idee van wat het precies betrof.
Je hebt het nu wat verder toegelicht, dankjewel daarvoor, maar ik weet op dit moment nog steeds niet wat het zoal nou concreet is wát je dan kan zeggen.
Wat ik wel zie is dat jij een verwachting hebt, die je ook denkt nu dat mogelijk onrealistisch is, nl dat iedereen op dezelfde manier als jij erin staat en ook omdat deze onderdelen vaak letterlijk zo ook gevraagd worden.
Ja, dat kan om vele redenen (bijv. mensen hebben andere interesses en prioriteiten dan jij etc) niet door iedereen zo belangrijk gevonden worden, naast het stukje communicatie zelf (wat een interactie is en niet alleen uit element ‘jij’ bestaat. Als iemand overal ‘poep’ op zegt, kan je communicatie guru zijn, maar dan blijft het antwoord goed mogelijk gewoon ‘poep’) en misschien willen ze of de persoon die het betreft jou gewoon niet hebben meedoen, maakt het helemaal niet uit wat je zegt.
Voor het geval je me met dat laatste hard vindt overkomen: deze keuze zegt vooral wat over de ander. Maakt de ander daarmee niet persé ‘fout’ dat jij niet op ze past, wel zou dit wellicht wat anders benaderd kunnen worden, maar niet iedereen heeft capaciteit of vaardigheid of wens dat te doen om ook verschillende redenen.
Erkenning is geen rare behoefte inderdaad, die mag je in eerste instantie ook aan jezelf leren geven, als je je best doet is dat wat je jezelf al erkenning voor mag geven, in ieder geval een beetje een lost battle om die te verwachten of te laten afhangen van andere en bepaalde personen. Je wordt zo ten gevolge waarschijnlijk keer op keer bevestigd in die negatieve omschrijving die je hebt genoemd en de ‘weer afgewezen’.
Ik weet niet of jij, als ook vele HB-ers, wat childhood issues heb ervaren, die jou dit kantje kan (blijven) opsturen, tot je hem doorhebt.
Ik had inderdaad niet de meest enthousiaste reactie maar op jouw manier van zorgen. Nope.
Een wat vergelijkbare manier van zorgen, waar ik hier ogenschijnlijk ook over kon lezen, heb ik ook van één van, en de meest prominente van, mijn ouders, in mijn jeugd meegemaakt.
Dit lijkt zorgzaam, maar is, vanuit mijn realisatie onderhand en ook de GGZ (en blijkbaar ook volgens vrijwel alle pedagogen), niet daadwerkelijk super bevorderlijk.
De ander geeft aan een bepaalde behoefte bij jou te zien* of heeft zelf een bepaalde behoefte en wilt deze vervolgens heel graag invullen, waardoor vanalles bij jezelf overruled wordt.
*) Het lijkt bijna een beetje een Theory Of Mind iets.
En/Of iets anders.
Ja, mijn moeder kan en wilt alles voor me klaarmaken en kopen.
Misschien bedenkt ze al iets voor ik het zelf heb bedacht of over na kunnen denken.
Ik vind het zelf dus wel superleuk om zelf dingen uit te zoeken en leren.
Wat wil ik? Wat past daadwerkelijk voor mij? Vanuit mij ontdekt en beoordeeld?
En ik kan kiezen iets (nu of nooit) niet te willen doen. Daar heeft zij geen flikker mee te maken.
Haar activiteiten zijn haarzelf onderdeel van mijn ik-makende tot innemende. Als volwassenen zet je daar je grenzen voor in, als kind.. umf..
Ik heb al die ‘zorg’ en advies helemaal niet nodig! En zij denkt (of: beweert) maar van wel, ze wilt mij ‘kind’ houden en als bij mij ‘aangeleerde hulpeloosheid’ zo dan komt, zou ze dat naar mijn overtuiging ontzettend fijn vinden. Lekker, die gecreëerde dependency.
Nou, blijkbaar had ze ongelijk, want ik doe het prima zonder haar. Beter zelfs. Leer ook nu pas over iets als ‘emotie regulatie’ enzo, maar het is nog wel even zoeken wat ik nou zelf precies voel hier en daar.
Hoe fijn ook om alles zelf en in je eigen tempo en op je eigen manier uit te mogen vogelen en daadwerkelijk leren en eigen maken.
Is het dat wat zij in gedachten had? Wie weet wel niet. En is dat een slecht ding? Ik denk het niet.
Zij weet ook niet alles en zeker (duidelijk) niet over mijn persoontje.
Had ze nou niet haar ‘hulp’ zo door mijn strot geschoven, dan was het mogelijk een heel ander verhaal geweest.
(Ik kan je aanraden een kerntalenten analyse te doen en zien hoe je scoort op de ‘verschillende soorten’ empathie. En de anderen in je team (?) ook ;))
…. Ik zou trouwens gewoon doorvragen op enige reactie die ik zou krijgen of als we echt niet op dezelfde golflengte kunnen komen, besluiten dat we blijkbaar (nog of nooit) niet zo’n match zijn.
En de energie inderdaad ergens anders besteden.
En is dat beter passend volgt daarbij waarschijnlijk wel wat (zelf of externe) erkenning.
Was trouwens de tweede keer in mijn leven dat iemand mijn reactie ‘hard’ noemt, van wat ik mij kan heugen.
De vorige keer was toen ik bij een man aangaf die met mij op stap wilde, dat hij wel wist dat ik dit dan puur vriendschappelijk zou doen, en dat hij daarop kon besluiten of hij nog wilde.
Vond hij hard.
🤷👍🏼
Ik vroeg hem trouwens nog o.a. daarop wat hij dan de passende bewoording had gevonden en ik concludeerde dat hij graag aan het lijntje gehouden wordt.
Ok. Ga ik niet doen.
Jij ook bedankt voor je toelichting. En we zijn gelukkig nooit te oud om te leren.
Beste,
deze tekst is voor jou en zal mogelijk voor velen niet van nut zijn.
wegens verschillen in IQ, EQ en SQ (soorten bewustzijnsvormen)
Vanuit het diepere bewustzijn gezien :
wat die goeroes er niet bij zeggen als je het negatieve moet omarmen (hun oplossing) is dat ze dan aan hun verantwoording voor de oorzaak van dit lijden op te lossen verzaken. (lijden = een richting van evolutie in persoonlijkheid, een richtingsaanwijzer als het ware)
Ook in het spirituele zijn er ‘gewone doorsneemensen’ , ‘begaafden’ en ‘zwakzinnigen’, wat zich uit in hoeverre ze zich verantwoord gedragen naar anderen toe en of hun acties positief, neutraal of (al dan niet bewust) destructief zijn voor de psyche van de ‘geholpene’.
(de meesten gebruiken het op commerciële basis en trekken daarbij veel probleemgevallen aan … die dan afhankelijk worden van diens hulp wat het omgekeerde is van wat een echte therapeut moet kunnen : de mensen op hun eigen benen zetten zodat ze geen hulp meer nodig hebben, dat is pas écht helpen)
Moet daarbij zeggen dat er wel degelijk zijn die echt kunnen helpen (psyche en lichaam) maar enkel als het in het verlengde ligt van de levenslessen
die een individueel persoon ondergaat.
Bij mensen die bvb atheist/rationeel zijn en dit (meestal terecht, maar niet altijd) als mumbo jumbo zien,
voor hen heeft dat absoluut geen nut en waarde. (omdat de eigen psyche, gedachten, grotendeels de uitkomst bepalen, of je kan het in de rationele taal ook het placebo-effect of selffulfilling prophecy noemen)
Wat je nog niet geleerd hebt is je intenties (die getuigen van een universeel mededogen) te vertalen naar je doelgroep, zodat ze het niet als een ‘aanval’ ervaren.
Net zoals je in de curve van begaafdheid minderbegaafden, middelmatigbegaafden en hoogbegaafden hebt, is dat in de bevolkingsgroepen ook zo naar ‘diepte’ van bewustzijn toe : de grote noemer draait rond de middenmoot.
Elke vorm van mogelijke manipulatie (ook al is ze terecht, maar nog niet doorzien door de andere) komt als ‘gevaarlijk’ over en dient ‘afgestraft’ te worden. (en laten we eerlijk zijn, er zijn veel manipulators in de wereld die voor commerciële doeleinden zo ver mogelijk gaan hierin, daarbij trachtend niet de wet te overtreden en gebruik makend van de mazen van de wet, dus in constante evolutie als kat en muis spel)
Voor mezelf heb ik iets ontwikkeld dat ik de kleurencode noem, wat niets te maken heeft met de waarde van een persoon, maar een voor mij ontbrekend gedeelte in de psychologie die rekening houdt met die dieper bewuste mensen alsook de minder bewuste mensen en hun communicatieve interactie.
Iedere ‘kleur’ van persoon reageert anders, volgens de regenboog (prisma) die van een origineel (realtiteit) meerdere en verschillende spectrums laat zien. (perspectief naar realtiteit toe, allerlei hogere en lagere bewustzijnsvormen)
Van ‘laag’ (rood) naar hoog (violet) (kleuren zijn frequenties van licht).
Dit heeft niets met IQ te maken, maar een hoogbegaafde kan dit in principe beter aanvoelen.
(als rationeel hoogbegaafd, enkel dat gedeelte dan)
Dat ‘voelen’ is een probleem om wetenschappelijk aan te tonen,
als je het hebt over chemische en electrische reacties die aantoonbaar zijn in de hersenen,
heb je slechts een deel van dit gegeven ingevuld.
Dna is slechts een basis, de mens is meer dan alleen de opsomming van zijn materiële componenten. Ik heb een voorkeur voor holistische benadering, omdat de puur wetenschappelijke benadering mij slechts gedeeltelijk kan helpen. (maar de wetenschap is een sterke basis is die niet mag genegeerd worden in elke denkwijze, maar hou er rekening mee dat er verscheidene filosofische strekkingen zijn in de wetenschap zélf, die mede de mogelijke uitkomsten bepalen, alsook beperkenj)
Laatst had ik een sterk hoogbegaafde persoon in onze groep die dit puur rationeel aangaf, de wetenschap houdt zich te veel met ‘richtingen’ bezig, terwijl hij duidelijke overeenkomsten onderling of zelfs discrepanties opmerkte !
(maw : bevestigd of ontkracht sommige huidige stelllingen, paradigma’s)
Hij is in de mogelijkheid de wetenschap verder te ontwikkelen, maar niet in staat normaal te communiceren.
Vandaar de nood aan deze ‘vertalers’ door de vakgebieden heen, inclusief sociale psychologie.
Alles is één geheel, de mens maakt er ‘vakjes’ van zei hij.
(door ons beperkt bewustzijn)
En ik steun die stelling, want ik ervaar hetzelfde op andere gebieden, maar in hemelsnaam aan wie zou je zoiets moeten beginnen uitleggen ?
Slechts enkelen zouden er nut van hebben, de meesten zouden hun rug toekeren.
Vandaar dat zo’n mensen er de voorkeur aan geven dit NIET te melden.
En dat is jammer voor de huidige wetenschap.
Vervolg op kleurencode :
een mens heeft steeds de keuze (en veranwoordelijkheid) om voor ‘goed’ of ‘slecht’ te kiezen.
Dat is ook de reden waarom sommige levenslessen in allerlei vormen blijven terugkomen tot
we de les geleerd hebben.
Dan verdwijnt het probleem als vanzelf, en volgen nieuwe ‘hogere’ lessen, of lessen op een dieper
bewustzijnsniveau.
In de medische wereld is er een soortgelijk voorbeeld, onder psychosomatische ziekten.
Ook is het interessant bij wetenschappelijke testen te zien dat mensen beter worden
door het denken allleen al dat ze ‘geholpen’ zijn.
Positieve gedachten creëren positieve gerichte toekomst, negatieve veroorzaken het omgekeerde, omdat ons
onbewuste deze gedachten zal oppikken in de omgeving en bewust maken, versterken, doorgeven.
Het is dus feitelijk een ‘selectief’ psychisch gebeuren, ongeacht de omstandigheden.
Indien het je verder interesseert, reageer gerust, indien niet
moet ik zeggen dat je tekst zéér herkenbaar is en ik met hetzelfde
probleem zit, waar ik al jaren aan gewerkt heb.
Ik kan mij nu beter uitten, meer aangepast aan diegene voor wie de reactie bedoeld is.
Ik wens je veel succes bij je toekomstige positieve goedbedoelde interacties
om van de wereld een mooiere plaats te maken.
Guy
Inderdaad, die vertaling, daar schort het hem aan. Soms heb ik zelf niet eens in de gaten dat een enkele handeling al als een kritisch signaal ontvangen kan worden. Zoals het oprapen van een blikje op straat of iets dergelijks.
Ik denk dat ik begrijp waar je naar toe wilt met je benadering. Overigens heb ik ook op dat vlak nog wel eens moeite: ik heb de neiging om het beestje bij de naam te noemen als ik denk ‘aan te voelen’ hoe iemand ergens in zit, maar ben dan weer in de war als de ander dat vervolgens glashard ontkent, en daarna handelt zoals ik eigenlijk al dacht. Weer die verwarring of ik nou gek ben. Maar het is goed om me te realiseren dat die golflengte voor iedereen verschilt.
Fijn om te horen dat je aan deze benadering veel hebt en dat je dat hier wilt delen.
En dankjewel; jij ook!