Er zijn meer hoogbegaafden die worstelen met hun hoogbegaafdheid dan ‘men’ zou verwachten. Dat verklaart ook de hoeveelheid hoogbegaafdencoaches die de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten, omdat er een behoefte aan blijkt!
In een ideale wereld zou een hoogbegaafde al op zeer jonge leeftijd (h)erkend worden, voldoende uitgedaagd worden, de ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen in een veilige, gunstig gestemde omgeving, en met name in het geval van “fixed-mindsetters” al vroeg beginnen met het proberen aan te leren van een growth mindset, met daarbij bijvoorbeeld mindfulnesslessen, zodat faalangst en gevoelige tegenslagen minder grip op ze kunnen krijgen.
Helaas leven we niet in een ideale wereld…
Dus wat hebben ze dan nú, als hoogbegaafde volwassenen, nodig om gelukkig te kunnen zijn? Na enige research en wat zelfonderzoek blijkt dat autonomie erg hoog scoort. Hoogbegaafden hebben vooral behoefte aan zelfregie (met of zonder een beetje hulp), onder andere omdat zij vaak moeite hebben met autoriteitsfiguren. Tenzij het iemand is die ze op dat moment als hun ‘meerdere’ erkennen, of op z’n minst iemand is die open staat voor hun creatieve ideeën en oplossingen. Ze hebben veel functieoverstijgende vrijheid, vertrouwen en soms ook aanmoediging nodig om zichzelf ten volste te kunnen ontplooien. Menig hoogbegaafde begint dan ook vroeg of laat (in enige vorm) voor zichzelf of streeft naar een andere vorm van ‘zelfontplooiing’.
Een van de veel voorkomende valkuilen bij het zelfstandig ondernemerschap is echter het zogenoemde impostor syndrome, dus werken aan het zelfvertrouwen, het geloven in en vertrouwen op eigen kunnen is een must!
Een andere must voor de hoogsensitieve hoogbegaafde is het zich minder aantrekken van “wat zouden de buren ervan (kunnen) denken?” Take note: what other people think of you is none of your business!
Ik denk dat, afgezien van het onbegrip van de buitenwereld, hoogbegaafden nog wel het grootste gevecht met zichzelf leveren. Ze hebben meestal hoge normen en waarden waar ze (vinden dat ze) zelf aan moeten voldoen. Denk aan perfectionisme, een (te) hoge lat voor zichzelf, een erg groot verantwoordelijkheidsgevoel en niet goed tegen onrecht kunnen. Daarbij levert het leven als ‘andersdenkenden’ in een “rechte, maar tegelijkertijd ook kromme wereld” regelmatig frustraties en kwetsuren op, die ze moeten zien te rijmen met hun innerlijke belevingswereld.
Het is moeilijk, ik weet het, maar loslaten is een toverwoord!
Let them judge you.
Let them misunderstand you.
Their opinions aren’t your problems.
Stay kind and free in your authenticity.
No matter what they do or say.
Don’t doubt your worth.
Or the beauty of your truth.
Shine & dance & just be you.
Alicia Puik
Het is ooit eens zeer wijs en treffend beschreven onder de titel Letting go takes love, wat mij betreft verplicht leesvoer 😉
het is fijn om jouw stukken te lezen.
ben blij dat mensen zoals jij dit uitwerken, opschrijven…uit typen.