Ik kan het niet, ik kan het écht niet!
Dat is wat ik altijd hoor van mijn uitzonderlijk hoogbegaafde zoon wanneer hij iets moet doen dat hij nog nooit gedaan heeft… Inclusief boze bui of huilbui. En ondanks al onze wijze woorden, adviezen, argumenten, voorbeelden, ‘growth mindset preken’ en eigen successen blíjft hij maar zeggen:
Ik ben zo, dat kan ik niet veranderen!
Overal in huis hangen blaadjes met spreuken als: ‘Ik kan het nóg niet’, ‘oefening baart kunst’, ‘de leerkuil’, de befaamde uitspraak van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ en noem maar op. Een hoogbegaafdencoach, eerst samen doen, zelfvertrouwen-bouwende acties, mindfulness, Fixie en Growie: vrijwel niets mag baten, je komt er gewoon niét doorheen.
Om een voorbeeld te noemen: onze koffiemachine wordt oud en behoeft onderhoud, echter is de prijs van zo’n servicebeurt bij de officiële dealer schrikbarend hoog! Dus heb ik het idee opgevat om het gewoon zèlf te gaan doen, ook al heb ik dat nog nooit eerder gedaan (de machine is toch al dik uit de garantie). Ik heb daarvoor YouTubefilmpjes gekeken, een onderdelenset besteld en de mindset: ‘we gaan ’t gewoon doen!’. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat en mocht ik een probleem tegenkomen, dan los ik dat dan wel weer op. Zoonlief daarentegen schrikt van zulk soort acties van mij want… ‘Wat als??’
Vandaag deed ik weer een nieuwe mindsetbuigpoging:
Zeg… zoonlief… jij weet toch van jezelf dat je erg goed bent in problemen oplossen?
Ja, dat is een talent van mij.
(Hij heeft pas de ‘Zoek je eigen talenten-cursus’ gevolgd.)
>Nou… dan hoef je toch ook nergens bang voor te zijn? Als je ergens aan begint… en je komt een probleem tegen dan kun je dat toch gewoon oplossen?
<Nee, want niet alles kan opgelost worden.
Zucht…
Eerder deze week had ik, vond ik zelf, ook al een zeer goed argument:
Zeg… zoonlief… papa en ik hadden nog nooit eerder zelf een kind op de wereld gezet. We wisten van te voren niet of het zou gaan lukken, of het goed zou gaan en er komen geen gebruiksaanwijzingen of handleidingen mee met kinderen… Als wij nu ook zoals jij hadden gedacht, dan was jij er nooit gekomen!
Daar had hij deze keer niet van terug…
>Het blijft een lastig iets… Leven met angst is niet fijn, faalangst of wat voor soort angst dan ook. Daar kan ik met mijn angststoornis helaas maar al te goed over mee praten. Als ouder zal je altijd proberen om je kind te behoeden voor ’tegenslag’, al hoort het bij het leven.
Maar aan de andere kant denk ik: ach, laat die jongen toch zijn zoals hij nu is, dat komt uiteindelijk (hopelijk…) vanzelf wel goed.
Echter voel ik het zo knagen: Het is zó’n belemmerende mindset en hij ontzegt zichzelf zo veel, inclusief leermomenten, met die denkwijze. Het moet toch mogelijk zijn om zijn mindset om te buigen, op z’n minst een beetje, nu hij nog jong is? Het is tenslotte toch mijn taak als ouder om hem zo goed mogelijk voor te bereiden op ‘het leven’ en een beetje meer growth mindset maakt het leven een stuk makkelijker!
Wie de gouden tip heeft mag het zeggen!
Whether you think you can or think you can’t, you’re right.
Henry Ford
Herkenbaar (ook van niet hoogbegaafden). Waarom hem niet gewoon mee laten helpen met de servicebeurt en als er iets niet lukt samen kijken naar een oplossing? Begint met durven lijkt mij, je vast en zeker geduld genoeg. Succes!
Hoi Alicia, zou je zo veel willen zeggen begrijp je zoon. Je wilt hem zo graag helpen (begrijpelijk) dat jouw ‘mind’ daarop ook gefixeerd raakt. (ik bedoel het goed). Uit ervaring weet ik dat hoe meer nadruk wordt gelegd op dat ik iets ‘op te lossen heb’ anders moet zijn/doen volgens de buitenwereld mijn hoofd op hol slaat er kortsluiting ontstaat en mijn hoofd er niks meer van begrijpt niet meer weet wat te doen. De motivatie is dan niet meer intrinsiek. Ik denk dat het belangrijk is om die interne verbinding te maken. Merk in ieder geval dat dat mij helpt.
Hoi Alicia,
Je wilt helpen, oplossen, alles doen, hoopt dat hij een beetje meer net als jij wordt. Je hebt vast begrepen dat dit volledig over jou gaat en niet over je zoon.
Als jouw kernwaarden kloppen dan begrijp ik dat hij niets van je zal aannemen omdat hij ziet en voelt dat je gedrag compleet tegengesteld is.
Jouw al dan niet bewuste angsten, blokkades en ego staan in de weg om hem volledig te omarmen, inclusief angst. Hij is je spiegel en zuivere coach waar je van mag leren.
Angst is niet slecht. Het is een teken van ontwikkeling, het op een drempel staan waar elke interactie, hoe liefdevol bedoeld, hem verder weg trekt om de drempel over te gaan op zijn eigen manier in zijn eigen tempo.
Hij kiest voor de zachte kracht van keuzes die nu nog goed voor hem voelen, jij voor de harde kracht van doorzetten, blijven zoeken en overtuigen.
Ik wens je veel wijsheid, (zelf)liefde en compassie zonder actie. Er zijn is voldoende.
Ik wens je de moed dat aan te gaan. Hoofd uit, hart aan!
Zijn er misschien onderwerpen, sport of een hobby waar hij erg geïnteresseerd in is? Dan kan het helpen om samen met hem binnen de veilige en voor hem interessante gebieden de uitdaging te zoeken.
Ik begrijp je gevoel om hem te willen leren met de wereld om te kunnen gaan. Het is fijn dat je hem daar bij wilt helpen.
Ik kan mij erg vinden in de reactie van Fia. Open je hart en ga zijn wereld binnen. Dan kun je dichter bij elkaar komen en hem helpen door hem te begrijpen. Dat zal hem kracht geven. Hij mag zijn wie hij is.
Je mag ook eerlijk je bezorgdheid uiten. Als jij eerlijk en kwetsbaar bent, kan hij dat ook zijn. En dan kun je samen stappen zetten. Succes samen! En veel plezier met jullie ontdekkingstocht.
Mvg aan je zoon
MvgJBT