De zon schijnt, de kinderen zijn vrij, de volgepakte auto’s gaan richting verre en minder verre bestemmingen. Er heerst een heerlijk vakantiesfeertje. Eindelijk even tijd voor jezelf en/of het gezin.
Maar.. wat als je al 9 maanden (of langer) niet naar school bent geweest?
Onze oudste zei treffend:
“Ik heb eigenlijk al 9 maanden vrij.. Mijn thuisjuf komt wel, maar toch heb ik vrij weinig te doen. Kinderen weten echt niet wat ze zeggen als ze wel zouden willen ruilen..”
Daar zit hij dan met zijn bijna 12 jaar. Hij heeft vier scholen gehad en de ene na de andere school was een compleet drama. Soms leek het even te werken, maar dat bleek achteraf meer de uitdaging te zijn van de nieuwe omgeving dan de uitdaging in de leerstof en de begripvolle houding van leerkrachten.
Zoals ik in mijn vorige verhaal schreef gaan de jongens volgend jaar naar een andere school.
De toestemming was toen rond, maar de gesprekken moesten allemaal nog plaatsvinden.
Het werd toch nog een ongekend spannend verhaal. Het groeidossier van oudste bleek vol te staan met horrorverhalen (vandaar dat ik steeds geen inzage kreeg vermoed ik) en de nieuwe school krabde zich toch even achter de oren.
Ze vroegen zich hardop af:
“We zijn wel speciaal onderwijs, maar als we dit lezen.. gaan we dit überhaupt redden? En.. moeten we hem dit aan gaan doen?”
Laten we wel wezen, na al die jaren ellende is er een flink trauma ontstaan en is oudste niet meer die leuke, sociale en meegaande jongen die hij was wanneer hij een schoolgebouw inloopt. Hoe hij gaat reageren valt totaal niet te voorspellen. Gaat het lukken? Geen idee!
Alles staat en valt met zich gehoord en gezien voelen.
Ons verhaal was toch echt wel even anders dan het verhaal in het groeidossier. Zonder zaken te verzwijgen of te verdraaien hebben we uitgelegd wat hij nodig heeft en hoe hij in elkaar steekt. Nee, hij is niet (meer) gemakkelijk, maar hij wil wel en verdient een kans. Nee, hij zal geen stoelen door het lokaal gooien, maar kan wel boos worden als hij zich niet begrepen voelt.
Nadat er echt geluisterd werd naar ons kwam de beslissing: ze durven het aan! Goddank!
Vorige week stond er een rondleiding gepland. De oudste werd, hoe dichterbij de datum kwam, steeds opstandiger en bozer. Pure angst maakte zich van hem meester, verpakt in een boos gezicht.
We hadden samen vele gesprekken die gingen van:
“Hell no dat ik daar ga kijken!”
en
“Alleen maar omdat het van jou moet..”
tot
“Ik vind het gewoon zo eng mama..”
Ik vertelde hem dat hij vooral zichzelf mocht zijn.
“Lieverd, vertel het als je iets spannend vindt. Vraag het als iets niet duidelijk is. Ze zijn ontzettend bereid om je door dit jaar heen te helpen.”
Hij stapt, samen met mij en zijn broertje, letterlijk en figuurlijk over de drempel.
Ik houd mijn hart toch even vast. Als hij zich niet veilig voelt, wordt hij bokkig.. Wat als hij bij de IB’er die de rondleiding geeft dingen ziet of voelt die sterke gevoelens bij hem teweegbrengen? Wat als het bokkige boven komt en ze tijdens de zomervakantie bedenken dat ze dit toch niet kunnen?
Wanneer ze aan komt lopen geeft hij haar met zijn meest stralende glimlach een hand en stelt zich voor. Oef.. so far so good..
Tijdens de rondleiding gaan we de hele school door. We beginnen met het speelplein en daarna de zien we de hele benedenverdieping. De computers worden goedgekeurd (“Er zit een Intel Core I5 in mam. Dat is meer dan prima voor deze functie.”), de aula bewonderd en alles vol rust en met een ontspannen lijf.
Als laatste gaan we naar de bovenverdieping. De plek waar zijn klas en die van zijn broertje is. Bewust afgezonderd van de andere groepen beneden, omdat er veel kinderen zitten die erg snel overprikkeld raken. Hij ziet een aantal mensen die hij volgend jaar vaak gaat tegenkomen en stelt zich keurig aan hen voor.
Zonder problemen loopt hij mee de klas van zijn broertje in en daarna naar het projectlokaal. Ook daar worden de computers even gecheckt en goedgekeurd. Hij vraagt, kijkt en voelt.
Als laatste gaan we naar zijn lokaal.
Ineens doet de oudste twee stappen achteruit en zijn wangen worden vuurrood. Een voor mij heel herkenbaar teken dat hij angstig wordt. De IB’er vraagt of hij even binnen wil kijken, maar hij kan het niet. Het wordt hem teveel. Hij geeft keurig aan wat hij voelt en dat hij het niet wil en.. er wordt geluisterd! De duo van zijn thuisjuf komt even naar buiten stappen om hem een hand te geven en zijn wangen worden nog roder. Hij geeft haar een hand en kijkt haar onderzoekend aan.
Niemand dwingt hem over de drempel. In plaats van hem naar hen toe te trekken, komen ze naar hem toe.
Wauw.. zoiets is al een verademing voor mij. Een kind met een schooltrauma heeft tijd nodig en die krijgt hij nu.
Eenmaal beneden praat ik nog even na met de IB’er. De oudste geeft aan dat zijn hoofd nu echt te druk wordt en dat hij liever naar huis wil.
De IB’er geeft direct aan:
“Je hebt helemaal gelijk en we gaan elkaar nu een hand geven. Wat ben ik trots op je dat je zo duidelijk kan aangeven wat je nodig hebt.”
Samen vertellen we hem dat hij dat hier altijd mag doen en dat er rekening met zijn gevoelens gehouden zal worden.
We rijden terug naar huis en mijn oudste zit zwijgend achterin. Met mijn hart in mijn keel stel ik hem de vraag:
“En? Wat vond je er van?”
Hij kijkt even naar buiten en dan kijkt hij me aan.
“Mam, ze waren allemaal zo ontzettend aardig! Ik voelde me zo gezien! Ik begin er nu zelfs een beetje zin in te krijgen. Ze snapten gewoon dat het me teveel werd bij de klas!”
“En de duo van jouw thuisjuf?” vraag ik hem.
Zijn wangen worden weer rood en even houd ik mijn adem in. Hij leunt een beetje mijn kant op met zijn rode wangen en ik zie twee stralende ogen.
“Ik was helemaal onder de indruk van haar. Ze had een enorm aardigheidsaura.. Ik denk dat ze heel erg lief is en kijk er niet meer zo tegenop om haar ook als juf te krijgen.”
Met een bijna verliefde blik kijkt hij uit het autoraam.
Met een glimlach op mijn lippen rijd ik verder naar huis.
De dag na de rondleiding krijg ik een mailtje in mijn inbox. Het is de IB’er. Ze is nieuwsgierig hoe de jongens het vonden en geeft aan dat ze onder de indruk is van de veerkracht van oudste. Ze heeft zin om zich het komende jaar in te gaan zetten voor een positieve schoolervaring voor beide mannen.
Wauw..
Er komt direct een enorme rust over me heen.
Wat is oudste toch een doorzetter en wat fijn dat hij zulke mensen om zich heen mag hebben volgend jaar! De hoop is helemaal opgebloeid en met heel mijn hart kan ik zeggen:
“Eindelijk vakantie! En daarna? Een nieuwe, fijne en hoopvolle start voor mijn kinderen!”
!