Ben je van jongs af aan opvallend gedreven? En heb je al vroeg geleerd dat “je best doen” van vooraanstaand belang is? Neem je meestal de leiding in handen, vind je “moeite doen” een onnodig te benadrukken prioriteit, heb je dagelijks een functioneringsgesprek met jezelf? Is Leven gelijknamig aan Streven?

Soms is moeiteloos-zijn nog het moeilijkste. Onze cultuur prijst prestaties. Ook als het zesjes zijn, regeert het cijfer boven de ervaring. Bovendien: we leren elkaar kennen middels heldenverhalen. Helden die doen, denken, durven. Zo’n verhaal kent een ontwikkeling. En elke ontwikkeling draait om conflicten. Conflicten zijn allesbehalve moeiteloos. Zelfs op een feestje vertellen we over verzette bergen, verdragen zorgen en lopende misverstanden.

Misschien werk je zo hard, omdat je stress vanzelfsprekend vindt. Of, omdat je hartgedreven bent, met een visie en dus een doorwrochte missie. Je kreeg het met de paplepel ingegoten, of ziet en voelt niet anders dan een prikkelbare omgeving, die je stimuleert – met diens nadruk op het individu -het beste “uit” jezelf te halen, alsof er iets ín zit, wat er uít moet. Alsof er iets mag leeglopen.

Misschien ben je gráág rusteloos, is er niets mooier dan te scheppen en herscheppen. Opportuniteit hier. Onderzoeksvraag daar. Gulle schenking hier. Project na project na project, daar en hier. Je vraagt je weleens af: kan ik vertragen en tóch meer voor elkaar krijgen? Je hebt wellicht geleerd er altijd voor de ander te zijn, of zucht naar eindelijke erkenning van je anders-zijn. Zelfs als het op zelfzorg aankomt, zie je tientallen verbeterpunten. Je bent iemand “die aan zichzelf werkt”, en komt op den duur “nooit aan jezelf toe”.

Misschien herkauw je schuldgevoelens, geef je geen taken of vertrouwen uit handen, is er een oude wond die je meent te genezen door je bestaansrecht te bewijzen. Mogelijk heb je geleerd, dat als je hard werkt, er liefde voor je is. Dat je iemand bent, zodra je noest ijverig kunt stellen dat je het druk hebt.

Misschien ben je gewoonweg ondernemersdol, had je altijd al bergtoppen energie, slaap je verkort en ben je al na een eerste blink met je ogen keuzeklaarwakker. Misschien laat je jezelf nooit ontprikkelen, heimelijk bang voor de bewustwording die daarmee onmiskenbaar wordt. Het kan ook zijn dat je vreest het leven mis te lopen, zo een luilekkerland op de bank. Mogelijk dat je een opperstreng geweten bezigt, dat met een gevisualiseerde wijsvinger schaamte en boetedoening predikt.

Evengoed is er de kans dat je het Leven en diens lichtbronnen gulzig absorbeert en met tomeloze verwerkingssnelheid omzet tot nieuwe stralen. Je omgeving voorbijflitsend. De omgeving die gedesoriënteerd en onder de indruk achterblijft. Waartoe, waarheen?

Misschien geldt ál het bovenstaande periodiek, in golfslagen en afhankelijk van context en fitheid.

Soms – bemerk ik – is het meest lastige om gedrevenheid te ontspannen. Om openarmig (en dus openhartig) te ontvangen. Niet zozeer genereus te geven, ook niet voorbeeldig vóór te leven.

Soms is er helemaal niet zoveel moeite nodig om te mogen voelen dat je leeft en voortgaat. Soms is stilstaan de enige werkelijke gewaarwording van beweging.

Dit kan knap lastig te zijn te aanvaarden. Moeiteloos-zijn, ongemakkelijk makkelijk. Dat je in een relatie, op werkgebied of als persoonlijk ontwikkelaar eens even níets hoeft te doen. Dat niets hoeft. Dat het moeiteloos mag, dat er eens niks mis hoeft te zijn, er geen verbetering gewenst is, dat het mag kabbelen en zelfs mag stormen en dat je het mag laten gebeuren. Dat wíl je niet (anders: hier kan de notoire Wil weinig mee), maar het werkt wel prima. Soms.

Eens proberen? Niet al te hard ;-). Overdrijven hoeft niet, je raakt vanzelf wel weer op drift.

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

© Tekst Lotte van Lith van A Lot of Complexity | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld (wild waddenwater) Corrie Grupstra van Byldwurk | Stichting Hoogbegaafd!