Ken je dat gevoel?
Het gevoel dat je alles hebt gegeven dat je geven kan, maar dat je niet verder lijkt te komen?
Inmiddels voer ik al 8 jaar een strijd voor mijn kinderen om passend onderwijs voor hen te creëren. Een strijd die mij en mijn gezin veel heeft gekost, maar die niet uit kon blijven. We hebben ons door depressieve periodes van de kinderen geworsteld, de depressie van mijn man, mijn burn-out, 4 scholen en vele teleurstellingen en tranen.
Een strijd die daarnaast ook heel mooie dingen heeft opgeleverd. Ik heb nu een baan die ik in alle opzichten mijn passie kan noemen, de kinderen hebben geleerd dat thuis een veilige, betrouwbare plek is en de band tussen mij en de kinderen heeft zich alleen maar verdiept en is stevig vastgeklonken op een basis van diep vertrouwen in elkaar. Wat er ook gebeurt, mama zal altijd achter ons staan.
De oudste zit sinds oktober thuis en bloeit langzaam weer op. Hij wordt nu klaargestoomd voor groep 8 op het speciaal onderwijs na de zomervakantie. Een plek waar hij anders mag zijn, veel begeleiding kan krijgen en een vertrouwenspersoon zal hebben die hij al anderhalf jaar persoonlijk kent. Een keuze die mij heel zwaar viel, die ik voor mijn gevoel eigenlijk ook niet had. Hij moest naar een school en dit was het enige dat overbleef. Dankzij zijn privéleerkracht, die op deze nieuwe school werkt, durfde ik open te gaan staan voor het idee dat deze plek voor hem het meest passend zal zijn.
Vanaf de zomervakantie levert de jongste een enorme strijd en ik met hem. Zijn schooldagen zijn gevuld met onbegrip, onwetendheid en zelfs onwil. Dag na dag kwam hij huilend thuis. Week na week gingen zijn schouders verder afhangen. Levend van vakantie naar vakantie.. of beter: overlevend van vakantie naar vakantie. Hoe vaak ik niet gehoord heb dat hij niet begrijpt waarom hij überhaupt op deze aarde is.. Dat hij liever sterft dan verder te moeten leven met het gewicht dat zo zwaar op zijn schouders drukt. Mijn kind, mijn alles wil niet meer. En hij is nog maar 8..
Wat is het verdrietig en teleurstellend om veel kinderen verder te kunnen helpen, maar mijn eigen kind niet. Elk kind dat uit een diep dal komt, weer zin krijgt in school en passende begeleiding krijgt door uitleg, scholing of een persoonlijk lesplan is een pleister op mijn ziel. Het maakt me elke keer weer blij, gelukkig zelfs! Maar een pleister houdt niet lang. De krassen zijn te diep, het verdriet te groot. Mijn grootste wens is om mijn eigen kinderen ook eindelijk gelukkig te mogen zien. Genietend van het leven, met volle teugen.
Afgelopen week was een week van keuzes maken, knopen doorhakken.
Na een rondleiding op de nieuwe school van de oudste was ik aangenaam verrast door de openheid van de leerkrachten, de liefde voor het kind en de passie om voor elk kind een fijne schooltijd te creëren. Ook de jongste bracht ik voorzichtig ter sprake.
Waar ik altijd met droge ogen mijn verhaal kon doen, lukte het me niet meer. Kort voor het gesprek had ik nog een mailtje gekregen van zijn juf waarin alle dingen genoemd werden die misgegaan waren die ochtend. Ik vertelde hoe het ervoor stond en wat dit allemaal met hem deed. Geraakt door het verhaal werden ook de mogelijkheden besproken voor de jongste op deze school.
Na een uur praten, kijken en luisteren voelde ik de berusting komen. Dit is het! Op deze plek kan het wel! Ik vertelde de Intern Begeleider dat ik het steeds het gevoel heb gehad dat ik geen keuze had voor wat betreft deze vorm van onderwijs, maar dat ik nu het gevoel kreeg dat ik wel degelijk zelf een keuze maakte. En niet alleen voor de oudste! Dat het zo goed zou voelen had ik niet verwacht.
Afgelopen donderdag kwam al halverwege de ochtend het gevreesde mailtje van de juf met alles wat er tot nu toe mis was gegaan. Ik besloot niet te antwoorden en het verhaal van mijn jongste eerst af te wachten. Compleet overstuur haalde ik hem uit school.
Hij had de schuld gekregen van iets wat een ander had gedaan en was erg boos geworden. Hij had spijt van zijn boze woorden, maar kon ze op dat moment niet binnen houden. Het gevolg was dat hij alleen in de kleedkamer werd gezet tijdens de gym. Een periode van 10, 15 minuten waarin niemand zich om hem bekommerde. Een periode van 10, 15 minuten waarin hij doodsbang was en verschillende manieren bedacht om een einde aan zijn lijden te maken.
De maat was definitief vol en ik kies opnieuw vol liefde, vertrouwen en nu ook met een rustig hart voor mijn kind. Waar het kan blijft hij thuis en ook hij gaat naar het speciaal onderwijs na de zomervakantie. Niet omdat ik geen keuze heb, maar omdat hij MAG. Hij MAG gaan ervaren dat er mensen zijn die er voor hem willen zijn en met hem mee willen denken. Dat ook hij anders mag zijn en nog dingen te leren heeft.
Toen hij uitgeput van zijn verdriet in mijn armen lag, fluisterde ik zachtjes in zijn oor dat ik een oplossing had. Ik vertelde hem dat hij samen met zijn broer naar een nieuwe school mag gaan. Waar ik een uitbarsting van verdriet had verwacht, zoals dat bij oudste elke keer ging bij een schoolwissel, vroeg hij alleen maar of hij nog met zijn beste vriend kon spelen als hij op de nieuwe school zat. Gerustgesteld door mijn bevestigende antwoord sloeg hij zijn armen om mijn nek en gaf me een kus, gevolgd door een dikke knuffel. Met zijn hoofd tegen mijn hart gedrukt zei hij:
“Dankjewel mama.. Ik ben zo gelukkig dat ik daar straks niet meer heen hoef..”
[…] ik in mijn vorige verhaal schreef gaan de jongens volgend jaar naar een andere […]