Sinds januari 2018 schrijft een cliënte anoniem, onder de naam Michal, over onze sessies. Ik, Ilona Kuis, geef er enige context bij boven- en onderaan Deel 1.
Michal
“Na de start van mijn samenwerking met Ilona in januari, waaronder de afspraak dat ik gespreksverslagjes zou schrijven over onze sessies, wordt het wel eens tijd om te evalueren. Hoe gaat het sindsdien met mij, in de afgelopen 4 maanden?
Wat kan ik zeggen, ik kan het niet duiden. De omstandigheden waar ik het mee doe en waaronder ik probeer mezelf te vinden zijn enger geworden. Daar heb ik zelf ook een aandeel in.
Sinds ik contact heb met Ilona, en eens in de zoveel weken een gesprek heb met haar, zijn deze omstandigheden echter bijna niet meer beïnvloedend in en op mij. Het is alsof het allemaal wel kan zijn, maar dat ik een kern in mijzelf heb aangeraakt en er heel dichtbij ben gekomen.
Misschien is dat ook een idee-fixe en de vader van de gedachte. Maar ik heb zowaar geleerd, in de zin van ervaren door kennismaking met andere gedachten en een andere manier van zijn en beleven, iets meer op mijn gevoel te vertrouwen en mijn gevoel voelt goed. Binnen in mij voel ik kracht. Een aanraking met een gloeiende kern en licht. Net alsof, wat er ook gebeurt, ik niet van mezelf verwijderd kan raken.
De omstandigheden zijn verdrietig. Misschien raak ik nog meer kwijt. Bakens van rotsen voor vertrouwen en hoop. Waaraan ik al die tijd met hand en tand heb vastgehouden om niet verwaaid te raken. Ik voelde me een verloren nano-minuscuul die wilde aanhaken bij een groter gedeelte van ‘het zijn’ om mee te mogen doen en betekenis te vinden. Waardering en houvast. Als anderen mij ook goed (genoeg) vinden en ik iets kan bijdragen aan anderen en een geheel, dan vind ik het zelf ook goed. Tuurlijk wil ik ook precies niet van anderen afhankelijk zijn voor geld om te leven en mogelijk te floreren. Altijd ligt het aan anderen. Nu is dat ongeveer anders geworden. Alsof het niet aan anderen buiten mezelf ligt, maar misschien iets in mezelf is gaan oplichten.
Dit is de evaluatie van vier maanden bij Ilona. Ze heeft zoveel handreikingen geboden, oefeningen, duidelijke en concrete aanwijzingen. Ik neem het allemaal tot me. De oefeningen doe ik niet. Niet omdat ik ze niet wil doen, maar ik vergeet ze door het alledaags gedoe telkens weer. Gebrek aan zelfdiscipline? Of een manier van tot me nemen die werkt via hersen- en zenuwbanen. Ik neem haar woorden en intenties diepgaand op en vergeet vervolgens de exercities. De wil is er, maar van uitoefening komt (bij mij) weinig.
Concreet pas ik wel het één en ander toe, zonder me daarvan expliciet bewust te zijn. Niet altijd gaat het ademen bewust, maar bij spannende situaties kan ik daarop terugkomen en het toepassen: adem in, adem uit, rustig en in ritme. En dan voel ik mezelf en mijn basis weer. Ook is voelen door mij inmiddels toegestaan, en tegelijkertijd ook geobserveerd. Dat brengt golven van emoties met zich mee, veel verdriet en blijdschap, maar ook rust. Doorademen. Alles wat er is mag er zijn. Adem in adem uit.
Wat er in de loop van dagen en nachten, weken en maanden zo naar binnen sluipt, is een binnenwaartse wil, een verlangen om te leven, te zijn, te genieten van alles wat er is. Naar buiten toe. Dat loopt tegen oude vestingen aan die mij voorheen schenen te behoeden. Wat er nu gebeurt, is dat ik wil leven. Dat gaat niet zonder afbreuk van alles wat mij voorheen overeind hield en wat ik lief heb. Of zo diep aan gehecht ben. Liefde en hechting, dat onderscheid heb ik niet zo door.
Wat ik wel door heb is mezelf. Er is iets wat gewoon niet kapot te krijgen is, zoals het schittert en sterk door blijft schijnen. Dat lijkt in mezelf te zitten. Ik ga nu meer kennismaken met dat geheimzinnige wonderkrachtje. Ilona heeft me vertrouwen en typische maniertjes bijgebracht om die gekke weg daar naar toe te openen. Ik zou niet weten hoe ze het gedaan heeft, en hállo, het is nog lang niet klaar, alleen sta ik nu bij de doorgang naar zo’n pad van kennismaking met dat licht van kracht. Is dat mezelf?”
[…] Deel 7 lezen > […]