Ik heb al eerder geschreven over chaos en orde; over de schijnbare tegenstrijdigheid van mijn omgeving. Nu ik me sinds een kleine drie maanden in een moderne kantooromgeving bevind, is dit onderwerp weer ten tonele verschenen. Immers, in ieder modern kantoor is flexwerken dé hype. Geen vaste bureaus in stoffige hokjes meer, nee, ‘kantoortuinen’. Ga maar ergens zitten. Voor velen is dit een vrijmakende oplossing, of een manier om wat variatie in het werk te houden. Voor mij is het een nachtmerrie.
Er is weinig dat ik meer waardeer dan structuur. De orde die mijn chaos waarborgt. Maar zonder een vaste plek is die structuur ver te zoeken. Steeds andere mensen, in een andere omgeving, en alles moet eerst zorgvuldig geanalyseerd worden. Waar kan geluid vandaan komen? Wat is de bron? Welke mensen zijn hier, wat voor mensen zijn dat, wat kan hier en wat kan hier niet? Dit vreet aan mijn werktijd en dus, mijn productiviteit. Ik kan niet op een betrouwbare manier goed werk leveren zonder een vaststaande werkomgeving.
Echter, het verkrijgen van deze werkplek is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Het bedrijf wil immers niet de vrijheid van alle andere werknemers belemmeren. Wie ben jij om een werkplek voor jezelf te claimen? Ik snap dit argument in principe – gelijke monniken, gelijke kappen – maar in de praktijk valt ook dit onder de noemer ‘zoek je eigen werkstijl’. Mijn werkstijl is misschien ouderwets, maar het werkt voor mij. Als het woord van de dag ‘vrijheid’ is, geef mij dan de vrijheid om mezelf die beperking op te leggen. Voor mij is er namelijk niets méér bevrijdend dan een vaste plek.
Terwijl ik dit onderwerp aanga, hoor ik nog wel eens een grap passeren omtrent Sheldon, het hoofdpersonage van de komedieserie The Big Bang Theory, en zijn soortgelijke fixatie op zijn vaste zitplaats. Echter, dit bewijst juist mijn punt. Niet om beledigend te zijn, maar als ook schrijvers van komedieseries weten dat er mensen zijn die veel waarde hechten aan een vaste zitplek, dan moet dat toch echt wel algemeen bekend zijn. Er zijn nou eenmaal Sheldons op deze wereld, en men moet ook dit soort mensen, mijn soort mensen, de ruimte geven om zichzelf te zijn.
Mijn behoefte aan structuur is een intrinsiek onderdeel van mijn persoonlijkheid. Mijn vrienden weten het, mijn familie weet het, iedereen die mij ook maar een beetje kent zal dit kunnen beamen. Ik vind dat in een samenleving van vrijheid, men ook de vrijheid moet kunnen hebben om zichzelf te ‘beperken’ waar nodig. Zichzelf kunnen afzonderen, zichzelf kunnen beschermen. Immers, zonder een vaste, veilige omgeving kan ik me niet op een productieve of prettige manier nuttig maken voor de samenleving. Het is weinig moeite met veel resultaat.
Dus aan allen die werken in het ‘kantoor van de toekomst’: denk ook aan ons, degenen die hier nooit om vroegen, maar nu wel iets moeten vragen. Geef ons de ruimte om onszelf te ‘beperken’. Sta ons toe te werken in het kantoor van het verleden. Want alleen in deze beperking vinden wij de vrijheid waar ons kikkerlandje voor staat.
