Een vriendin van mij heeft altijd duizend-en-één plannen en bijzonder genoeg weet ze daar, ondanks haar grote drukke gezin, ook altijd veel van uit te voeren. Soms ben ik daar wel eens jaloers op… op die daadkracht en tomeloze energie.
Ikzelf ben van het type ‘ik kan van alles, maar ik kan niet kiezen!’ Met als resultaat dat ik eigenlijk stilsta… Daarbij vreet mijn hoogsensitiviteit energie en dat is iets dat ik niet ‘uit’ kan zetten. Plannen genoeg, maar het gebrek aan energie en de angst voor de eerste stap houden mij op m’n plaats, want wat als ik nú nog een “verkeerde” keuze maak? Vroeger had ik nooit last van faalangst, maar hoe ouder ik word, hoe beter ik overzie dat ik met mijn tijd en energie bewuster om moet gaan en dat mijn keuzes toch wel enigszins daarop afgestemd moeten worden.
De ‘keuzestress’, sensitiviteit en faalangst doen zich, in verschillende gradaties, voor bij een flink aantal hoogbegaafden. Het begint al bij het vrijwel onvermijdelijke moeten kiezen van één studierichting in je tienerjaren. Er zijn mensen die van jongs af aan al weten wat ze later willen worden en die laten zich niet van hun pad afbrengen. Maar er zijn tevens mensen die op dat moment eigenlijk nog geen idee hebben en verstrikt raken in de overdosis aan keuzes omdat ze zo véél leuk vinden!
In het geval van hoogbegaafdheid kúnnen ze vaak ook veel en hebben ze om die reden moeite met kiezen… Een eentonige baan is funest voor hen. Afwisseling en functiebeschrijving-overstijgende vrijheid hebben ze nodig om werkelijk tot bloei te kunnen komen. Maar waar vind je zo’n baan? Of misschien beter gezegd, waar vind je zo’n baas? Die zijn helaas nog steeds zeldzaam.
Ik heb het geluk gehad om een keer zo’n baas tegen te komen, en ondanks de enorme tegenwerking van collega’s die ik te verduren kreeg, was ik daar in mijn element. Het eerste jaar heb ik m’n best gedaan om mezelf te laten zien en daarna kreeg ik van hem de kans om een eigen internationale afdeling op te zetten en uit te bouwen, vrijwel van de grond af aan. Ik mocht zelf praktische procedures invoeren, doelgericht het magazijn aansturen alsook zelf personeel aannemen en opleiden. Ik was toen tweeëntwintig en moest me staande zien te houden tussen allemaal grijze mannen. Het is enorm fijn om te weten dat er iemand in je gelooft en achter je staat, met dien verstande dat je natuurlijk ook gewoon goed bent in wat je doet.
Maar na zo’n zeven jaar was de uitdaging echt wel weg en daarbij was een dierbare collega/vriend, waar ik dagelijks hecht contact mee had, één jaar daarvoor verongelukt en op die plaats werd ik gewoon te veel aan hem herinnerd; ik miste hem te erg…
Daarna, ondertussen weer twee waardeloze bazen en een burn-out verder, ontmoette ik eindelijk weer iemand die mijn potentie zag. Deze keer géén logistiek werk meer, maar een baan als re-integratiecoach. Iets totaal anders dus! Ook daar bleek ik niet slecht in te zijn, maar ‘de re-integratiebusiness’ vaart op (of zinkt in) de golven van een immer veranderende economie en ik vond daar helaas ook niet de dynamiek en de uitdaging die ik gewend was (en zo leuk vond) van de logistiek.
Gelukkig heb ik altijd gedacht: ‘ik kan alles’ en pas als na veel proberen in de praktijk bleek dat ik iets écht niet kon accepteerde ik die beperking.
De praktijk heeft mij namelijk altijd geboeid. Alhoewel leren me vrij makkelijk afging was ik dus niet geïnteresseerd in stoffige boeken en restrictieve schoolroosters, maar in actie! Ik wilde weten hoe bedrijven werkten van A tot Z en de wereld zien!
Volgens mij zijn er best veel hoogbegaafden met deze insteek. Maar helaas zijn er niet zo veel werkgevers die zo’n leergierige duizendpoot een kans willen geven, omdat ze niet “de specifieke papiertjes” bezitten.
Kortzichtigheid is iets waar hoogbegaafden altijd tegen op zullen moeten boksen. Maar houd alsjeblieft in je achterhoofd dat je hele levensweg een leerproces is, en hoe pijnlijk, vermoeiend of hard het soms ook kan zijn, dat je er altijd sterker uit zult komen en met een duidelijkere visie als resultaat!
