Vanaf het moment dat het woord ‘hoogbegaafd’ in mijn leven kwam, ben ik informatie gaan verslinden over dit onderwerp. Het woord introduceerde zichzelf kort voordat mijn kind uitzonderlijk hoogbegaafd werd getest.
Op alle mogelijke manieren ben ik me in hoogbegaafdheid gaan verdiepen: ik heb verschillende boeken aangeschaft, ben lid geworden van gelijknamige groepen op Facebook, daar in contact geraakt met andere hoogbegaafden, ik heb het internet afgespeurd, etc. En hoe meer ik erover te weten kwam, hoe meer ik zelf óók een gevoel van thuiskomen kreeg, zo veel herkenning vond ik! Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik gewoon “een beetje vreemd” was en nu pas ontdekte ik waarom ik dat altijd zo heb gevoeld.
Ik kan me niet herinneren ooit arrogant gevonden of genoemd te zijn. Dus waarom zou ik dat nu ineens wèl zijn omdat ik hoogbegaafd blijk te zijn en ervoor uitkom?
Want, tot mijn verdriet, hoe meer ik me erin ging verdiepen en hoe meer ervaringen ik las van andere hoogbegaafden, hoe meer vooroordelen ik tegenkwam over hoogbegaafdheid.
Eén van die hardnekkige vooroordelen is dat hoogbegaafden arrogant zijn.
Daarom durven veel hoogbegaafden ook niet ‘uit de kast te komen’. Iemand die daadwerkelijk de moeite neemt om een hoogbegaafde een beetje te leren kennen, weet dat dat stigma niet klopt. Mijn idee is eerder: hoe hoger het IQ, hoe beter meestal ook de introspectie en relativering, waardoor het grote geheel duidelijker gezien wordt en het idee verheven te zijn boven anderen zinloos blijkt te zijn. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar die heb je overal.
Het overgrote deel van de hoogbegaafden is hoogsensitief, waardoor ze meestal anderen voorop stellen. Klinkt dat als ‘arrogant’? Hoogbegaafden willen juist erg graag hun kennis en kunde inzetten om anderen te helpen! En hebben daarbij zeker niet de intentie om iemand anders zich “minder” te laten voelen.
Dus waar ligt het dan aan, dat anderen hoogbegaafden als ‘arrogant’ zien?
Waarom wordt de zo geprezen ‘zelfverzekerdheid’ in hun geval aangezien voor ‘arrogantie’?
Hoe kan het dan zijn dat er toch zoveel hoogbegaafden met onzekerheden rondlopen, net als ieder ander?
En waarom mogen hoogbegaafden niet gewoon zichzelf zijn?
Als je het mij vraagt is het antwoord tweeledig:
- We wonen in het land van: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’
- De (on)zekerheid van de ontvanger bepaalt meestal hoe iets wordt opgevat of geïnterpreteerd.
Aan het eerste kunnen we weinig doen, maar het tweede is een les voor onszelf…
